Στο τέλος πρόεδρε, θα μείνουμε εμείς κι εμείς…

Τα νεκροταφεία, λένε, είναι γεμάτα από αναντικατάστατους.

Ή αλλιώς κατά το πιο λαϊκό: Ουδείς αναντικατάστατος.

Μόνο που εγώ διαφωνώ.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο.

Ας είχαμε τον Χατζηπαναγή αντί για τον Κατσουράνη, και ποια Κολομβία, και ποια Κόστα Ρίκα…

Ή ας μην είχε η Αργεντινή τον Μέσι, και θα’ βλεπε τους 8 με τα κιάλια. Αν έφτανε ως εκεί…

Κάτι ανάλογο ισχύει και στη πολιτική...

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά.

Δείτε τον Λένιν, δείτε τον Κάστρο, δείτε τον Τσόρτσιλ, δείτε τον Ελ. Βενιζέλο, δείτε τον Μάο, δείτε την Θάτσερ, δείτε τον Κένεντι, τον Ρέιγκαν, και άλλα πολλά τέτοια παραδείγματα πολιτικών μονάδων που σημάδεψαν τις εποχές τους (από την αρχαιότητα ακόμη, π.χ. Αλέξανδρος).

Εποχές, που χωρίς αυτούς θα ήταν εντελώς διαφορετικές.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα που παλεύει να βγει από τη κρίση όρθια.

Φανταστείτε να μην είχαμε τον Σαμαρά στο τιμόνι;

Ή όπως λέει ο Σύριζα, διατίθεται να  συμμαχήσει ακόμη και με τη ΝΔ, αρκεί να μην είναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός!

Ωραία, να τον στείλουμε αδιάβαστο τον Σαμαρά.

Για να μας κυβερνήσει ποιος;

Ο Αλέξης; Χα χα…

Ο Βενιζέλος;

Ο Αβραμόπουλος;

Ο κυρ Φώτης;

Ο Κυριάκος;

Ο Κουτσούμπας;

Η Ζωζώ;

Η Φώφη;

Ο Πάντζας;

Ποιος άραγε;

Είδατε τι εννοώ;

Το διαθέσιμο πολιτικό μας προσωπικό είναι χλωμό. Δεν λέει…

Σαν την εθνική μας ομάδα ένα πράγμα.

Είμαστε πλήρεις ξυλοκόπων, και μας λείπουν οι ζογκλέρ.

Και τέτοιος είναι ο Σαμαράς.

Στον οποίο προσωπικά βγάζω το καπέλο για πολλούς λόγους.

Με κυριότερο το ότι δεν το βάζει κάτω, κι εδώ και δυο χρόνια παλεύει με τα θηρία εντός και εκτός Ελλάδας, εντός και εκτός της κυβέρνησης, εντός και εκτός του κόμματός του.

Με αποτέλεσμα να έχουμε ξεπεράσει τα δύσκολα, και όλοι ανεξαιρέτως να θεωρούν την επιβίωσή μας ως χώρα και ως οικονομία αυτονόητη και δεδομένη.

Μόνο που ως χθες δεν ήταν (μπορεί και να μην είναι ακόμη).

Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε κάποιοι μάτωσαν, και κάποιοι άλλοι έβαλαν πλάτη. Με αρχηγό και μπροστάρη τον Σαμαρά.

Και δυστυχώς φτάσαμε σήμερα στο σημείο, ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου της χώρας να μην είναι ο αντίπαλος του Σαμαρά Αλέξης, ο οποίος έπιασε ταβάνι όσον αφορά σε εν δυνάμει ψήφους, αλλά ο εταίρος του Σαμαρά, και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κος Βενιζέλος.

Ο αποκαλούμενος και απέθαντος, ή κατσαρίδας, αφού ότι και να γίνει πάντα θα είναι στα πράγματα και στον αφρό.

Και που πείθει τους ζαλισμένους ψηφοφόρους ότι αυτός είναι που βάζει πλάτη για χάρη τους.

Σε σημείο ώστε πολλοί σήμερα να καταφεύγουν σε Πασόκους βουλευτές για μεσολαβήσεις και ρουσφέτια, ενώ υποτίθεται ότι έχουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας!

Η οποία ΝΔ υφίσταται όλες τις σκληρές κριτικές, και λούζεται όλα τα στραβά, με τον Βενιζέλο και τους κολαούζους του να το παίζουν φιλολαϊκοί, αντιμνημονιακοί, και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο.

Όντας συγκυβέρνηση!!!!!

Μιλάμε για τρέλα.

Μιλάμε για μια κυβέρνηση που δυστυχώς δεν τραβάει, και αυτό εξαιτίας του ότι ο Σαμαράς είναι αναγκασμένος να δίνει λόγο σε «κομπάρσους» δεκανίκια, που όμως χωρίς αυτούς δεν θα κυβερνούσε καν.

Και αυτό διότι, αντί να του δώσουν την αυτοδυναμία οι «νεοδημοκράτες» αγαναΧτιστές, έριξαν πριν από δυο χρόνια τη ψήφο τους στον γιαλαντζί σωτήρα Καμένο.

Ο οποίος έχει εξαφανιστεί στη λήθη, με τους ίδιους να βρίζουν τώρα την ώρα που τον ψήφισαν, και παράλληλα να βρίζουν και τη κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία δεν περπατά!

Γιατί άραγε δεν περπατά παλικάρια; Το σκεφτήκατε ποτέ;

Εν πάση περιπτώσει ό γεγονε γέγονε, τώρα τι κάνουμε;

Στο απλό μου μυαλό δυο τρία μόνο πράγματα:

Προχωράμε ακάθεκτα στις μεταρρυθμίσεις χωρίς να δίνουμε καμία σημασία στους «αντάρτες» του Πασόκ, ρίχνουμε ιδιαίτερο βάρος στην φορολογική ελάφρυνση των μικρομεσαίων, κυνηγάμε απερίσπαστοι την φοροδιαφυγή, και όποιος αντέξει.

Θέλει δεν θέλει ο Λοβέρδος, αντιδρά δεν αντιδρά ο Κουκουλόπουλος.

Αλλιώς, αν ο Σαμαράς συνεχίζει να υποχωρεί στις αυτοκρατορικές τους απαιτήσεις, και στα σαμποτάζ τους, η χώρα κάηκε.

Διότι με αυτά και με αυτά παίρνουν αέρα και οι διάφοροι Φωτόπουλοι, και άντε ξανά μανά μια από τα ίδια…

Και αν αυτό δεν γίνεται, αν δηλαδή αντιδράσει ο Βενιζέλος, τι είχαμε τι χάσαμε,  ας πάμε σε εκλογές και όποιος αντέξει.

Ο κάθε κατεργάρης να χωθεί στο πάγκο του.

Και αν μας πρέπει ο Αλέξης, τότε ας λουστούμε τον Αλέξη.

Τι να κάνουμε;

Αυτή όμως η σημερινή ερμαφρόδιτη κατάσταση δεν προχωράει.

Το ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω δεν λέει.

Και αυτό το καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι, νεοδημοκράτες και μη.

Με αποτέλεσμα να εκλείπουν σιγά σιγά οι Σαμαρικοί, και στο τέλος να μένω μόνο εγώ (ο όψιμος) και μερικοί ακόμη.

Εμείς κι εμείς δηλαδή…

Και ‘γω δεν είμαι καν νεοδημοκράτης…

Strange Attractor