Ισότητα παντού ρε… το έλεγε κι ο Ροβεσπιέρος αφού!

Σαν να μην έφταναν τα διάφορα σοβαρά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο Σαμαράς με την «υπονομευτική» σύνθεση του τελευταίου υπουργικού του συμβουλίου, που οφείλεται στον πολιτικαντισμό και στην όψιμη «επαναστατικότητα» κάποιων Πασόκων υπουργών, χώρια οι late bloomers «αντιμνημονιακοί» λαϊκιστές της δικής του παράταξης, έρχεται τώρα και ένα άλλο φασούλι που βάζει «φωτιά στα τόπια», και ανεβάζει  τους συνδικαλιστές του δημοσίου και πάλι  στα  κάγκελα.

Αναφέρομαι σε αυτό που κυκλοφόρησε ως είδηση, ότι η τρόικα επιμένει, και οι δικοί μας αρμόδιοι συμφωνούν, ότι θα πρέπει να περικοπούν περαιτέρω οι ήδη πανταχόθεν κουτσουρεμένες αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων….

Το κλου όμως της υπόθεσης είναι ότι μιλάμε για τις αποδοχές των υπαλλήλων στοιχειώδους και υποχρεωτικής εκπαίδευσης, της πλειοψηφίας δηλαδή των Δ.Υ., που όπως προκύπτει είναι δυσανάλογα μεγάλες σε σχέση με τις αντίστοιχες κατηγορίες της υπόλοιπης ΕΕ, και σχεδόν ίδιες με αυτές των υπαλλήλων κατηγορίας ΠΕ.

Το σκεπτικό συμπεριλαμβάνει επίσης την πρόβλεψη ότι με τη μείωση των αποδοχών των ΥΕ θα ενισχυθούν  οι αποδοχές των πτυχιούχων υπαλλήλων, π.χ. καθηγητών, ιατρών, κλπ. που χωλαίνουν, πάντα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε, θα πρέπει να κάνουμε μια αναδρομή στην εποχή του πάλαι ποτέ φιλολαϊκού και δοξασμένου Πασόκ, την εποχή της πλέριας δημοκρατίας δηλαδή, τότε πού με ένα τηλεφώνημα βουλευτή διοριζόσουν μόνιμος στο δημόσιο για να προσφέρεις τις σημαντικές σου υπερεσίες (sic).

Αρκεί να είχες διατελέσει αφισοκολλητής, βαστάζος, κλακαδόρος, ή κάτι παρεμφερές.

Και έτσι, εκτός του ότι ξαφνικά αποκτήσαμε εκατοντάδες χιλιάδες φρέσκους και πάνω απ’ όλα «προοδευτικούς» δημοσίους υπαλλήλους, η πλέρια τότε δημοκρατία έφερε και την πλέρια ισότητα στις αμοιβές, ή μάλλον την πλέρια ισοπέδωση.

Αφού λοιπόν στην δημοκρατία είμαστε όλοι ίσοι, γιατί να αμειβόμαστε διαφορετικά;

Κρίσιμο το ερώτημα, δεν λέω…

Κάποτε απασχόλησε και φιλοσόφους διεθνούς ακτινοβολίας όπως τον John Stewart Mill της σχολής του ωφελιμισμού, τον  John Locke, και άλλους.

Ποιος είναι δηλαδή ο καθηγητής, ή ο άλλος ο γυαλάκιας που πήρε ένα πτυχίο, και που θα παίρνει πιο πολλά από μένα τον … κηπουρό;

Είναι πιο Πασόκος μήπως;

Και έτσι φτάσαμε μέσω του δημοκρατικότατου ενιαίου μισθολογίου, να αμείβονται όλοι  οι δημόσιοι υπάλληλοι σχεδόν το ίδιο, με μόνη διαφοροποίηση τα 14 περίπου μισθολογικά κλιμάκια, τα οποία ανέβαινε ο κάθε υπάλληλος με χρονική και μόνο σειρά, ασχέτως ευθυνών, καθηκόντων, κατάρτισης, επάρκειας, απόδοσης,  και όλων εκείνων των άχρηστων παραμέτρων που ισχύουν στις κρύες και ανήλιαγες χώρες των βελανιδοφάγων.

Έτσι ο πτυχιούχος έμπαινε ως νεοδιοριζόμενος στο δημόσιο στο 12^ο κλιμάκιο, και από κει προχωρούσε κάθε 2-3 χρόνια στο επόμενο, μέχρι που στο τέλος της καριέρας του έφτανε το 1^ο.

Ο υπάλληλος του δημοτικού έμπαινε αρχικά στο 14^ο,  και κάθε τόσο ανέβαινε κι αυτός κλιμάκιο.

Αυτή ήταν η μόνη μισθολογική διαφοροποίηση μεταξύ ενός διδάκτορα, και ενός τενεκέ ξεγάνωτου που δεν είχε τελειώσει το δημοτικό.

Θα μου πείτε σήμερα γίνονται και ευρωβουλευτές… Τέλος πάντων.

Να σημειωθεί ότι η διαφορά μεταξύ κλιμακίων ήταν της τάξης των χιλίων ή δυο χιλιάδων περίπου δραχμών.

Αποτέλεσμα;

Ένας οδηγός ή ένας ξυλουργός με δέκα χρόνια υπηρεσίας, να αμείβεται με περισσότερα χρήματα από έναν πτυχιούχο με 2-3 χρόνια υπηρεσίας, αφού ο πρώτος ήταν ήδη στο 10^ο κλιμάκιο, και ο δεύτερος έμπαινε στο 12^ο.

Ασχέτως αρμοδιοτήτων και καθηκόντων.

