Στα όρια της γελοιότητας…

Στο πρωτοσέλιδο των New York Times δημοσιεύθηκε φωτογραφία από τις ειρηνικές συγκρούσεις των ευγενικών και εύθραυστων καθαριστριών που ευπρεπώς και με διακριτικότητα πολιτισμένου πολίτη, καταλαμβάνουν την είσοδο, κατασκηνώνουν πότε στο Υπουργείο Οικονομικών και πότε στην αυλή των Δικαστηρίων εκβιάζοντας-πάντοτε συμβολικά – την επαναπρόσληψη τους.

Τον πόλεμο αυτόν αποτύπωσε το δημοσίευμα με μια εύγλωττη φωτογραφία που αδικεί όμως την «μαχητικότητα» των εν λόγω δημοσίων υπαλλήλων που συμπτωματικώς με αυτή την ειδικότητα (δημοσίων υπαλλήλων–καθαριστριών) δεν θα βρούμε σε άλλο κράτος της μετα-σοβιετικής Ευρώπης..

Βεβαίως υπήρχαν κι άλλες φωτογραφίες που θα μπορούσε να δημοσιεύσει η καλή αυτή εφημερίδα ώστε να προβληθεί επαρκέστερα ο αγώνας των καθαριστριών για την διατήρηση των προνομίων των όπως π.χ. να όπως αυτές που είδα για το ίδιο θέμα εδώ:

Και έκρινα ότι θα θέλατε να τις δείτε.

Να τις δούμε όλοι μας, ώστε να αντιληφθούμε αν είναι οι κυρίες αυτές τόσο αγγελικές όσο παρουσιάζονται από τα μέσα ενημερώσεως δημοσιογραφικών απόψεων ή, αν ίσως τυχόν, η προκλητικότητα τους σε άλλες περιπτώσεις «αγωνιστών» θα είχαν προκαλέσει την αυτόφωρη σύλληψη των διαδηλωτών. Εφόσον αυτές είναι οι επιτιθέμενες εν εξάλλω καταστάσει και οι αστυνομικοί ουσιαστικά προσπαθούν να «φάνε τις λιγότερες» αμυνόμενοι.

Δηλαδή να σκεφθούμε κάποτε γιατί ακριβώς οι ίδιες άνομες πράξεις – ανεξαρτήτως αν η αιτία, ο λόγος είναι δίκαιος ή μη – να θεωρούνται αλητεία και τραμπουκισμός μόνον όταν ασκούνται π.χ. από οπαδούς της ΧΑ και όχι όταν ασκούνται από διαδηλωτές ..

Βεβαίως «γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;».

Εδώ στην πατρίδα μας, είναι ο ευλαβικός απαράβατος κανόνας.

Μόνο, οι αστυνομικοί πρέπει να διώκονται όταν παρανομούν.

Όταν δηλαδή κακώς–κάκιστα υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας στην άσκηση των καθηκόντων του.

Όταν οι αστυνομικοί αντιμετωπίζουν διαδηλωτές που λειτουργούν ως οπαδοί του Διονύσου (αν εκλάβουμε ως θεό Διόνυσο στην νέα Ελλάδα, την μια θέση στο Δημόσιο) περιφερόμενοι και εφορμώντες ως σάτυροι και μαινάδες.

Αντίθετα, οι διαδηλωτές, αυτοί στον παροξυσμό της μανίας τους, εκλαμβάνονται ως «ιερές αγελάδες», ως αγνά κορίτσια «μη μου άπτου».

Αλλά να δούμε ακόμη και την ουσία του προβλήματος, δηλαδή τι σημαίνει μια θέση καθαρίστριας στο Δημόσιο… ή μάλλον 586 θέσεις γιατί τόσες είναι οι καθαρίστριες μας, στο ναό του Διονύσου (Υπουργείο Οικονομικών).

Από αυτές λοιπόν τις 586 καθαρίστριες δημοσίους υπάλληλους-λάτρεις του Διονύσου έχουμε:

1. Δώδεκα (12) καθαρίστριες πλήρους απασχόλησης προς 2.414,71 (!) ευρώ τον μήνα,

2. Δεκαοκτώ (18) καθαρίστριες που για 3ωρη απασχόληση αμείβονται με 952,91 ευρώ τον μήνα,

3. Πεντακόσιες τριάντα μία (531) που για 4ωρη απασχόληση αμείβονται προς 1.066,72 ευρώ τον μήνα και

4. Οι υπόλοιπες είκοσι πέντε (25) 5ώρου απασχόλησης προς 1.455,04 ευρώ το μήνα.

Αυτά προκύπτουν από τους επίσημους πίνακες του Υπουργείου Οικονομικών.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος στην θέση τους δεν θα έφερνε τα πάνω κάτω αν έχανε αυτά τα πολύτιμα τετράωρα των 1.066 ευρώ, ή τον μισθό των 2.414 !

Δεν υπάρχουν τέτοιες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Μόνο στο Δημόσιο.

Στους ιερείς της λατρείας του διονυσιακού παροξυσμού έσπευσε ο νέος υπουργός μας, ο επί της «απαιδείας», που δήλωσε για τους ψηφοφόρους του, κηρύττοντας το «ευαγγέλιο» του κρατισμού στην τηλεόραση του MEGA, ότι «θα βρεθεί λύση μέσα στις επόμενες ημέρες, η οποία θα εδράζεται και σε μια συζήτηση που θα ανοίξει για το θέμα των διαθεσιμοτήτων» και τέλειωσε με το δι’ ευχών του αγίου Δημοσίου ημών…

«Ό,τι ήταν να γίνει με τις απολύσεις, έχει ήδη γίνει».

Αυτό ήταν ουσιαστικά και το κύριο θέμα της εφημερίδας που προαναφέραμε. Αν δηλαδή αυτή η κυβέρνηση «μπορεί να υπάρξει συρρικνώνοντας το κράτος…»

Προφανώς ο λαϊκισμός και η παραπληροφόρηση καλά κρατούν.

Οι πολιτικοί μας υπό το βάρος των πρόσφατων εκλογικών αποτελεσμάτων φαίνεται ότι προτιμούν αντί να νουθετούν και να ηγούνται να «νουθετούνται και να ακολουθούν» κολακεύοντας και κανακεύοντας τον «σοφό» λαό που έδειξε την προτίμηση του στο γλυκό ψέμα παρά την πικρή αλήθεια..

Το “καλλίτερα να χαθεί η χώρα αλλά να κυβερνούμε εμείς, παρά να συρρικνωθεί το κράτος και να κυβερνούν οι άλλοι” είναι το όριο της γελοιότητας.

Ιάσων

Freewill