Περί του ανασχηματισμού…

Από χθες το βράδυ που ανακοινώθηκαν τα νέα ονόματα υπουργών και υφυπουργών, τα σόσιαλ μίντια και τα μπλογκς πήραν φωτιά, με σχόλια (τα περισσότερα) κακεντρεχή, για την «ποιότητα» της νέας κυβέρνησης.

Λες και οι προηγούμενες (όλες) ήταν καλύτερες.

Στο πάρτι αυτό συμμετείχα και εγώ (ως συνήθως), με τις γνωστές «εμπαθείς και ποταπές» μου παρεμβάσεις, τις οποίες  δεν μπόρεσα να αποφύγω ακούγοντας το όνομα Γκερέκου, ή μαθαίνοντας για το αμετακίνητο της Φώφης, κ.ο.κ.

Θυμίζοντας όμως ότι διά μίαν ακόμην φοράν έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, αφού θεωρούσα το πιο πιθανό ο ίδιος ο πρωθυπουργός να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών.

Όπως έπεσα έξω και στη τοποθέτηση Κικίλια που δεν την περίμενα καθόλου.

Για να μην αναφερθώ στον Γιακουμάτο…

Όπως και να έχει, η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση φρεσκαρίστηκε, και με τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις του μεγάλου σκακιστή, θα βγει το καλοκαίρι, και κατά το φθινόπωρο … οψόμεθα.

Αν η κατάσταση δεν αλλάξει δραματικά, προβλέπω εκλογές.

Εξάλλου, τέτοιο είναι και το προφίλ της νέας κυβερνητικής σύνθεσης… προεκλογικό.

Αν αλλάξει κάτι, αν δηλαδή μπετοναριστεί η σταθερότητα και η δειλή (προς το παρόν) οικονομική ανάπτυξη, βοηθούντος και του τουρισμού, τότε ο Σαμαράς θα κυβερνά άλλα δυο χρόνια, και ο Αλέξης θα ψάχνει αιτίες για να μας θυμίζει την … νεανική επαναστατικότητά του.

Με τα τσακάλια νεότουρκους στο κόμμα του να του πριονίζουν το μέλλον.

Αλλά αν όλα πάνε όπως φαίνεται πως πάνε, δύσκολα δηλαδή, τότε πάμε για εκλογές.

Σε γενικές γραμμές, η νέα κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να είναι.

Με συγκεκριμένα και στοχευμένα calibrations, που χρειάζονται για να αμβλυνθούν κάποιες … αιχμηρές γωνίες (βλ. Άδωνι).

Και όσοι εστιάζουν σε κάποια (κατ αυτούς) φαιδρά ονόματα από πλευράς ΝΔ, καλά θα κάνουν να θυμηθούν ότι δυστυχώς ο Σαμαράς δεν κυβερνά μόνος του, και έχει να ισορροπήσει χίλια μύρια εσωκομματικά και άλλα συμφέροντα.

Και επίσης να μη ξεχνάνε οι νεοδημοκράτες ότι αυτούς έχουν και με αυτούς πορεύονται.

Αυτός είναι δηλαδή ο πάγκος. Πώς να το κάνουμε;

Και εγώ θα ήθελα να βγει κάποιος άσσος απ το μανίκι του πρωθυπουργού, κάποιος λαγός… αλλά.

Τώρα, το ότι ο Τράγκας και άλλοι αντιμνημονιακοί ψεκασμένοι ωρύονται από το πρωί ότι τα ξένα συμφέροντα, ο Σόιμπλε, η NSA, και ο Κίσιγκερ είναι αυτοί που επέβαλλαν τα συγκεκριμένα νέα πρόσωπα για να μας διαφεντεύουν, απλά μου ακούγεται γελοίο.

Φαντάζεστε μυστικές ολονύκτιες συσκέψεις στα υπόγεια του Λάνγκλει για να γίνει υφυπουργός ο …. Γιακουμάτος; (Αν και στη περίπτωση του αμετακίνητου Χρυσοχοίδη, κάτι τέτοιο δεν θα με εξέπληττε).

Φαντάζεστε την Μέρκελ να  σηκώνει το δορυφορικό τηλέφωνο και να διατάζει τον Σαμαρά να υπουργοποιήσει την … Παπακώστα;

Αδιανόητα πράγματα.

Όπως αδιανόητο φαινόμενο  θεωρώ όλους αυτούς τους νεοδημοκράτες, που τη μια εβδομάδα στέλνουν (δημοκρατικότατα) στο Στρασβούργο τον Βουσμάνο και τον Κύρτσο, και την άλλη τους χαλάει ο Ντινόπουλος, που εν πάση περιπτώσει είναι απ’ τους λίγους νεοδημοκράτες που βλέπω συστηματικά στα πάνελ (μαζί με τη Βούλτεψη) να δίνουν αγώνες, όταν οι υπόλοιποι κρύβονταν περιμένοντας τις εξελίξεις, για να διαλέξουν εκ των υστέρων πλευρά.