Και πάει λέγοντας…

Από κει και πέρα, επειδή καλή η δημοκρατία και η ισότητα, αλλά δεν είμαστε δα και όλοι ίδιοι, μπήκαν στη μέση τα διάφορα επιδόματα (πέραν του βασικού μισθού), τα οποία ο κάθε λαϊκιστής υπουργός μοίραζε στους δικούς του, αφού έτσι κι αλλιώς αυτός τα πλήρωνε;

Θυμόσαστε το περίφημο επίδομα «μη πτυχίου» των τελωνοφυλάκων;

Και φτάσαμε λοιπόν να υπάρχει το ενιαίο μισθολόγιο στα χαρτιά και μόνο, ενώ στη πράξη οι μισθοί των υπαλλήλων διέφεραν κατά πολύ από υπουργείο σε υπουργείο, με προεξάρχον αυτό των Οικονομικών, όπου μια καθαρίστρια τσέπωνε το μήνα κυριολεκτικά τριπλάσια χρήματα από έναν καθηγητή μέσης εκπαίδευσης. Και αυτό δεν είναι καθόλου ανέκδοτο.

Θυμάμαι παλιό συμμαθητή μου, που τρούπωσε οδηγός στον ΣΔΟΕ, και που είχε μερτσέντες, εξοχικό, σκάφος, και όλα τα συμπαρομαρτούντα, όταν ο ξάδελφός μου καθηγητής Μ.Ε. δεν είχε να πληρώσει το νοίκι του.

Για να μην αναφερθούμε στους τερατώδεις μισθούς των ΔΕΚΟ, των Οργανισμών, της Ολυμπιακής, και γενικά όλων εκείνων των φορέων που ανήκαν και ελέγχονταν από το δημόσιο, πλην όμως δεν υπάγονταν στο ενιαίο μισθολόγιο το οποίο ίσχυε για το αμιγές και μόνο δημόσιο.

Τα παραπάνω σίγουρα αποτελούσαν μια αδικία, και παρά την «δημοκρατική» επίφαση, απλά γιγάντωναν την εσωτερική αντίδραση, και έδιναν κίνητρο στη τεμπελιά, αφού όπως και να το κάνουμε είναι παράλογο ο υδραυλικός ενός νοσοκομείου να αμείβεται περισσότερο από τον γιατρό της εντατικής μονάδας.

Και ήρθε η κρίση, που τη διαδέχτηκε το μνημόνιο, και δόθηκε (έστω δια της βίας) η ευκαιρία να αλλάξουν κάποιες τέτοιου είδους «δημοκρατικές» στρεβλώσεις.

Και άρχισαν οι περικοπές, και τα … όργανα.

Και βέβαια, να τα λέμε αυτά, αν δεν κάνω λάθος οι περισσότερες περικοπές στους δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς αφορούσαν στους υπαλλήλους κατηγορίας ΥΕ.

Χωρίς όμως να αυξηθούν των υπολοίπων.

Και έρχεται, λένε, τώρα η τρόικα να το αλλάξει αυτό.

Και αντιδρούν οι συνδικαλιστές των ΔΥ, αφού στη πλειοψηφία τους τόσο οι ίδιοι όσο και αυτοί που τους ψηφίζουν για να παραγοντίζουν είναι κατηγορίας ΥΕ.

Κορόιδα ήταν να σπουδάσουν, και να τρώνε τη νιότη τους στα θρανία;

Αφού καθάριζε το κόμμα, και εν πάση περιπτώσει όλοι είμαστε ίσοι αφού… το έλεγε και ο Ροβεσπιέρος!

Εν κατακλείδι, σάπιο το δημόσιο, και σάπιοι πολλοί εκ των υπαλλήλων του.

Ναι αλλά ακόμη και μέσα στη σαπίλα θα πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδης δικαιοσύνη. Και δη μισθολογική.

Εκτός και αν δεν θέλουμε μορφωμένους και καταρτισμένους δημόσιους λειτουργούς.

Οπότε γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας να μαζεύουν χαρτιά, πιστοποιητικά και πτυχία;

Για αυτό θα πρέπει επιτέλους να μεγαλώσει η μισθολογική ψαλίδα μεταξύ των κατηγοριών εκπαίδευσης των υπαλλήλων, όπως θα πρέπει και να δοθούν πραγματικές αυξήσεις (όχι στα χαρτιά) σε αυτούς που κατέχουν θέσεις ευθύνης.

Απλά πράγματα, που ο υπόλοιπος κόσμος τα έχει λύσει προ πολλού, αλλά που σε εμάς συνεχίζουν να αποτελούν βουνό, διότι έτσι μάθαμε καθότι δημοκράτες και έτσι να’ ουμ.

Άσχετα αν όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εκείνοι τρώγανε ρίζες….

Strange Attractor

ΥΓ- Τα παραπάνω αν συνδυαστούν και με αποκλεισμό των (διαβλητών εν πολλοίς) συνδικάτων και των εργατοπατέρων από τα υπηρεσιακά συμβούλια κρίσεων, προαγωγών, πειθαρχικού ελέγχου, κλπ, θα είναι ένα σωστό βήμα προς τα μπροστά.

Αλλιώς το δημόσιό μας θα παιδεύεται μια ζωή με τα αυτονόητα.

ΥΓ 2- Όχι ότι τα "χαρτιά" και τα τυπικά προσόντα κάνουν τον καλό υπάλληλο, αφού όπως έχω γράψει πολλές φορές όλα είναι θέμα ανατροφής και όχι πτυχίων.

Πλην όμως αλλες οι ευθύνες των ΠΕ και άλλες των ΥΕ, και αυτό θα πρέπει να αναγνωρίζεται από το κράτος.