Δημόσιο και … αξιολόγηση.

Για να πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους και με αφορμή την αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα που μοιάζει να καρκινοβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, η μαύρη αλήθεια είναι πως ο σημερινός δημόσιος τομέας δεν είναι δυνατόν να διορθωθεί, να βελτιωθεί, ή έστω απλώς και μόνο να διοικηθεί στοιχειωδώς σοβαρά, αν πρώτα δεν αναδομηθεί εκ βάθρων.

Το ελληνικό δημόσιο είναι εδώ και δεκαετίες ένα κουβάρι ποικίλων διαπλεκομένων συμφερόντων, τόσο πυκνό και αξεδιάλυτο, που αποτελεί απλώς χίμαιρα και ευσεβή πόθο ρομαντικού, κάθε απόπειρα εμβαλωματικού τύπου, προς την κατεύθυνση της οργάνωσής του, της κινητοποίησής του, της βελτίωσης της λειτουργίας του, της αύξησης της αποδοτικότητάς του, του περιορισμού της σπατάλης, της επιβολής οποιασδήποτε μορφής αξιολόγησης.

Πρόκειται για ένα παράλληλο εργασιακό «σύμπαν», με όρους εργασίας αδιανόητους όχι μονάχα για τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα αλλά και για οποιοδήποτε άλλο δημόσιο αναπτυγμένης δυτικής δημοκρατίας.

Ένα εργασιακό «σύμπαν» εντός του οποίου αποτελούν κανόνα μεταξύ άλλων τα εξής,

- Η απόλυση είναι σχεδόν άγνωστη λέξη

- Οι πειθαρχικές τιμωρίες είναι σπανιότερες και από τις οάσεις στην έρημο Σαχάρα

- Τα υπηρεσιακά συμβούλια (όταν) λειτουργούν (είναι) σχεδόν πάντα υπέρ του εργαζομένου

- Το πολιτικό ρουσφέτι καθορίζει ωμά όλες τις υπηρεσιακές σχέσεις, κινήσεις και ανάγκες

- Η αξιολόγηση είναι (μέχρι σήμερα) ένα διθυραμβικό «άριστα» για όλους

- Ο αποδοτικός εργαζόμενος αν δεν καλύπτει τους τεμπελχανάδες, λοιδορείται και εξοστρακίζεται από τους ίδιους τους συναδέλφους του

- Όλες οι κυήσεις είναι «επαπειλούμενες»

- Όλοι «δικαιούνται» το μάξιμουμ των υπερωριών ανεξαρτήτως αν τις έχουν δουλέψει

- Η ιεραρχία και ο σεβασμός στον προϊστάμενο είναι άγνωστες έννοιες

- Οι «οσφυαλγίες», «ισχιαλγίες» και τα «αυχενικά σύνδρομα» αποτελούν σχεδόν το 50% των αιτιών πολυήμερων απουσιών από την εργασία

- Η «αναρρωτική» αποτελεί μαζικό μέσον εκβιασμού προς την διοίκηση και υποστηρίζεται άνευ όρων από επίορκους ιατρούς – ελεγκτές του ίδιου του δημοσίου λόγω κακώς νοούμενης «συναδελφικής αλληλεγγύης»

- Οι αμοιβές είναι ίδιες άσχετα με την απόδοση των εργαζομένων. Οι λέξεις «μπόνους» και «μάλους» αποτελούν “terra incognita” για τους όλβιους εργαζομένους του

(θα μπορούσα να γράφω για ώρες και είμαι σίγουρος ότι ο κατάλογος δεν έχει τέλος), είναι κατά την γνώμη μου εντελώς αδύνατον να «διορθωθεί».

Συνεπώς, εκείνο που χρειάζεται είναι να γκρεμιστεί εκ βάθρων το σημερινό οικοδόμημα του δημοσίου και να ξαναχτιστεί εκ νέου ένας «άλλος» δημόσιος τομέας, που θα διέπεται από νέους ξεκάθαρους εργασιακούς κανόνες, νέα ξεκάθαρα δικαιώματα και υποχρεώσεις, νέο απλούστερο, δικαιότερο, συνδεδεμένο με την αποδοτικότητα και απαλλαγμένο κάθε είδους επιδομάτων, επικουρικών ή εφάπαξ σύστημα αποδοχών και συντάξεων, ευέλικτο καθηκοντολόγιο, αυτονόητη κινητικότητα, νέο ταχύτατο, ανεξάρτητο και αποτελεσματικό πειθαρχικό δίκαιο και φυσικά, βασικούς μισθούς και συντάξεις χαμηλότερους του ιδιωτικού τομέα στην περίπτωση που διατηρηθεί κάποιο είδος μονιμότητας.

Ο σημερινός δημόσιος τομέας είναι ένα τερατούργημα που δεν επιδέχεται διόρθωσης. Όσο γρηγορότερα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο καλύτερα για όλους και κυρίως, για τους ευσυνείδητους και εργατικούς δημόσιους υπαλλήλους που έχουν εγκλωβιστεί σε μια ψυχοφθόρα στασιμότητα και έναν χωρίς τέλος εργασιακό ευνουχισμό, που τους οδηγούν είτε στην συνθηκολόγηση είτε στην διπολική διαταραχή!

Akenaton 

Antinews