Δεκατρία χρόνια μετά…

Το καλό είναι ότι πολλοί στην Ελλάδα κατανόησαν ότι «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή».

Το ακόμη καλύτερο είναι ότι άρχισαν να το κατανοούν και στον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά τον διακανονισμό στον οποίο κατέληξε προχθές η λατινοαμερικανική αυτή χώρα με τους πιστωτές της, της «Λέσχης των Παρισίων», για την αποπληρωμή του χρέους της ύψους 9,7 δισ. δολαρίων σε χρονοδιάγραμμα πέντε ετών.

Αυτό είναι χρέος το οποίο από το 2001 η Αργεντινή νόμιζε ότι θα σβήσει.

Εγιναν πολλά από τότε (διευθέτηση μέρους του χρέους, κατασχέσεις περιουσιακών της στοιχείων στο εξωτερικό κ.ά.), αλλά η χώρα τώρα μάλλον θα ησυχάσει από τους πιστωτές.

Τον Δεκέμβριο του 2001 πολλοί συγκινήθηκαν από το θέαμα των βουλευτών που όρθιοι φώναζαν «Αρχεντίνα, Αρχεντίνα» όταν η κυβέρνησή τους ανακοίνωσε τη στάση πληρωμών προς τους ξένους πιστωτές.

Αυτό το χρέος της ήταν περί τα 70 δισ. ευρώ και όχι 250 που ήταν το δικό μας. Περισσότερο πρέπει να συγκινήθηκαν οι δικοί μας (δεξιοί κι αριστεροί) αντικαπιταλιστές.

Οπως τώρα ονειρεύονται ότι θα γκρεμίσουν τον καπιταλισμό χρεοκοπώντας την Ελλάδα, έτσι και τότε ονειρεύονταν ότι το θηρίο θα νικηθεί στη Λατινική Αμερική. Οι Αργεντίνοι όμως πλήρωσαν ακριβά τη στάση πληρωμών: κεφάλαια σταμάτησαν να πηγαίνουν στη χώρα, οι επενδύσεις πάγωσαν, ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε στο 40%, ενώ μόνο το 2002 το πραγματικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 11%.
Η Ελλάδα ελέω του «καταραμένου Μνημονίου» γλίτωσε χειρότερες καταστάσεις από εκείνες που έζησε η Αργεντινή, διότι δεν έχει καν την παραγωγική βάση της μεγάλης αυτής χώρας.

Εκεί είδαμε σκηνές ανθρώπων να λεηλατούν καταστήματα και να τεμαχίζουν μοσχάρια στον δρόμο. 

Εδώ δεν θα είχαμε καν αυτή την «πολυτέλεια», διότι με ελλειμματικό ισοζύγιο ενός δισ. ετησίως για εισαγωγές κρεάτων, δεν θα είχαμε μοσχάρια για να τεμαχίσουμε στο οδόστρωμα.
Ας ελπίσουμε ότι τα παθήματα πολλών χωρών του εξωτερικού μάς έγιναν μαθήματα.

Τώρα ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας μεταξύ «Μνημονίου - Αντιμνημονίου» πρέπει να τελειώσει και να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της παραγωγικής ανάταξης της χώρας.

Το γεγονός ότι τη γλιτώσαμε φθηνά τον Μάιο του 2010 και με πολλές θυσίες ολόκληρη την επόμενη περίοδο, δεν σημαίνει ότι τη γλιτώσαμε οριστικώς.

Οι αλκυονίδες μέρες στις διεθνείς χρηματαγορές μπορεί να μη διατηρηθούν για πάντα.

Η παραγωγική ανάταξη της χώρας είναι αναγκαία.

Χρειάζεται δε ευρύτερες συναινέσεις και καθαρό μυαλό από όλους.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή