Η κρυφή γοητεία του περιθωρίου…

Αν επιχειρούσαμε μία δημοσκόπηση για τον απλό πολίτη με το ερώτημα ποια θα ήταν η πιο μεγάλη επιθυμία του, δεν θα νιώθαμε καμία έκπληξη με την απάντησή του.

 

Θα μας έλεγε πως αποζητά την ψυχική ηρεμία του και τη γαλήνη.

Συχνά, περιδιαβαίνοντας τους χώρους γύρω από τα δικαστήρια της πόλης μας, αναλογίζεται κανείς ότι η περιοχή εκείνη, που γνώρισε περισσότερο έντονα τους βομβαρδισμούς των συμμαχικών δυνάμεων, είναι ίσως η καταλληλότερη, για να ανακαλύψεις αυτήν την εσωτερική σου ανάγκη για περισυλλογή…

Ατενίζεις σχεδόν εκστατικά όσα συνέβησαν, ήλθαν, παρήλθαν και κατέληξαν σε ένα παρόν καταθλιπτικό και σε ένα μέλλον τραγικά αβέβαιο. Οδός 26ης Οκτωβρίου.

Ο δρόμος που θυμίζει έντονα την απελευθέρωση της πόλης. Δικαστήρια.

Η κλούβα με τους κρατούμενους σταθμεύει τώρα πίσω από το δικαστικό μέγαρο. Σε λίγο μαζεύονται συνδικαλιστές και εργαζόμενοι στην είσοδο του μεγάρου με πανό διαμαρτυρίας, δίχως όμως να προκληθούν επεισόδια.

Η απεργία από γεγονός εθνικής σημασίας σε άλλες εποχές κατέληξε στις μέρες μας μικρή επισήμανση σε στήλη εφημερίδας, όσο κι αν οι εργαζόμενοι πλήττονται από οδυνηρά μέτρα.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους πολιτικούς που βλέπουν την επιρροή τους να μειώνεται αισθητά.

Κανέναν τους σήμερα δεν συναντάς στους δρόμους παρά μόνον τυχαία.

Ασφαλώς κι εκείνοι θα νοσταλγούν το χειροκρότημα άλλων εποχών.

«Ο δικός σας άνθρωπος», μία φράση των υποψηφίων, που αφελώς προκαλούσε θερμά συναισθήματα στο παρελθόν, δεν φαίνεται τώρα να συγκινεί κανέναν.

Ο πολίτης αυτής της πόλης με τις απατηλές, ίσως και ανέφικτες υποσχέσεις που απέσπασε και υπό το βάρος των οδυνηρών μέτρων θα επέλεγε μία και μόνη επιθυμία του για το μέλλον, τη στοιχειώδη ψυχική ηρεμία του, προσδοκώντας από την πολιτεία απλά και μόνο να μην τον βλάπτει και να μην τον ενοχλεί.

Για αυτό το σκοπό μάλιστα διαθέτει τα πάντα, ό,τι απέκτησε κατά το παρελθόν αλλά και κάθε όνειρο ή προσδοκία του για το μέλλον.

Θα επιθυμούσε να ζήσει στο περιθώριο με τους φίλους του και την οικογένειά του, σε ένα περιβάλλον απόμακρο.

Η επιθυμία του αυτή μάλλον δεν χρειάζεται δημοσκοπική επιβεβαίωση ιδιαίτερα εδώ, στο χώρο των δικαστηρίων, όπου πλήθος κόσμου σύρεται να απολογηθεί για τα χρέη του προς το κράτος, τους δημόσιους οργανισμούς, τα ασφαλιστικά ταμεία.

Τους βλέπεις όλους τώρα να συνωστίζονται, να περνούν τον έλεγχο της αστυνομίας, να προσέρχονται με αγωνία στα ακροατήρια. Αργότερα βέβαια ο ρυθμός πέφτει, η ένταση υποχωρεί, ο χρόνος, οι ώρες, τα γεγονότα παρέρχονται σταδιακά.

Τι απομένει τελικά;

Η ροή της ημέρας τέμνεται ξαφνικά.

Μία πρόσκαιρη ανακωχή θαρρείς σβήνει τις αντιπαραθέσεις, το καθημερινό άγχος. Πλησιάζει μεσημέρι και πάλι.

Η κλούβα με τους φυλακισμένους επιστρέφει στα Διαβατά.

Το σκηνικό με τους συγκεντρωμένους συνδικαλιστές αποσυντίθεται. Και μέσα σε όλα αυτά οι εκλογές έρχονται και παρέρχονται και μαζί τους η ελπίδα για ένα ξεχωριστό μέλλον.

Κανείς εξάλλου δεν μπορεί να καθορίσει το μέλλον.

Πολύ περισσότερο όσοι ρυθμίζουν τις τύχες αυτής της χώρας και την πορεία της πόλης μας.

Έτσι όλοι δικαιούμαστε να ελπίζουμε, οι κάθε λογής κρατούμενοι να προσδοκούν την ελευθερία τους αλλά και οι ελεύθεροι, οι εκτός φυλακών, να εύχονται καλυτέρευση της ζωής τους.

Ήδη η κυβέρνηση μετά τέσσερα χρόνια εξοντωτικής λιτότητας διά στόματος του πρωθυπουργού και των υπουργών της διακήρυξε πως επιτέλους φτάσαμε στο τέλος!

Ο πολίτης όμως διερωτάται στο τέλος ποίων;

Των πολιτών ή της κυβέρνησης;

Γι’ αυτό όμως και για τόσα άλλα το μέλλον θα δείξει. Ή μάλλον όχι.

Ο λαός θα αποφασίσει!

Γιάννης Νισύριος

Μακεδονία