Επιτρέπεται να συγχαρείς την Αστυνομία;

Επιτρέπεται να συγχαρείς την Αστυνομία;

Μη στοιχηματίζετε την απάντηση.

Πάντα είχα την αίσθηση ότι το να συγχαρείς σε τούτον τον τόπο την Αστυνομία ξεφεύγει από τα ήθη και έθιμά μας.

Αυτόματα θεωρείσαι από «ύποπτος» έως εξαιρετικά «αθώος».

Πιο εύκολο το έχουμε να πιάσουμε ένα κουβάρι καχυποψίας, και καλά να το ξεμπλέξουμε, να μπούμε σε δαίδαλους διαδρομών από «ίσως», «λες;», «Σιγά μην...».

Να φερθούμε δυσκοίλια.

Να συγκρατήσουμε επαίνους.

Παρακολουθούσα στις ειδήσεις στην τηλεόραση, την επιχείρηση της σύλληψης του Μαζιώτη, με ένα «φαντάσου αν…» να τριβελίζει το μυαλό μου.

Αλήθεια τρομάζεις όταν συνειδητοποιείς σε πόσο πολυσύχναστα μέρη εκτυλίχθηκε.

Νομίζεις ότι η επιτυχία της, χωρίς παράπλευρες απώλειες, χωρίς θύματα, ξεφεύγει από τα όρια κάθε στατιστικής.

Πώς θα το αντέξουμε; Να σκοτωνόταν ο τρομοκράτης...

Μάλιστα! Θα ήταν πιο βολικό, θα περπατούσαμε σε οικείους δρόμους.

Θα ήταν βούτυρο στο ψωμί μερικών κομμάτων.

Ευαίσθητοι για τα δημοκρατικά δικαιώματα τρομοκρατών.

Αλλά τώρα; Πτου! Ποιον θα καταγγείλουμε;

Υπάρχει «ζωή» χωρίς να βάλουμε την Αστυνομία απέναντι;

Να την «δείξουμε» με χλευασμό;

Χωρίς να έχουμε την ηδονή να τη θεωρούμε ανάξια της αποστολής της;

Τώρα τι θ' απογίνουμε με αυτή την επιτυχία της Αντιτρομοκρατικής;

Μακάρι η επιτυχής έκβαση κατά του τρομοκράτη Μαζιώτη να επαναφέρει υγιή αντανακλαστικά μας.

Δεν παίζω την «αθώα». Αλλά μας βαρέθηκα και ως μονίμως καχύποπτους.

Νιώθω ότι πολλοί αληθινά αθώοι σε ένα νευραλγικό σώμα, όπως της Αστυνομίας και της Αντιτρομοκρατικής, έχουν ανάγκη την επιβράβευση, όταν πρέπει, ώστε να εκλαμβάνουν και την αποδοκιμασία ως αποδοκιμασία, όταν κι αυτή τους πρέπει.

Ας μας επιτρέψουμε να συγχαίρουμε.

Αν θέλετε… το χρωστάω εγώ προσωπικά, σε ένα παλικάρι που συνάντησα πρόσφατα σε μια δικαστική αίθουσα.

«Ναι κυρία μου, εγώ τον είχα συλλάβει. Ήταν αδίστακτος» μου είπε με το πλέον απλανές βλέμμα.

Μετά κατάλαβα γιατί.

Ο «αδίστακτος», που για χάρη του είχε παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα, ήταν άφαντος.

Είχε περάσει το 18μηνό του.

Τόσο εγκληματικά απλά.

Φύγαμε εμείς από την αίθουσα. Έφυγε και το παλικάρι...

Να συλλάβει τον επόμενο «αδίστακτο».

Με τι κουράγιο; αναρωτήθηκα.

Κουνάτε το κεφάλι. Και γω.

Μας βαρέθηκα όμως και να κουνάμε το κεφάλι.    

Ρέα Βιτάλη 

Protagon