Ο ναρκισσισμός του τρομοκράτη…

«Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν απολογείται», δήλωσε ο Νίκος Μαζιώτης στον ανακριτή και έστρεψε την κεφαλή από την άλλη πλευρά.

Γενικά οι επαναστάτες δεν απολογούνται.

Το μάθαμε από μικροί στη δίκη της χούντας, όπου η Δικαιοσύνη βρέθηκε αντιμέτωπη με το φράγμα σιωπής των πρωταγωνιστών του πραξικοπήματος.

Οι επαναστάτες απολογούνται με τον μοναδικό τους συνομιλητή, τη μεγάλη Ιστορία, αυτή που μασάει τις ανθρώπινες ζωές όπως ο κροκόδειλος ο Σήφης τα εθνικά μας παπάκια.

Μόνον αυτή είναι ικανή να κρίνει τις πράξεις τους, μόνον αυτή θα αποφασίσει στο τέλος αν έπραξαν ορθά.

Επειδή δε η Ιστορία ανήκει στο μέλλον και επειδή δεν μπορείς να περιμένεις την Ιστορία και το μέλλον να σου πει αν καλά έκανες που σκότωσες δέκα και πρέπει να συνεχίσεις να σκοτώνεις, υπάρχει και η συνείδηση.

Το ορθό είναι ορθό αρκεί να αποφασίσεις εσύ πως είναι ορθό.

Η τρομοκρατία είναι η πιο ακραία εκδοχή του ναρκισσισμού.

Το περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους», όταν κάνει το πορτρέτο του Σταυρόγκιν.
Διάβασα κάπου στην καταρροή ευφυολογημάτων από την οποία πάσχει το βαθύ Διαδίκτυο πως ο Μαζιώτης θα πληρώσει για τις απόψεις του, ενώ πολλοί άλλοι πληρώνονται για τις δικές τους.

Και προσπαθώ να σκεφτώ ποιες είναι οι απόψεις κάποιου σαν τον Μαζιώτη, σε ποια λογική στηρίζονται, και επειδή είναι απόψεις οι οποίες βρίσκουν αντίκρισμα σε συγκεκριμένες πράξεις, πού αποσκοπούν αυτές οι πράξεις;

Και πώς μπορεί να βρει θέση κάποιος ο οποίος δεν είναι σαν τον Μαζιώτη σ’ αυτές τις απόψεις ή σ’ αυτές τις πράξεις.

Θες να ανατινάξεις ένα οικοδομικό τετράγωνο αδιαφορώντας αν μέσα υπάρχουν άνθρωποι και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που υπάρχουν εκεί μέσα;

Γιατί θέλεις να το ανατινάξεις;

Τη μόνη απάντηση που μπορώ να βρω είναι η απάντηση της αυθαιρεσίας, «γιατί έτσι πρέπει. Και πρέπει έτσι γιατί έτσι θέλω».

Ο ναρκισσισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Είμαι βέβαιος, δε, πως οι υποστηρικτές του αυτές τις ημέρες θα έχουν φρυάξει με τα θύματα του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας.

Η ανθρώπινη ζωή είναι μια διαρκής διαπραγμάτευση με τον εαυτό σου, με όσους αγαπάς, με τον νόμο, με τα όνειρά σου, με το έργο που θέλεις να αφήσεις πίσω σου.

Η απολογία είναι μέρος της διαπραγμάτευσης. Αμα την αρνηθείς σημαίνει πως έχεις γυρίσει την πλάτη στην κοινότητα των ανθρώπων, έχεις αυτοεξοριστεί εκεί όπου άλλοι συνομιλούν με τον θεό και άλλοι με τον θάνατο.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θυμάμαι πάντα τη Φραγκογιαννού, τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Και αυτή σκότωνε τα κοριτσάκια για να τα απαλλάξει από την αθλιότητα της ζωής τους.

Δεν έκλεβε βέβαια τράπεζες η κακομοίρα, ούτε ήταν ζωσμένη με κουμπούρια ούτε είχε απόψεις κοινωνικού επαναστάτη. Ημίτρελη ήταν, βαρεμένη από τη φτώχεια και τις κακουχίες, η οποία όταν πήγε να ζητήσει τη συμβουλή του Αη Γιάννη εκείνος την άφησε ξεκρέμαστη - έχει σημασία ότι αυτό το γράφει ο χριστιανός Παπαδιαμάντης.

Στο τέλος, όταν προσπαθεί να ξεφύγει από τους χωροφύλακες που την κυνηγάνε, ο συγγραφέας σημειώνει ότι πέθανε «ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη θεία δικαιοσύνη».

Σε αντίθεση με τους μαχητές της Χαμάς, ο Μαζιώτης το πιθανότερο είναι πως δεν πιστεύει σε κανέναν θεό και προσπαθεί να καλύψει το κενό με τον ίδιο του τον εαυτό.

Γίνεται ο ίδιος θεός και αναλαμβάνει να διορθώσει τον κόσμο.

Ποιος του το ζήτησε;

Ποιος ζήτησε από τους χουντικούς να σώσουν την Ελλάδα; Κανείς.

Ως εκ τούτου, δεν χρωστάνε να απολογηθούν σε κανέναν.
Θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε, και να συμφωνήσουμε, πως η τρομοκρατία είναι συνυφασμένη με την επανάσταση.

Η νοοτροπία του τρομοκράτη είναι μια εκδοχή της νοοτροπίας του επαναστάτη. Ο Ροβεσπιέρος δεν γεννήθηκε τυχαία.

Και όσο η συλλογική συνείδηση προσβλέπει, έστω συμβολικά, στην επανάσταση, η τρομοκρατία, παρά την καταδίκη της, θα μένει ανοιχτή πληγή.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή