Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Facebook, και του Twitter.

Είμαι απ αυτούς που λατρεύουν το ίντερνετ.

Προσωπικά, το θεωρώ ως μια από τις τρείς-τέσσερις σπουδαιότερες ανθρώπινες εφευρέσεις έβερ...
Για άτομα (σαν κι εμένα), που τους αρέσει να ψάχνονται, το διαδίκτυο αποτελεί δώρο Θεού.

Ότι καλύτερο.

Οι νεότεροι δεν μπορούν να φανταστούν πως ήταν η ζωή χωρίς το διαδίκτυο, όπως πολλοί (ακόμη και μεγαλύτεροι) ξέχασαν πως ήταν η ζωή χωρίς τα κινητά…

Για να βρει κανείς μια πληροφορία, ή μια μουσική, ή μια ταινία που τον ενδιέφερε, θα έπρεπε να ψάχνει μέρες ολόκληρες σε βιβλιοθήκες, σε περιοδικά, κλπ. Και από βιβλιοθήκες η Ελλάδα… τι να σας πω.

Να παραγγέλνει ταχυδρομικώς βιβλία, περιοδικά, να τρέχει σε δισκάδικα, σε κινηματογράφους, και μπρρρ… ούτε να τα θυμηθώ δεν θέλω.

Θυμόσαστε π.χ. ότι για να γίνει κανείς συνδρομητής (φερ ειπείν) στο ΤΙΜΕ θα έπρεπε να έχει άδεια εξαγωγής συναλλάγματος από τράπεζα;

Μαύρα χρόνια, σαν αυτά που ονειρεύονται οι συριζαίοι.
Όπως όμως κάθε εφεύρεση, έτσι κι αυτή του διαδικτύου αποδείχτηκε δίκοπο μαχαίρι.

Τα αυτοκίνητα βοηθούν στις μετακινήσεις μας, αλλά τρακάρουν κιόλας.

Τα αεροπλάνα πέφτουν, τα πιστόλια σκοτώνουν αθώους, η τηλεόραση μας πλασάρει σκουπίδια, κ.ο.κ.
Δυστυχώς, παρ`όλες τις τρομερές του δυνατότητες, το διαδίκτυο για τους περισσότερους παραμένει ανεκμετάλλευτο.

Με ένα δυο κλικ του ποντικιού έχει κανείς στη διάθεσή του το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης γνώσης, κι όμως οι περισσότεροι το χρησιμοποιούν για να βλέπουν τσόντες, να ανταλλάσσουν ηλιθιότητες, να παίζουν ανεγκέφαλα παιχνίδια, να παρακολουθούν τα…. ποδοσφαιρικά δρώμενα, και πάει λέγοντας.

Όποιος δεν με πιστεύει, ας μπει σε ένα ιντερνέτ καφέ, και θα το διαπιστώσει.
Κάποτε, η τέχνη μιμούνταν την ζωή. Φιλτράριζε την καθημερινότητα, και την απέδιδε καλλιτεχνικά.
Αργότερα, με την καθιέρωση του κινηματογράφου, και πιο πολύ της τηλεόρασης, η ζωή έγινε αυτή που μιμείται την τέχνη.

Πηγαίνεις σε ένα φιλικό σπίτι, βγαίνεις έξω με μια παρέα, και το θέμα συζήτησης είναι τι είπε ο τάδε στην τηλεόραση, ποιος παίζει στο δείνα σήριαλ, κ.ο.κ.
Η πραγματικότητα έπαψε να υπάρχει, εφόσον δεν μεταδίδεται από την τηλεόραση.

Για να είναι κάτι αλήθεια, θα πρέπει να το έχουν πει τα κανάλια.
Σήμερα, το διαδίκτυο επελαύνει ακάθεκτα και σε αυτόν τον τομέα. Και μάλιστα φαίνεται πως αρχίζει να παραγκωνίζει την τηλεόραση, όπως παραγκώνισε τις εφημερίδες.
Υπάρχουν «σοβαρά» διεθνή κανάλια που παρουσιάζουν ειδήσεις, με βάση τα twits και τα posts απλών ανθρώπων που βρίσκονται στο επίκεντρο των εκάστοτε εξελίξεων.

Το είδαμε στην «πράσινη επανάσταση» του Ιράν, και πιο πολύ στην διάρκεια της αραβικής άνοιξης πριν από μερικά χρόνια.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμη περισσότερα.

Οι δηλώσεις και οι ανταπαντήσεις των πολιτικών στελεχών, ακόμη και υπουργών, γίνονται σήμερα κυρίως μέσω των social media (βλ. Άδωνι).

Οι συζητήσεις μας, οι ειδήσεις που παρακολουθούμε, τα περιοδικά και οι εφημερίδες που διαβάζουμε, έχουν πλέον να κάνουν με το τι ανέβηκε στο τάδε μπλογκ, τι ανάρτησε στην σελίδα του ο δείνα επώνυμος, και πάει λέγοντας.
Υπάρχουν στιγμές που  η Ελλάδα (και όχι μόνο) ασχολείται έντονα με μια δυο ατάκες που έγραψε μια αθλήτρια στο προφίλ της στο facebook, ή ένας τηλεοπτικός μαϊντανός στο twiter!

