Μπαχαλιστάν…

Δεν θα βαρεθώ να το λέω.

Ήμασταν, και συνεχίζουμε να είμαστε μια χώρα τσίρκο.

Μια χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα.

Όπου κάνουν κουμάντο οι παλιάτσοι.

Και χωρίς να βγάζουν γέλιο…

Αλλιώς πως εξηγείται το να έχουμε κυρίαρχο της πολιτικής μας σκηνής, έναν γενικώς αποτυχημένο, που με το ζόρι ελέγχει το θνησιγενές κόμμα του,  αυτό του 8%;

Ή έναν εν δυνάμει πρωθυπουργό, που το μόνο του επίτευγμα είναι ότι συμμετείχε κάποτε στις καταλήψεις των σχολείων;

Πως εξηγείται άλλοι λαοί να έχουν ήδη βγει από το μνημόνιο, κι εμείς ακόμη να συζητάμε για τις … αξιολογήσεις των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων;

Ή να ασχολούμαστε με τις σαχλαμάρες του κάθε Κατρούγκαλου, και του κάθε δήθεν καταρτισμένου δραχμολάγνου, που όμως ήδη φρόντισε να εξασφαλιστεί βγάζοντας τα λεφτά του στο εξωτερικό ή αγοράζοντας ομόλογα της Black Rock, την οποία πολεμάει με μένος από τα έδρανα της βουλής, και από τα τηλεοπτικά στούντιο…

Ή να ακούμε σαν ζαβοί τον κάθε «δημοσιογράφο», που από τη μια τα αρπάζει χοντρά και φοροδιαφεύγει, και από την άλλη ντύνεται ναζί ειρωνευόμενος τους κατ αυτόν γερμανοτσολιάδες μνημονιακούς…

Αυτά βέβαια είναι τα παρεπόμενα της σύγχρονης πολιτικής, που είθισται πλέον να καθορίζεται από καθημερινές δημοσκοπήσεις, τα αποτελέσματα των οποίων είναι αυτά που διαγράφουν  τις κινήσεις των κυβερνήσεων.

Δηλαδή, δεν παίζει σήμερα κανένα ρόλο  η προσωπικότητα του πολιτικού.

Διότι όποιος και να είναι, ασχέτως ικανοτήτων, άγεται και φέρεται από τις δημοσκοπήσεις.

Ότι πει ο κυρίαρχος λαός δηλαδή.

Και αυτό δεν θα πείραζε καθόλου, αντιθέτως θα ήταν μια μορφή άμεσης και ιδανικής δημοκρατίας, αν ο λαός (αυτός που κρίνει) δεν ήταν αυτός που είναι, έρμαιο των λαϊκιστών, των παπαγάλων, και των κάθε λογής μαϊντανών των ΜΜΕ.

Ακόμη και των καθηγητών πανεπιστημίων, που πιο πολύ χρόνο αφιερώνουν στα τηλεοπτικά πλατό, παρά στις έδρες τους.

Ακόμη και των σελέμπριτις, που στελεχώνουν τα μεσημεριανάδικα πάνελ, εξαπολύοντας κάθε είδους αερολογία, με τις κυράτσες που παρακολουθούν από το σπίτι, εν ώρα σιδερώματος, να νομίζουν ότι πρόκειται περί βαθιάς σοφίας…

Αν δεν ήταν δηλαδή σε τόσο μεγάλο βαθμό απαίδευτος.

Και αν δεν αποφάσιζε, ή αν  δεν ψήφιζε με την ίδια ελαφρότητα που ακούει μουσική… (βλ. τα τσιφτετελοπόπ σκουπίδια που κυριαρχούν).

Και αυτόν τον λαό τον είδαμε εν δράσει τελευταία, με τα λαμπρά μυαλά που στείλαμε να μας εκπροσωπήσουν στην ευρωβουλή.

Όπως το βλέπουμε και με συγκεκριμένους αμετανόητους μαυρογιαλούρους κυβερνώντες, με πρόσφατο  χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του διορισμού του «διανοητή»Ανατολάκη στο υπουργείο Παιδείας, προφανώς ως ειδικού επί της ρητορικής…

Τι να λέμε;

Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Παλιά μας κορόιδευαν οι τράπεζες, φορτώνοντάς μας με άπειρες δόσεις για να πάμε διακοπές στο Μπαλί, και νομίζαμε ότι πιάσαμε τον Πάπα απ΄τα α…..α.

Την ώρα που αλυσοδενόμασταν με χρυσές αλυσίδες.

Σήμερα, που ήρθε ο λογαριασμός, και ξαφνικά ξυπνήσαμε, αφήνουμε να μας κοροϊδεύει ο Αλέξης (και ο κάθε πολιτικάντης) υποσχόμενος να μας ξαναφέρει πίσω την χαμένη ευμάρεια, που όμως ήταν χτισμένη επάνω σε κινούμενη άμμο.

Και κανείς δεν αναρωτιέται πως θα το καταφέρει αυτό το πράγμα ο Αλέξης.

Που είναι το μαγικό ραβδί του;

Αντιθέτως, μεγάλη μερίδα του «σοφού» λαού τον πιστεύει και τον αβαντάρει.

Παρά τα κατά καιρούς υπονοούμενα στελεχών του για αύξηση των θέσεων απασχόλησης στα μελισσοκομεία και στα … φράγματα.

Μάλιστα, μέσα στο γενικότερο μπάχαλο που επικρατεί, φτάσανε κάποιοι «αριστεροί» να παρακαλάνε για την ανάληψη εξουσίας από τον Σύριζα, για να … μειωθεί (λένε) η φορολόγηση!!!!!

Αγνοώντας προφανώς ακόμη και τις βασικές αρχές του μαρξισμού, του σοσιαλισμού,  ή της πολιτικής οικονομίας.

Κατά τα άλλα δηλώνουν αριστεροί (και προοδευτικοί… χα χα  χα).

Και έτσι, αντί η κυβέρνηση να αφεθεί απρόσκοπτη να κάνει τη δουλειά της, που είναι η οικονομική ανάκαμψη της χώρας, το συμμάζεμα δηλαδή, καθόμαστε και ασχολούμαστε με το ποιος θα αντικαταστήσει τον Στουρνάρα, και που θα πάει ο Άδωνις.

Ή με το τι διαρρέουν κύκλοι του Κ.Κ. (του κουρασμένου), ή με το αν θα απασφαλίσει η Ντόρα, και άλλες τέτοιες αηδίες.

Λες και αυτό είναι το μείζον ερώτημα, και όχι το πώς θα καταπολεμηθεί  η ανεργία, πως θα μειωθεί η φορολόγηση, πως θα πάρει μπροστά η οικονομία, και πως θα διαπραγματευτούμε το ακόμη μη βιώσιμο χρέος.

Ενώ έχουμε και πάνω απ’ το κεφάλι μας τον πολύ Σόιμπλε, που συνεχίζει ακάθεκτος τις απειλές.

Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα.

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά έρχεται και το καλοκαίρι, όπου όπως είθισται στην Ελλάδα, όλα σταματάνε για τα περίφημα μπάνια του λαού.

Και μετά;

Και μετά μια από τα ίδια.

Το απόλυτο μπάχαλο δηλαδή.

Strange Attractor