Περί δημοκρατίας…

Σήμερα θα γίνω κακός.

Όχι ότι δεν είμαι πάντα, αλλά σήμερα θα με μισήσουν ακόμη πιο πολλοί από τους συνήθεις που με διαγράφουν π.χ. από το φέισμπουκ κατά μέσο όρο 2-3 την εβδομάδα.

Και θα γίνω κακός διότι με έπιασε το «σωκρατικό» μου… ή αλλιώς το αντιδημοκρατικό μου.

Όπου βέβαια δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουμε επί ίσοις όροις όλοι για τα πάντα.

Και αυτό ακούγεται καλό στη θεωρία, αλλά στη πράξη όχι μόνο δεν περπατάει, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι μας πάει πίσω…

Για να το θέσω πιο λιανά, φανταστείτε ότι το σπίτι σας είναι μέσα στη βρώμα αφού έχει να καθαριστεί πάνω από 5-6 μήνες.

Τι κάνετε; Ψηφοφορία για το αν πρέπει και πώς να καθαριστεί;

Με ίσες ψήφους του πιτσιρικά σας, της γυναίκας σας, και της έφηβης κόρης σας;

Θα έχει κανείς (εκτός ίσως από τη σύζυγο) διάθεση να ανασκουμπωθεί, να πάρει τη μάπα και να αρχίσει τη λάτρα;

Ή θα υπερισχύσει η ψήφος των «δεν βαριέσαι καλοκαιριάτικα… έχω να πάω για μπάνιο»;

Μάλλον το δεύτερο. Οπότε θα συνεχίσετε να ζείτε μέσα στη μπίχλα.

Ιστορικά, ένα καλό παράδειγμα άμεσης δημοκρατίας συνέβη όταν κέρδισαν οι Μπολσεβίκοι την εξουσία το 1917, ιδρύοντας τον «σοσιαλιστικό τους παράδεισο».

Αν και βρέθηκαν από το ξεκίνημά τους σε  πόλεμο με τους Λευκούς, τη Γερμανία, κλπ εν τούτοις αρχικά, στον στρατό,  υπερίσχυσαν τα «κομμουνιστικά» φληναφήματα περί άμεσης δημοκρατίας κλπ σε σημείο του να ψηφίζουν οι φαντάροι ποιον θέλουν από διμοιρίτη μέχρι και διοικητή συντάγματος, ή να ψηφίζουν σε επίπεδο λόχου για το αν θα πρέπει να γίνει επίθεση στον απέναντι λόφο κλπ.

Φυσικά φάγανε τα μούτρα τους, οπότε και σούμπιτο επανήλθε η παλιά καλή ιεραρχία και πειθαρχία, όπως και οι παλιοί τσαρικοί αξιωματικοί, που τους είχαν διώξει με τις κλωτσιές.

Μόλις δε ανέλαβε τον «ερυθρό στρατό» ο φουλ αριστερός Τρότσκι, εκεί να δείτε μετά πειθαρχία, καθημερινές μαζικές  εκτελέσεις λιποτακτών, κλπ κλπ.

Εν ολίγοις, καλή η άμεση δημοκρατία και οι συνελεύσεις στις γειτονιές (επί παντός επιστητού) αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Ακόμη θυμάμαι τα αυθόρμητα λαϊκά συμβούλια (1980’ς) σε αμφιθέατρα, λέσχες, και άλλα φοιτητικά στέκια, όπου μετά από ώρες αντεγκλήσεων, ζυμώσεων, και μπόλικης αερολογίας, στο τέλος εκδίδονταν ψήφισμα για τους … Σαντινίστας, το PLO, τον λιμό της Αιθιοπίας, και άλλα τέτοια σημαντικά διεθνή ζητήματα.

Μετά, όλοι μαζί πηγαίνανε για μπύρες.

Το κυπριακό, το μεσανατολικό, τα πυρηνικά όπλα και άλλα πολλά, είχαν όλα λυθεί με ψηφίσματα που ήταν αποτέλεσμα της άμεσης και πάνω απ όλα λαϊκής δημοκρατίας των αμφιθεάτρων.

Αυτό στα χαρτιά.

Στη πράξη ο κόσμος συνέχιζε να λειτουργεί όπως λειτουργούσε, οι πόλεμοι και τα προβλήματα συνέχιζαν να μας βασανίζουν, και τα παιδάκια στην Αιθιοπία συνέχιζαν να πεθαίνουν από τη πείνα παρά τα διάφορα ψηφίσματα των φοιτητών, και του… ΕΚΚΕ.

Ναι αλλά από δημοκρατία, είχαμε πλέρια (στα μυαλά μας και μόνο)

Που θέλω να καταλήξω;

Πρώτον, διαφωνώ με το να έχουν την ίδια ψήφο ο Νανόπουλος με τον Μητσάρα τον… πετούγια.

Ακόμη και η Αμερική, που αν μη τι άλλο έχει πλήρη και λειτουργούσα (τυπικά) δημοκρατία, και όπου όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί (σερίφης, δικαστής, υπεύθυνος υδροδότησης, κλπ) εκλέγονται, ακόμη κι αυτή έχει κάποιες βασικές προϋποθέσεις προκειμένου κάποιος να μπορεί να ψηφίσει (registration).

Δεύτερον, σε μια χώρα όπως η δική μας σήμερα, που βαδίζει κυριολεκτικά σε τεντωμένο σχοινί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό που βλέπω είναι ότι η πολλή δημοκρατία, οι πολλές απόψεις, οι πολλές ζυμώσεις,  αντί να μας βοηθήσουν να σωθούμε, μας βάζουν τρικλοποδιές.

Με αποτέλεσμα η πολιτική μας (δημοσιονομική, εξωτερική, κλπ) να εξαρτάται από τον κυρ Φώτη, την Ραχήλ, τον Πάνο, την Ζωζώ, τον Χαϊκάλη, και τον κάθε αλαφροίσκιωτο που ο ζαλισμένος λαός έστειλε στη βουλή να τον εκπροσωπήσει.

Να εξαρτάται από τα νάζια του κάθε πολιτευτή, της κάθε συντεχνίας, και του κάθε σαμποτέρ, αφού αυτοί ορίζουν το… πολιτικό κόστος που κρέμεται ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από το σβέρκο του κάθε πολιτικού.

Να βλέπουμε φαινόμενα υπουργοποίησης φαιδρών, ή ευρωβουλευτές Βουσμάνους, είτε επειδή έτσι θέλησε ο σοφός λαός, είτε επειδή στα πλαίσια εσωκομματικών, γεωγραφικών ισορροπιών κλπ πρέπει να παίρνουν αξιώματα κάποιοι λαοπλάνοι ανεγκέφαλοι.

Και έτσι φτάνουμε σε ερμαφρόδιτες καταστάσεις, να υπάρχουν σενάρια πρότασης του Κουβέλη για πρόεδρο της Δημοκρατίας(!) από την ΝΔ προκειμένου να μη πάμε σε εκλογές, και να μην αναλάβει ο σύριζας που θέλει να μας κάνει Βενεζουέλα.

Το άκρον άωτον του παραλογισμού.

Βέβαια αν είναι να μη βγει ο σύριζας, τότε ας γίνει πρόεδρος μέχρι και ο Κατσανέβας… Τι άλλο να πω;

Γνώμη μου, και εδώ είναι που γίνομαι κακός, είναι ότι σε μια τέτοια κρίσιμη συγκυρία, θα πρέπει κοινή συναινέσει να ανασταλεί η δημοκρατική διαδικασία, και να δοθεί απόλυτη εξουσία σε ένα άτομο, ή σε μια επιτροπή «σοφών», για 3-5 χρόνια, και ότι γίνει.

Και δεν μιλάω κομματικά ή «σαμαρικά». Ας αναλάβει ο Στρατούλης.

Ποσώς με ενδιαφέρει. Αρκεί να είναι ένας ή το πολύ τρία τέσσερα άτομα.

Αν σωθούμε, καλώς, να τους κάνουμε άγαλμα, και αν όχι πάλι καλώς, να τους κρεμάσουμε ανάποδα. 

Αλλά να ξέρουμε επακριβώς ποιος έχει την ευθύνη , και τα σκυλιά δεμένα.

Αυτό που γίνεται σήμερα είναι όχι μόνο αντιπαραγωγικό, αλλά και επικίνδυνο για το μέλλον μας.

Διότι καλά να έχουμε άποψη όλοι για όλα, αλλά εδώ παίζουμε με το μέλλον των παιδιών μας.

Που αν τους κληροδοτήσουμε μια πραγματικά χρεοκοπημένη Ελλάδα, με οδομαχίες για ένα καρβέλι ψωμί, το τελευταίο που θα τα απασχολεί θα είναι αν αυτό έγινε δημοκρατικά ή όχι.

Χώρια που αν καταρρεύσει το σύστημα, αν πάμε σε καταστάσεις πραγματικής πείνας, ούτως ή άλλως σε σκληρή χούντα θα καταλήξουμε νομοτελειακά (και τότε να δούμε τους Αλέξη, Σκουρλέτη, και σια).

Ξέρω ότι όλα τα παραπάνω είναι μη εφαρμόσιμα, πολιτικά μη ορθά, και για πολλούς σιχαμερά, αλλά για μένα το ίδιο είναι και το διαρκές μπάχαλο στο οποίο ζούμε καθημερινά, άσχετα αν το καλύπτουμε με τον «δημοκρατικό» μανδύα.

Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν και δύσκολες πρωτοβουλίες.

Σήμερα ζούμε σε κατ εξοχήν δύσκολους καιρούς.

Άρα;

Strange Attractor

ΥΓ- Να θυμίσω ότι ακόμη και ο μέγας δημοκράτης Ανδρέας, την κεντρική επιτροπή του δημοκρατικού Πασόκ την διόριζε ο ίδιος (δεν εξελέγετο δηλαδή) επί ουκ ολίγα χρόνια...

Χώρια το ότι έπαιρνε κεφάλια (διαγραφές) σε χρόνο ντε τε.