Πότε θα πιάσουμε πάτο;

Το περασμένο Σάββατο περνούσα έξω από γνωστό βιβλιοπωλείο στο κέντρο, όπου ευάριθμος ομάς 15-20 ατόμων κάποιου συλλόγου υπαλλήλων που ελέγχεται από ακροαριστερή σέχτα, είχε κλείσει την είσοδο διαμαρτυρόμενη για την απόλυση δυο υπαλλήλων.

Πολύ σωστά έπρατταν διαμαρτυρόμενοι, δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να διαμαρτύρεται να εκδηλώνει τις πεποιθήσεις τους δημοσίως και να ψηφίζει ως βούλεται.

Αν και είχα αγοράσει τα βιβλία που θα διαβάσω στο υπόλοιπο του καλοκαιριού η παρεμπόδιση και μόνο αποτέλεσε πρόκληση για να μπω στο βιβλιοπωλείο και να αγοράσω μερικά ακόμη.
Η σκηνή μου θύμισε εικόνες για τις οποίες έχω διαβάσει στην ιστορία, όπως της παρεμπόδισης της πρόσβασης πολιτών στα καταστήματα των εβραίων την περίοδο πριν το ολοκαύτωμα.
Δεν γνωρίζω αν ήταν άδικες  ή καταχρηστικές της ισχύος του εργοδότη οι απολύσεις.

Σε γενικές γραμμές όταν διαμορφώνω την άποψη πως μια επιχείρηση δεν σέβεται και δεν συμπεριφέρεται καλά στους εργαζόμενους τα προϊόντα της δεν είναι προτιμητέα για μένα.

Μια επιχείρηση που δεν συμπεριφέρεται καλά στους ανθρώπους που απασχολεί είναι βέβαιο πως με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο θα συμπεριφέρεται στους πελάτες της...
Εξάλλου τι σημαίνει δίκαιη ή  άδικη απόλυση;
Αν π.χ. η επιχείρηση  λόγω μείωσης των εσόδων προκειμένου να μην  βγάλει ζημιές, να κλείσει και να χάσουν την δουλειά τους 100 άνθρωποι, αποφασίσει να αποζημιώσει και να απολύσει 20 από αυτούς, κάνει δίκαιες οι άδικες απολύσεις;
Αν η ίδια επιχείρηση με τους 100 εργαζόμενους επειδή πουλάει περισσότερα βιβλία μέσω ηλεκτρονικού εμπορίου και δεν χρειάζεται 100 εργαζόμενους, θέλει να βγάλει περισσότερα κέρδη για τους μετόχους, πράγμα που σημαίνει πως θα πληρώσει και περισσότερους φόρους, αποφασίσει να απολύσει τους 20 από αυτούς πρέπει να τιμωρηθεί σαν κοινωνικά ανάλγητη;
Αν ήταν έτσι, προκειμένου να μην απολυθούν κάποιοι αρμενιστές πριν πολλές δεκαετίες όταν άρχισαν να κυκλοφορούν ατμόπλοια θα ταξιδεύαμε ακόμη με τα ίδια μέσα της εποχής του Ομήρου.
Και ποιος κρίνει πόσους εργαζόμενους και ποιους εργαζόμενους θα απασχολεί μια επιχείρηση. Κάποιο συνδικάτο, κάποιο κόμμα, κάποια ακτιβιστική ομάδα, το υπουργείο Εργασίας ή ο διευθυντής προσωπικού  που έχει ορίσει εκεί ο μέτοχος;
Από συμφέρον και μόνο...
Δεν είμαι αδιάφορος απέναντι σε κάποιον που χάνει την εργασία του και από ανθρώπινο ενδιαφέρον (από αλτρουιστικό ενδιαφέρον υπάρχει συνωστισμός κυρίως υποκριτών και εκμεταλλευτών), αλλά κυρίως για λόγους που έχουν να κάνουν με το δικό μου συμφέρον.

Όσο αυξάνονται οι άνεργοι τόσο αυξάνονται οι πιέσεις στο δικό μου εισόδημα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι απλό.

Πρώτα γιατί ένας ακόμη άνεργος σημαίνει ένας λόγος συμπίεσης των μέσων εργασιακών  απολαβών στην κοινωνία και οικονομία όπου δραστηριοποιούμαι.

Ένας επιπλέον άνεργος σημαίνει: Ένας καταναλωτής ενημέρωσης λιγότερος. Ένας  καταναλωτής προϊόντων που διαφημίζονται στα μέσα ενημέρωσης λιγότερος. Ένα παραγωγός των προϊόντων που διαφημίζονται λιγότερος.
Στο τέλος αυτού του κύκλου οικονομικών συναλλαγών, οι συνέπειες θα έρθουν να ακουμπήσουν και το δικό μου εισόδημα.
Αν υποχρεώσω όμως την τάδε ή τη δείνα επιχείρηση να απασχολεί περισσότερους απ΄ όσους μπορεί μήπως βάζω σε κίνδυνο την επιχείρηση.