Και να οι βαθυστόχαστες συζητήσεις, να οι περισπούδαστες αναλύσεις, να οι τηλεοπτικές εκπομπές, να να να….
Και όλα αυτά, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, τα μπλογκς, κλπ έρχονται να αντικαταστήσουν την…  ζωή.
Και βέβαια, όλα θα ήταν μια χαρά, αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια: Το μεγαλύτερο ποσοστό των μπλογκς, και των δραστηριοτήτων στο facebook (φερ ειπείν) είναι απλά ανούσιες σαχλαμάρες! Trivialities.
Εκατοντάδες μπλογκς αναπαράγουν το ένα το άλλο, και όλα μαζί το απόλυτο τίποτα. Έτσι να’ χαμε να λέγαμε.
Από την άλλη, όποιος σήμερα δεν έχει προφίλ στο facebook ή στο twitter, είναι παρίας. Δεν ανήκει.

Δεν μπορεί ούτε να ενημερωθεί, αλλά ούτε και να ενημερώσει.

Γίνεται ένα είδος persona non grata.

Εφόσον δεν ποστάρει… δεν υπάρχει!
Και τι ποστάρει ο μέσος χρήστης; Αηδίες στο τετράγωνο (εμού συμπεριλαμβανομένου).
Χιλιάδες τετριμμένες σαχλαμάρες ανταλλάσσονται καθημερινά, με άπειρα likes, και κοινοποιήσεις, με συζητήσεις επί συζητήσεων, σχόλια, chats, χαμόγελα, κλπ για το απόλυτο τίποτα.
Ο κάθε πικραμένος ανεβάζει την οποιαδήποτε κοινοτοπία του έρχεται στο μυαλό, και αμέσως σπεύδουν άλλοι (ομοίως πικραμένοι) να δηλώσουν πόσο ενθουσιάστηκαν με την… βλακεία του.
Γράφει για παράδειγμα κάποιος το τετριμμένο «η ζωή είναι δικαίωμα», ή «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», και αμέσως θα βρεθούν δεκάδες ανισσόροποι να δηλώσουν τον ενθουσιασμό τους, και να του τονίσουν το πόσο ωραία  τα λέει.

Αν δε ο πικραμένος είναι και κάποιος επώνυμος, εκεί γίνεται ο κακός χαμός, ποιος θα προλάβει να κάνει like, ή να δηλώσει συγκλονισμένος με το πνεύμα και την ευρυμάθεια του εν λόγω μαϊντανού.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο που όπως διάβασα κάπου (στο διαδίκτυο!), ο Νότης έχει πολλές χιλιάδες φόλοερ,  ενώ ο Νανόπουλος μερικές μόλις εκατοντάδες.
Το έχουμε χάσει τελείως.

Το τι βλακεία βλέπω να ανεβαίνει, και να αναπαράγεται καθημερινά στο facebook (το twitter δεν το πολυπαρακολουθώ), δεν λέγεται.
Η κάθε Κατίνα που ανακαλύπτει την ροκ μέσω … Νίνο, ή η κάθε κακογ…..νη που σεληνιάζεται με Πλούταρχο, Κιάμο, και Ρέμο, θεωρεί υποχρέωσή της να μας το κοινοποιήσει, και να μας ζαλίσει, και δυστυχώς υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας που θα την επευφημήσουν για αυτό.
Χώρια οι «έρωτες» που γεννιούνται μέσω της οθόνης.

Χώρια οι λάγνες πόζες, και οι αισθησιακές φωτογραφίες.

Τα υπονοούμενα, οι σέξι ατάκες, το πάθος….

Όλες είναι καλλίγραμμες και μορφωμένες, και όλοι είναι διανοούμενοι με πράσινα μάτια και θεληματικό πηγούνι.
Και όλα αυτά, υπό τον ήχο του Τσαλίκη, και του Σαρμπέλ.

Δεν πάμε καλά σας λέω.
Τι επίπεδο!
Για αυτό, προσοχή.
Το σερφάρισμα θέλει γερά νεύρα.

Υπάρχει πολύ σκουπίδι εκεί έξω.
Καλά τα facebook, και τα twitter, τα skype, και γενικά όλα τα καινούργια πράγματα, αλλά ας μη ξεχνάμε πως η ζωή είναι αλλού.

Κυριολεκτικά… αλλού

Strange Attractor

ΥΓ-Το παραπάνω «πόνημα» το νομίζω πως το έχω ξανανεβάσει, αλλά δεν είμαι σίγουρος.

Το βρήκα χθες βράδυ ψάχνοντας στο «αρχείο» μου, μου άρεσε, και το αναρτώ… για να το εμπεδώσουμε.

S.A.