Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι στη
Θεσσαλονίκη δεν θα δούμε ποτέ μετρό, και αν δούμε εγώ θα είμαι προ πολλού στα
θυμαράκια.
Άλλωστε πρόλαβα να ζήσω τον ενθουσιασμό της περίφημης
«τρύπας του Κούβελα», όπως και την υποθαλάσσια, οπότε είμαι ολίγον τι
απαισιόδοξος γενικώς.
Σήμερα όμως, το μετρό είναι σε … πλήρη εξέλιξη!
Ρωτήστε και τους ταλαίπωρους κατοίκους και
μαγαζάτορες της οδού Δελφών και της Βενιζέλου, που τη ζουν στο πετσί τους εδώ
και αρκετά χρόνια.
Μια εξέλιξη που σκοντάφτει παντού, με αποτέλεσμα
αυτή τη στιγμή να υπάρχουν ανοικτές «τρύπες» σε διάφορα σημεία της πόλης,
εργοτάξια, και ταλαιπωρία.
Μετρό όμως πουθενά.
Ούτε καν στον ορίζοντα.
Το μόνο που πέτυχε μέχρι στιγμής το μετρό είναι
να αυξηθούν οι πωλήσεις παυσίπονων στις πέριξ των εργοταξίων γειτονιές. Τίποτα
άλλο…
Και όπως είπαν προχθές οι συνδικαλιστές εργαζόμενοι
στο μετρό, αν ποτέ ολοκληρωθεί το έργο, αυτό θα γίνει μετά το 2020, και βλέπουμε…
Και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια συμφωνώ
με συνδικαλιστές.
Άλλωστε, όπως λέω στον εξάχρονο γιο μου, το
μετρό θα το δει να περνά όταν και ο ίδιος θα είναι μπαμπάς.
Τέλος πάντων.
Το ζήτημα είναι ότι η Θεσσαλονίκη, κατ εμέ, δεν
χρειάζονταν μετρό.
Τα μετρό είναι για πόλεις του Βορρά με άσχημες
καιρικές συνθήκες, ή πόλεις με τεράστια έκταση και μεγάλες διαδρομές που πρέπει
να διανυθούν.
Σε καμία περίπτωση η Θεσσαλονίκη δεν βολεύει
ούτε βολεύεται από το μετρό.
Απλά, ως κλασική ζηλιάρα, μόλις απέκτησε μετρό η
Αθήνα, θέλησε να κάνει το ίδιο και η «συμπρωτεύουσα».
Και έσπευσαν όλοι οι πολιτικάντηδες να της κάνουν
το χατίρι.
Χορεύοντας παράλληλα στους ρυθμούς των εργολάβων
που άλλο που δεν ήθελαν.
Κορόιδα ήταν να χάσουν την ευκαιρία για
λαϊκισμό, δημαγωγία, ψηφαλάκια, και μίζες;
Με ένα τέτοιου μεγέθους έργο, όλοι ανεξαιρέτως
είναι ικανοποιημένοι.
Οι πολιτικοί, οι εργολάβοι, οι παράγοντες, και
τέλος ο λαουτζίκος (που με το μυαλό του θα ζήσει μεγαλεία βολτάροντας υπογείως(!)
σε μια πανέμορφη επιφανειακά πόλη).
Οι εποχές όμως στις οποίες αποφασίστηκε το έργο
ήταν οι γνωστές της τεχνητής και επίπλαστης ευμάρειας, της ευημερίας με δανεικά,
όπου τα δισ έπεφταν δεξιά και αριστερά, το ίδιο και οι μίζες.
Μιλάω για την περίφημη δεκαετία των εργολάβων (όπως
θα τη μνημονεύουν στο μέλλον).
Για αυτό και ξεκίνησαν οι εργασίες.
Που τώρα, σε περίοδο κρίσης, συνεχίζονται (λέμε
τώρα) με χίλια ζόρια, και από κεκτημένη
ταχύτητα και μόνο.
Προκαλώντας ανείπωτη ταλαιπωρία, και ανήκεστο
βλάβη στη πόλη.
Αντί όμως για το πανάκριβο και μάλλον ουτοπικό μετρό,
αυτό που έπρεπε να γίνει με κλάσμα μόνο των σημερινών εξόδων, είναι κάτι απλό.
Τόσο απλό που καταντά δυσνόητο, ακόμη και για τους
ειδικούς συγκοινωνιολόγους.
Δεν μιλάω ούτε για τραμ, ούτε για μονορέιλ, ούτε
για περίεργες φουτουριστικές λύσεις.
Μιλάω για λεωφορειόδρομους… με μία μόνο βασική
προϋπόθεση: Η λειτουργία τους να εποπτεύεται και να αστυνομεύεται.
Διότι όταν πρωτοξεκίνησαν οι λεωφορειόδρομοι, με
κάμερες, πρόστιμα, και τροχονόμους να τις επιβλέπουν, η διαδρομή από την
νομαρχία στη Βενιζέλου γίνονταν μέσα σε 10 το πολύ λεπτά.
Τα λεωφορεία (και τα μηχανάκια) πετούσαν κυριολεκτικά.
Χαιρόσουν να μετακινείσαι με τον ΟΑΣΘ.
Μέχρι που η κατάσταση μπαστάρδεψε.
Την αρχή έκανε ο πολύς τότε υπουργός Μεταφορών
Μισέλ Λιάπης που άφησε και τους ταξιτζήδες να μπαινοβγαίνουν στις λωρίδες των
λεωφορείων ανενόχλητοι, οπότε το παιχνίδι χάθηκε.
Στη συνέχεια ήρθε και η κρίση, άρα δεν
λειτουργούν οι κάμερες, και πάει λέγοντας.
Συν το ότι στη Θεσσαλονίκη η τροχαία υπάρχει
μόνο στα χαρτιά…
Οπότε σήμερα βλέπουμε ακόμη και
διπλοπαρκαρισμένα ι.χ. και φορτηγά στις λεωφορειολωρίδες, και άρα μια από τα
ίδια.
Με αποτέλεσμα να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο
μετρό!
Το οποίο αν ποτέ ολοκληρωθεί, θα είναι άνευ
νοήματος, διότι μέχρι τότε θα έχουν καταργηθεί οι κινητήρες εσωτερικής καύσης, θα
έχει εξαντληθεί το πετρέλαιο, και άρα δεν θα υπάρχουν οχήματα όπως τα ξέρουμε,
και άρα δεν θα το χρειαζόμαστε.
Μια τρύπα στο νερό δηλαδή, που όμως μας κοστίζει
ο κούκος αηδόνι…
Χώρια η ταλαιπωρία.
Strange
Attractor
Καντε κανα τελεφερικ
ΑπάντησηΔιαγραφή