Μεταρρυθμιστές και λογάδες…

Σε πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια τι θα έχει καταγραφεί ανεξίτηλα από τη δράση κυβερνήσεων και προσώπων σ’ αυτήν την περίοδο της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έπληξε τη χώρα;

Για να το πούμε με την αγαπημένη ορολογία των ημερών, υπάρχει κάποια μεγάλη απόφαση, κάποια «μεταρρύθμιση» που θα μείνει;

Επειδή η συζήτηση, με αφορμή τον ανασχηματισμό, είναι αν απομακρύνθηκαν «μεταρρυθμιστές» υπουργοί, πρώτα θα θυμίσουμε, με παραδείγματα, ορισμένες (πραγματικές και όχι στα λόγια) μεταρρυθμίσεις, που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια, στους τρεις σημαντικότερους τομείς της δημόσια ζωής.

Παράδειγμα πρώτο: Ο νόμος 2190 του 1994, πιο γνωστός ως «νόμος Πεπονή», ο οποίος καθιέρωσε αντικειμενικό σύστημα προσλήψεων στο Δημόσιο μέσω του ΑΣΕΠ.

Πολεμήθηκε από πολλούς, εφευρέθηκαν πολλά «παράθυρα», αλλά ουδείς τόλμησε να τον καταργήσει.

Πραγματική και αδιαμφισβήτητη μεταρρύθμιση στη Δημόσια διοίκηση.

Παράδειγμα δεύτερο: Ο νόμος 1397 του 1983, που καθιέρωσε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Εμπνευστής του ο Γιώργος Γεννηματάς.

Ουδείς τόλμησε - έστω να διανοηθεί- να τον καταργήσει.

Πραγματική μεταρρύθμιση στην Υγεία.

Παράδειγμα τρίτο: Ο νόμος 4397 του 1964, γνωστός ως «μεταρρύθμιση Γ. Παπανδρέου-Παπανούτσου», που επέφερε θεμελιώδεις αλλαγές στην εκπαίδευση: δωρεάν παιδεία, εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας, ριζική αναμόρφωση της  εισόδου στα πανεπιστήμια κ.ά. Τον κατάργησε η δικτατορία (πλην των μέτρων δωρεάν παιδείας), αλλά η πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση υιοθέτησε τα κύρια χαρακτηριστικά του, που ισχύουν ακόμη.

Πραγματική μεταρρύθμιση στην Παιδεία.

Ποιος διαφωνεί ότι αυτά ήταν μεταρρυθμίσεις;

Αν κάνουμε τώρα μια σύγκριση με όσα επιχείρησαν να κάνουν δύο υπουργοί, που αποκλήθηκαν «μεταρρυθμιστές» και απομακρύνθηκαν στον ανασχηματισμό, τι θα πούμε;

Οι θαυμαστές του Άδωνη Γεωργιάδη, για παράδειγμα, ποια «μεταρρύθμισή» του επικαλούνται;

Τη μείωση της δαπάνης (γενόσημα φάρμακα, κλείσιμο νοσοκομείων κ.λπ.);

Μόνο που αυτό ήταν ρητή υποχρέωση της χώρας στα Μνημόνια που έχει υπογράψει.

Οποιοσδήποτε στη θέση του ήταν υποχρεωμένος να το κάνει.

Η σύγκρουσή του με τον Λουράντο της συντεχνίας των φαρμακοποιών ήταν στα υπέρ του Γεωργιάδη, αλλά αυτό δεν τον κάνει αυτομάτως «μεταρρυθμιστή».

Ο Κωστής Χατζηδάκης έδωσε μάχες για να ανοίξουν αγορές και επαγγέλματα, αλλά αυτό απέχει πολύ από το να πάρει τον τίτλο του «μεταρρυθμιστή».

Άλλωστε, οι αποφάσεις που πήρε δεν είχαν αποτέλεσμα.

Για παράδειγμα, πολύς ντόρος έγινε για το γάλα και το ψωμί, πολλές προβλέψεις και υποσχέσεις για μείωση των τιμών δόθηκαν, αλλά ακόμη τίποτα.

Καμιά μείωση.

Το υπουργείο εκτιμά ότι αυτό θα γίνει από το φθινόπωρο, αλλά παραδέχεται ότι δεν θα είναι αισθητή για τον καταναλωτή.

Πού είναι, λοιπόν, η «μεταρρύθμιση»;

Μήπως έχουμε να κάνουμε με ιδεοληψίες;

Διότι τα πάντα κρίνονται από το θετικό αποτέλεσμα.

Στην πράξη και όχι στη θεωρία.

Όσοι, λοιπόν, αγανακτούν με την απομάκρυνση «μεταρρυθμιστών» υπουργών, καλό είναι να εγκύψουν λίγο περισσότερο στα πεπραγμένα τους.

Να ανακαλέσουν στη μνήμη τους πεπραγμένα άλλων υπουργών στο παρελθόν. Και να καταλήξουν σε ασφαλέστερο συμπέρασμα.

Είναι άλλο να κάνεις πραγματικές και επωφελείς για τους πολίτες μεταρρυθμίσεις και άλλο να «μεταρρυθμίζεις» στα λόγια και από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά παράθυρα.

Γιώργος Καρελιάς

Protagon