Μήπως δηλαδή αντί για 20 απολυμένους θα δημιουργήσω 100 απολυμένους και έτσι αντί στο τέλος του κύκλου το δικό μου εισόδημα αντί για την πίεση των 20 απολυμένων δεχτεί την πενταπλάσια των 100;
Ας μην μείνουμε στο παράδειγμα ενός βιβλιοπωλείου, πόσο μάλλον κάποιου που ο ιδιοκτήτης είχε εμπλακεί έστω και εν αγνοία όπως υποστήριξε, στις υποθέσεις του Ακη Τσοχατζόπουλου και των μαύρων επενδύσεών του.
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και άλλες επιχειρήσεις εμπορικές και παραγωγικές.

Οι έμποροι ή οι φαρμακοποιοί  που τολμούν να εφαρμόσουν το νόμο σε σχέση με το ελεύθερο ωράριο γίνονται δέκτες απειλών και βανδαλισμών.
Το ίδιο και οι παραγωγικές βιομηχανίες που όταν δεν έχουν δουλειά απολύουν ή μειώνουν μισθούς.
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν χιλιάδες επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα είναι πως συνδικάτα και κόμματα απαιτούν ρόλο στη διεύθυνση ανθρωπίνων πόρων.

Όχι βεβαίως για το καλό της κοινωνίας αλλά γιατί αυτή η συνδιαχείριση και του ιδιωτικού τομέα ενισχύει τον παρασιτικό ρόλο των πολιτικών και συνδικαλιστών ως προαγωγών των εργαζομένων και διαπραγματευτών των επιχειρήσεων.
Παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και άλλες υγιείς επιχειρήσεις που δέχονται φαξ από γραφεία υπουργών που γράφουν πως ο τάδε (ανειδίκευτος κατά βάση ή και ειδικευμένος) εκτιμά ιδιαίτερα την επιχείρησή σας και ο κ. Υπουργός (φιλελεύθερος και κατά της ανάμειξης του κράτους στο επιχειρείν) θα εκτιμούσε την πρόσληψή του σ΄ αυτήν.

Έτσι ακριβώς έγραφε το φαξ που μου έδειξαν προ καιρού...
Όλα αυτά συνθέτουν στην Ελλάδα αυτό που λέμε αρνητικό κλίμα για τις επιχειρήσεις.

Η ηγεμονία της αριστερής ιδεολογίας έχει καταφέρει να ταυτίζει το επιχειρείν με την απάτη και την εκμετάλλευση.

Το διεφθαρμένο κράτος με την γραφειοκρατία και την υψηλή φορολογία να εξοντώνει τους έντιμους και ειλικρινείς, έχει καταφέρει να επιβεβαιώσει αυτή την αριστερή αντίληψη.
Ναι αλλά το πρόβλημα των απολύσεων και των χαμηλών μισθών είναι βάναυσο. Συμφωνώ.

Ας βρούμε τρόπο να το αντιμετωπίσουμε σωστά στη ρίζα του. Όχι κομπογιανίτικα στην επιφάνεια.
Αν η ζήτηση χειρών ή μυαλών εργασίας δεν υπερβεί την προσφορά, οι μισθοί θα συνεχίσουν να πέφτουν.

Καμία συλλογική σύμβαση, κυβέρνηση, διαμαρτυρία ειρηνική ή βίαιη  ή πολύ περισσότερο επανάσταση δεν μπορεί να το αποτρέψει αυτό.

Αν οι μισθοί πέφτουν, οι εργοδότες θα απολύουν όσους δεν το αποδέχονται με την υπογραφή νέας σύμβασης για να προσλάβουν νέους με χαμηλότερη αμοιβή. Αν δεν το κάνουν, ο απέναντι ανταγωνιστής που θα το κάνει θα τους κλείσει το μαγαζί...

Χρειαζόμαστε επενδυτική επανάσταση για να σταματήσουν να πέφτουν οι μισθοί και για να γίνει αυτό θα πρέπει να διαλυθεί το δημόσιο εκ βάθρων, να επαναδιατυπωθεί το ασφαλιστικό εκ του μηδενός, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία να αναδιαρθρωθούν εκ του μηδενός... κ.λ.π.
Αν γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να περιμένουμε και μερικά χρόνια να ωριμάσουν οι συνθήκες...
Αν χρειαζόμαστε μια επανάσταση είναι όπως η Κίνα το ’80, μια καπιταλιστική επανάσταση που ανέβασε το κατά κεφαλή εισόδημα από τα 300 δολάρια στις 6.000 δολάρια...

Μόνο έτσι ανεβαίνουν οι μισθοί, τοχει καταλάβει και το ΚΚ Κίνας στα σύμβολα του οποίου ομνύουν οι νεαροί ακτιβιστές που μου έκλεισαν το δρόμο προχθές καθυβρίζοντας την απόφασή μου να τους παρακάμψω και να αγοράσω 2-3 βιβλία ακόμη που δεν θα προλάβω να διαβάσω το καλοκαίρι...

Κώστας Στούπας

Capital.gr