Αντώνη, η ιστορία σου χρωστάει…

Από σχόλιο «φίλου» στο facebook:

Ήμουν μικρός το 93. Μόλις 8 χρονών.

Αλλά πες λόγω της πολιτικοποιημένης οικογένειάς μου, πες λόγω του ότι ήμουν παιδί θαύμα (ε ναι!) αντιλαμβανόμουν αρκετά καλά τι συνέβαινε.

Και θυμάμαι με πικρία το Σαμαρά να κάνει κόμμα και το Μητσοτάκη να καταρρέει αβοήθητος.

Μεγαλώνοντας και βλέποντας το Σαμαρά να γελοιοποιείται με τα 0.01% που έπιανε η ΠΟΛΑΝ, δεν με συγκίνησε καθόλου η στήριξή του στη ΝΔ το 2000. Όταν όμως ο Καραμανλής άρχισε τη καθοδική του πορεία και αντιλήφθηκα ότι το κόμμα έπασχε από έλλειψη πολιτικής ηγεσίας και από άτομα με υπέρμετρες φιλοδοξίες, κατάλαβα ότι μόνο η επιστροφή μιας φιγούρας σαν το Σαμαρά μπορούσε να στήσει το κόμμα ξανά, και να εμπνεύσει τον απλό Έλληνα ψηφοφόρο…

Μου άρεσε το προφίλ του που ήταν αρχοντικό και ταυτόχρονα λαικό, χαρακτηριστικά Ελληνικό.

Γι αυτό και περίμενα με ανυπομονησία την επιστροφή του για χρόνια, και χάρηκα όταν τον είδα ξανά στο σπίτι του, πόσο μάλλον με την υπουργοποίησή του από τον Καραμανλή.
Πίστεψα από την πρώτη στιγμή στο Σαμαρά και πάλεψα λυσσαλέα για να κερδίσει την αρχηγία. Και δεν το μετανιώνω.

Ήξερα ότι οι εσωκομματικές εκλογές του 2009 ήταν πάνω απ'όλα μια μάχη ιδεών και κοσμοθεωρίας, που θα καθόριζε την πορεία όλης της κοινωνίας μας.

Δεν γνώριζα όμως πόσο.

Η νίκη του μου έδωσε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές ικανοποιήσεις που ένιωσα στη ζωή μου.
Τα γεγονότα από τότε και μετά είναι γνωστά.

Ο Σαμαράς έκανε μια δυναμική, σχεδόν οριακή αντιπολίτευση, όμως έβαλε πάνω απ'όλα το συμφέρον της χώρας.

Ανέλαβε ένα κράτος υπό διάλυση και το κράτησε ζωντανό, με τεράστιο όμως κόστος, κοινωνικό και προσωπικό.

Όταν άλλα κόμματα γύρω του κατέρρεαν, μεγάλα και μικρά, αυτός έμενε όρθιος. Και για μια στιγμή φάνηκε ότι ίσως τα κατάφερνε, και επανεκλεγόταν.
Κι όμως σήμερα μπήκε στο τελευταίο στάδιο της εποχής του.

Ένα στάδιο που δεν απαιτεί μόνο ικανότητες και οξυδέρκεια, αλλά ατσάλινο στομάχι και υπεράνθρωπο πείσμα. Αυτό της καθόδου, που τρώει πολιτικούς και μαζί τους, αν δεν έχουν το σθένος, και τα κόμματά τους.

Οι απαιτήσεις των συνεργατών του πολλές, η υπομονή του κόσμου εξαντλημένη, οι δυνατότητες του να ασκήσει πολιτική ενώ παράλληλα να κατευνάζει τις αντιδράσεις μειωμένες στο ελάχιστο.
Δεν τα έκανε όλα τέλεια ο Σαμαράς και το ξέρουμε, αλλά η πορεία του ως τώρα άξιζε να μακροημερεύσει λίγο παραπάνω.

Η ιστορία του χρωστάει λίγη ακόμα ζωή, αλλά η ιστορία πάντα του έπαιζε περίεργα παιχνίδια, όπως κι αυτός έπαιζε μαζί της.

Ίσως πάλι να είναι ύβρις και μόνο να τα σκεφτόμαστε αυτά στο δύσκολο κλίμα των ημερών.
Τώρα ο Σαμαράς πρέπει να πάρει την τελευταία ανάσα και να κάνει τη τελευταία του συνεισφορά στη χώρα: να κρατήσει τη μεσαία τάξη ζωντανή ώστε αυτή να δώσει τη τελευταία της μάχη ενάντια στις κραυγές των άκρων όταν αυτός θα έχει φύγει.

Το ξέρει και το θέλει.

Πιστεύω ότι έχει και το σθένος να τα καταφέρει.
Αντώνη, η ιστορία σου χρωστάει ένα τελευταίο χαρτί, αυτό της κληρονομιάς σου. Αυτό θα φροντίσουμε και πάλι εμείς να σου το δώσει…

Γιούσεφ Καταλαμάνα