Άνθρωποι και ριζοσπάστες…

Θ​​​​α υπερασπιζόμουν χρυσαυγίτη, χουντικό, ακόμη και τον Κασιδιάρη», δήλωσε ο κ. Κουράκης.

Ποιητική αδεία υποθέτω, συμβολικώς πως, μεταφορικώς πως.

Και αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν είπε μια κουβέντα συμπαθείας για την κ. Βίκυ Σταμάτη, η οποία έχει κάνει τρεις απόπειρες αυτοκτονίας και για μία ακόμη φορά απορρίφθηκε η αίτησή της να αποφυλακισθεί ώσπου να εκδικασθεί η υπόθεσή της σε δεύτερο βαθμό…

Είναι σαν να περιμένω κάποιον από την Εθνοσυνέλευση να αναλαμβάνει την υπεράσπιση της Μαρίας Αντουανέτας.

Εδώ και ο εξάδελφος του Λουδοβίκου, ο Φίλιππος της Ορλεάνης, ψήφισε την καρατόμησή του με αποτέλεσμα να σοκάρει ακόμη και τον Ροβεσπιέρο, ο οποίος εδήλωσε ότι αυτός τουλάχιστον θα μπορούσε να μην είχε υπερψηφίσει την καταδίκη του Καπέτου.

Αυτά βέβαια ανήκουν στην Ιστορία, κι εμείς γράφουμε τη δική μας ιστορία με τα δικά μας ήθη.

Οπου η κ. Σταμάτη αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό μίασμα επειδή ξόδευε ασυστόλως, εμφανώς και προκλητικώς τα χρήματα που είχε σηκώσει από το δημόσιο ταμείο ο σύζυγός της, ο Σάββας Ξηρός όμως απλώς δολοφονούσε ταξικούς αντιπάλους.

Δεν ήταν και κάνας σατανιστής ο άνθρωπος, οπαδός του 666 και άλλα φοβερά που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου τις νύχτες με θύελλα αν έχεις ξεχάσει το παράθυρο στο σαλόνι ανοιχτό και βροντοκοπάει σαν δαιμονισμένο.
Για να εξηγούμαι. Θεωρώ ότι αν υπάρχει νόμος που ορίζει ότι οι κρατούμενοι με 93% αναπηρία πρέπει να αποφυλακίζονται για να συνεχίσουν τη νοσηλεία τους κατ’ οίκον, ο νόμος αυτός πρέπει να εφαρμοστεί και στην περίπτωση του Σάββα Ξηρού, παρά την επιβαρυντική για το αίτημά του εξαφάνιση του αδελφού του Χριστόδουλου.

Η οικογενειακή ευθύνη, και στην περίπτωση των Ξηρών, όπως και στην περίπτωση του Τσοχατζόπουλου, είναι απάνθρωπη και αντίκειται όχι μόνον στον νομικό μας πολιτισμό.

Αντίκειται στις βασικές αρχές του πολιτισμού μας.

Ως εδώ όμως, γιατί από το σημείο αυτό και πέρα η υπόθεση μπαίνει στα χωρικά ύδατα της ελληνικής υποκρισίας.

Κατ’ αρχάς, όταν δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν δημόσια θέση για το θέμα δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως η παρέμβαση είναι πολιτικά αθώα.

Οταν δε αρχίζει η πλειοδοσία της πάσχουσας από πολιτική ακράτεια κ. Κωνσταντοπούλου, τότε τα πράγματα εκτροχιάζονται και το μόνο που αποδεικνύεται είναι ότι ο ανθρωπισμός δεν είναι παρά το πρόσχημα και το σχήμα είναι κάπου αλλού, στη γνωστή θέση ότι οι δολοφονίες που γίνονται εν ονόματι της τρομοκρατίας έχουν «πολιτικό» πρόσημο, άρα και χρήζουν ειδικής μεταχείρισης.
«Τρομοκρατία είναι η δική σας κυβέρνηση. Τη μεγαλύτερη τρομοκρατία την ασκεί η δική σας κυβέρνηση...» Το γνώριμο ρεφρέν της ριζοσπαστικής αριστεράς όποτε αναφέρεται στην τρομοκρατία ως αντιστάθισμα μιας βίας κρατικής, κυβερνητικής, υπήρξε το μότο της κοινοβουλευτικής παρέμβασης της κ. Κωνσταντοπούλου.

Οπου το συμπέρασμα που καταγράφεται είναι πως η «τρομοκρατία», ή, εν πάση περιπτώσει, ό,τι όλοι εμείς καλούμε τρομοκρατία, είναι ένας τρόπος άσκησης πολιτικής με τον οποίον μπορεί να διαφωνεί κανείς, όμως τον αναγνωρίζει ως τοιούτο.

Είναι η διαφορά της ριζοσπαστικής αριστεράς από τη λεγόμενη «παραδοσιακή» αριστερά και θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως η δημόσια παρέμβαση υπέρ Ξηρού είναι μια πρώτης τάξεως υπενθύμιση στους «53» της επιστολής πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεχνάει τον ριζοσπαστισμό του, όπως και ο κ. Αρβανίτης του ραδιοφώνου «Στο κόκκινο» δεν ξεχνάει τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, την οποία θέλει με κάθε τρόπο να υπερασπιστεί – πάντα κατά δήλωσή του εννοείται.
Εντέλει, ο κ. Ταμήλος έχει δίκιο.

Οταν διαμαρτυρήθηκε ο κ. Τριαντάφυλλος γιατί δεν τον υπερασπίστηκε απέναντι στην κ. Κωνσταντοπούλου, του είπε το σοφόν: «Αμα δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μαζί της, τι της χώνεσαι».

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή