Όταν η βλακεία σκοτώνει (Μέρος 1ο).

‘Ένα τσιτάτο  που αποδίδεται στον Αϊνστάιν και αναμασάς συχνά πυκνά είναι το “δύο πράγματα είναι άπειρα σε αυτόν τον κόσμο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία… και για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος” — ένα τσιτάτο που φυσικά ουδέποτε αναφέρεται σε εσένα.

Αν σκεφτείς πόσα άτομα το λένε, εξαιρώντας “φυσικά” τους εαυτούς τους από το άθροισμα της ηλιθιότητας, τότε πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο: που βρέθηκε τόση ηλιθιότητα ώστε μάλιστα να χαρακτηρίζεται “άπειρη“, αφού δεν υπάρχει ούτε ένας ηλίθιος τριγύρω;

Την λύση θα την βρούμε μέσα στο ίδιο το παράδοξο, και μπορεί να εκφραστεί με την τελειότητα των μαθηματικών ως “το άθροισμα των μερών του συνόλου πλην εσού, τείνει στο άπειρο της ηλιθιότητας, όπου εσού οποιοδήποτε μέρος του συνόλου“. Έχουμε κανένα μαθηματικό στην παρέα να μας το βγάλει σε φόρμουλα τούτο;

Στο Ζαϊκλόνι αρέσει τρομερά η ηλιθιότητα, γιορτάζει καθημερινά ακόμα και την ίδια την ηλιθιότητα που το δέρνει, έχει όμως soft spot σε εκείνο τον τύπο της ηλιθιότητας -ή μάλλον σε συγκεκριμένες χωροχρονικές εκφάνσεις της- όπου αυτή ενσαρκώνεται με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο δίνοντας ένα τεράστιο “objective reality check” στον κοινωνό της: όταν αποδεικνύεται θανάσιμη.

Ναι, μπορείς να είσαι όσο “λάθος” θες, να πιστεύεις και να κάνεις ότι παπαριά κατεβάσει η κούτρα σου — διατηρώντας το αδιαμφισβήτητο της παπικής ορθότητας μέσα στο κεφαλάκι σου, διότι η όλη φάση είναι “δωρεάν“, δεν στοιχίζει κάτι, και αν έρθεις αντιμέτωπο με “ασυνέπειες” μεταξύ της θεωρίας και της πράξης πάντα ξέρεις να τα “γυρίσεις” όπως θες.

Πλην της φάσεως όπου έρχεται ο λογαριασμός και είναι παχυλός.

Πιο παχύς δεν γίνεται, θυμίζει μεστωμένο σπέρμα μοναχού μετά από τριακονταετία αποχής από τυχαίες ή προγραμματισμένες “εκπυρσοκροτήσεις“. Extra bonus πόντους φυσικά, όταν αυτή η ηλιθιότητα πάρει μπάλα και “αθώους” τρίτους, οπότε τότε με ένα αίσθημα αυτοδικαίωσης μπορείς να πάρεις μπεις και εσύ στην σειρά “κλώτσα-τον-νεκρό-μαλάκα-στους-λαγώνες” μαζί με τους άλλους “μη-ηλίθιους” που μαζεύτηκαν να χέσουν στον τάφο του.

Η σημερινή μπουρέκα που θα σε ταΐσω περιλαμβάνει δυο τέτοια περιστατικά “ηλιθιότητας” με όλο το bonus τους και πασπαλισμένα με λίγη “επιστήμη“, έτσι για να δικαιολογήσω την προσθήκη τους στην Sci-zophrenia.

Θα μπορούσα να γράψω -πιθανότατα με επιστημονικοφανή τρόπο- για κρούσματα καθημερινής ηλιθιότητας, από αυτά που θα οδηγούσαν κάποιον στο νοσοκομείο, με προτίμηση σε ουρολογικά/δερματολογικά περιστατικά όπου κάποιος χρήστης ηλεκτρικής σκούπας με ανορθόδοξο τρόπο καλείται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα σε κάποιο γιατρό ή αντίστοιχα περιστατικά όπου επιστρατεύτηκε γαστρεντερολόγος και ακτινολόγος για να καταλάβουν τι παίζει… αλλά… τα ξέρεις, τα έχεις κάνει, ποιο το νόημα;

Για τέτοιες περιπτώσεις μια γύρα στο τοπικό νοσοκομείο πιθανότατα θα γεμίσει την κρύπτη σου με νέα παραμύθια.

Εγώ θα μείνω στο “εξωτικό” και το μακρινό, σε αυτό που μόνο να το διαβάσεις μπορείς! 

Το περιστατικό στην Goiânia

Αυτή η απόχρωση του μπλε ονομάζεται “ανησυχητική” — μείνε μακριά από αντικείμενα που λάμπουν με τούτη!

Η ιστορία μας μάς φέρνει στην Goiania -της Βραζιλίας, αν την ψάχνεις στον χάρτη- όπου δυο τυπάκια, ο Roberto dos Santos Alves και ο Wagner Mota Pereira την έπεσαν σε ένα κοντινό εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο μπας και βρουν παλιοσίδερα να πουλήσουν.

Η ημέρα ήταν 13 Σεπτεμβρίου 1987, και η δουλειά ήταν κανονικά και με τον νόμο “piece of cake” άπαξ και ο φρουρός έλειπε με αναρρωτική άδεια διότι… ήθελε να δει την ταινία Το κατσαριδάκι (όχι, σοβαρά!).

Τα παλικαράκια επέστρεψαν πίσω στο σπίτι τους με ένα ωραιότατο μηχάνημα το οποίο άρχισαν κατευθείαν να κάνουν -εμπορεύσιμα- γυαλιά καρφιά.

Το ίδιο απόγευμα τους έπιασαν εμετοί, και το επόμενο πρωί η κατάσταση συνέχισε με ζαλάδα και διάρροια, αλλά τα παλικάρια δεν πτοήθηκαν ιδιαίτερα — γιατί να πτοηθείς άλλωστε αν έχεις στα χέρια σου την συσκευή που χρησιμοποιούσε το νοσοκομείο για ραδιοθεραπεία;

Τελικά οι κόποι απέδωσαν καρπούς και φτάσαν στην “καρδιά” του μηχανήματος, έναν κύλινδρο προστατευμένο αρκετά καλά το οποίου όταν έσπασε το τζαμάκι που έφερε αποκαλύφθηκε το θαύμα! 

Μέσα είχε “κάτι παράξενο” που “φωσφόριζε” με ένα πολύ ωραίο μπλε χρώμα — χάρμα οφθαλμών, εδώ μιλάμε για το ραδιενεργό ισότοπο Καίσιο-137, συγκεκριμένα για το άλας του, που χρησιμοποιείται ως “ραδιενεργό στοιχείο που φτιάχνει τούτες τις ακτίνες που ψήνουν τον καρκίνο μέσα σου” και μια ιστορία που κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε “βρώμικες βόμβες” διασποράς ραδιενέργειας!

Τα κορμιά, τα μαχαίρια και οι ραδιενεργές πηγές κάποτε αλλάζουνε χέρια και έτσι ο Alves “έσμπρωξε” για μια φούχτα δολάρια το “ενδιαφέρον εύρημα” στον Devair Alves Ferreira, κάτοχο παραδιπλανής μάντρας.

Ο Devair ενθουσιάστηκε, θέλησε να χρησιμοποιήσει την παράξενη ουσία για να φτιάξει ένα σπέσιαλ δαχτυλίδι για την γυναίκα του -αχού το, τι γλυκό- αλλά δεν μπορούσε να την βγάλει πλήρως μέσα από τον κύλινδρο.

Τι θα έκανες εσύ αναγνώστη στην θέση του;

Τι άλλο από το να φωνάξεις όποιον γνωρίζεις να δει από κοντά το νέο σου απόκτημα και να βάλεις “τιμή” στο “κεφάλι” του κυλίνδρου για όποιον καταφέρει να βγάλει την “φωσφορίζουσα νοστιμιά” από μέσα του!

Στο ενδιάμεσο όποιος μπορούσε να βγάλει κομματάκι έπαιρνε και λίγο για το σπίτι -να, όπως ο αδερφός του που πήρε λιγουλάκι σπίτι, έριξε και λίγο στην αυλή διότι άρεσε στην κορούλα του (εξάχρονη, αν εξάπτουν το θυμικό σου μαλακίες όπως “τρυφερές ηλικίες“) η οποία φρόντισε να το κάνει body painting πάνω στο νεαρό κορμάκι της — μμμμ, τόσο νέο και τόσο νόστιμο…

Τελικά ο μόνος που παρατήρησε πως όοοοολοι όσοι έρχονται σε επαφή με αυτό το διαολόπραμα αρρώσταιναν ήταν η γυναίκα του Devair, η Gabriela Maria Ferreira που αν και αρχικά απέδωσε την “δηλητηρίαση” σε κάποιο ποτό που σέρβιρε, ήρθε στα συγκαλά της και πήγε τον κύλινδρο στο νοσοκομείο όπου επαληθεύτηκε η ραδιενεργή του φύση.

Και ύστερα, ήρθε ο θάνατος.

Σκορ: 

4 νεκροί που συμπεριλαμβάνουν τον τύπο από την μάντρα, την γυναίκα του, την κόρη του αδερφού του και τους δυο βοηθούς του, όχι όμως τον ίδιο.

Τα υπέροχα συμπτώματα συμπεριλάμβαναν εμετούς, ζαλάδες, καταστροφή στους πνεύμονες, εσωτερική αιμορραγία, οίδημα και την προβλεπόμενη πτώση μαλλιών.

Βρέθηκαν επίσης 250 άτομα με ραδιενεργά υπολείμματα από αυτή την ιστορία στο δέρμα τους και υπολογίζεται πως γύρω στους 1000 ανθρώπους έλαβαν δόση μεγαλύτερη από την φυσική ακτινοβολία που λαμβάνεις μέσα σε έναν χρόνο (φυσική “ραδιενέργεια“, γνωρίζεις πως την τρως στην μάπα διότι υπάρχει εκ του φυσικού της στον χώρο, ε;).

Καθόλου άσχημο σκορ για δυο τσογλανάκια, δεν νομίζεις;

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας

Μην κλέβεις πράγματα που δεν γνωρίζεις τι είναι ιδίως από νοσοκομεία, στρατό, ερευνητικά κέντρα κτλ.

Αν παρ’ όλα αυτά το κάνεις, απόφυγε αντικείμενα που φωσφορίζουν, τσιτσιρίζουν, μυρίζουν παράξενα ή είναι φυλαγμένα μέσα σε μπαμπάτσικα δοχεία που ουρλιάζουν “έχω κάτι μέσα που δεν θες να βγει έξω“.

Απόφυγε επίσης να έχεις πάνω από δυο ονόματα.

Zyklon B

Fridge