Γελάω και με τους Πασόκους, που ώρες ώρες ξεχνούν ότι συγκυβερνούν, πουλώντας ανέξοδη επανάσταση, και ασκώντας κριτική στον Λοβέρδο κλπ όταν οι ίδιοι είχαν δώσει (σαν χθες) τεράστιο ποσοστό εμπιστοσύνης στην Μπιρμπίλη, στον Γερουλάνο, και στον … Κρίτωνα.

Μη τρελαθούμε δηλαδή.

Ίσως γι αυτό και ο Βενιζέλος δεν άντεξε, και εισήχθη αργά χθες το βράδυ στο νοσοκομείο με πόνους στο στήθος.

Σου λέει, εδώ έστειλαν παμψηφεί την Εύα στην ευρωβουλή, και τώρα μου την πέφτουν για την Γκερέκαινα;

Οι αχάριστοι!

Για όνομα…

Πάντως, υπήρχαν και κάποιες εκπλήξεις, και δεν μιλάω μόνο για τον Κικίλια, αλλά πιο πολύ για τον νέο υπουργό Οικονομικών, που μέχρι να καταλάβω χθες βράδυ ότι δεν πρόκειται για τον… Χαρδαβέλα, είδα και έπαθα.

Τώρα, το ότι είναι, λέει, σημιτικός, ε και τι έγινε;

Και εγώ ήμουν Τροστσκιστής κάποτε, μέχρι που μεγάλωσα και ωρίμασα.

Άλλοι είναι στομαχικοί… so what?

It’s a process που έλεγε και ο ψυχίατρος του Ρόμπερτ Ντενίρο στο Analyze That…

Από κει και πέρα η αποπομπή του Άδωνι είναι μια ένδειξη χαλαρότητας των σκληρών πολιτικών, που ίσως από μόνη της να δείχνει κάλπες, αν και από την άλλη η παραμονή του Κυριάκου στο υπουργείο του δείχνει διάθεση να συνεχίσει η κυβέρνηση να σπάει αυγά, κυρίως  στον κρίσιμο τομέα του ανεπαρκούς δημοσίου μας, και των συντεχνιών του.

Ο Βορίδης είναι στα συν, όπως μεγάλο συν είναι και η παραμονή του δουλευταρά Μιχάλη Παπαδόπουλου στο Υποδομών, που αποδεικνύει ότι αν είσαι εργατικός αναγνωρίζεσαι και ανταμείβεσαι, ακόμη και αν δεν σε παίζουν καθημερινά οι Πρετεντέρηδες και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.

Ένα ακόμη συν είναι και η αλλαγή Ορφανού στη θέση του Καράογλου, που δεν τραβούσε (ευτυχώς έμεινε απ έξω ο Κόουτς), καθώς και η μη υπουργοποίηση της Έλενας Ράπτη, όπως επέμεναν κάποιοι ζεβζέκηδες της ΝΔ Θεσ/νίκης.

Και μιας και το θυμήθηκα, μήπως θα πρέπει ο Σαμαράς να ξαναδεί το ζήτημα του υπουργείου ΜΑ-ΘΡΑ, που μάλλον κακώς το επανίδρυσε; Μήπως λέω;

Αυτά τα ολίγα εν πρώτοις, και όπως πάντα ίδομεν…

Προσωπικά, ασχέτως ονομάτων, η εμπιστοσύνη μου παραμένει αμείωτη στο πρόσωπο του Σαμαρά, και όπως πάντα κάτι θα ξέρει που οι υπόλοιποι καλοθελητές κλπ μάλλον αγνοούμε.

Strange Attractor

ΥΓ- Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω την είδηση που κυκλοφορεί, ότι δηλαδή ο Σύριζα θα προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Πάντζα!

Λέγεται ότι αυτό αποτελεί διακαή πόθο του Στρατούλη!!!!!! αλλά αντιδρά η Ρόζα.

Θα δούμε….

ΥΓ 2- Στη φωτό, η οποία είναι συμβολική,  απεικονίζεται ένας νεαρός Μπένυ, που «φλερτάρει» χαϊδολογώντας την εξουσία, αυτή τη πολύφερνη νύφη.

ΥΓ 3- Προς ψεκασμένους και λοιπούς, αν τα συγκεκριμένα πρόσωπα (υπουργοί) έχουν επιβληθεί άνωθεν  από τους δανειστές μας, τότε πως εξηγείται η "καθαίρεση" του κατ' εξοχήν λάτρη του μνημονίου Α. Γεωργιάδη;
Πως;