Αλέξης για … Πρόεδρος της Δημοκρατίας!

Η χώρα βρίσκεται εδώ και χρόνια σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Τα προβλήματα είναι άπειρα, το συμμάζεμα απαραίτητο, αλλά τα αποτελέσματα των θυσιών είναι μέχρι στιγμής πενιχρά.

Όχι τόσο εξαιτίας των δημοσιονομικών, που κουτσά στραβά, και με μπόλικο πόνο γιατρεύονται, αλλά λόγω της πολιτικής ρευστότητας, και της συνεχούς πολιτικής αναταραχής που ζούμε.

Και σαν να μην έφταναν τα μνημόνια, τα χαράτσια, η ανεργία, κλπ. έχουμε συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας και το ενδεχόμενο πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, που απειλούν όχι μόνο να αδειάσουν άσκοπα τα δημόσια ταμεία, αλλά και να φέρουν την ακυβερνησία…

Ότι χειρότερο δηλαδή για το μέλλον μας.

Και  όλα αυτά διότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (τρομάρα του) που παραδοσιακά πάλευε για να μπει στη βουλή, σήμερα «ξετσουτσούμιασε», έχει κάνει σημαία του τον λαϊκισμό και την άρνηση, και απειλεί να «ρίξει» τη κυβέρνηση προσβλέποντας στην συνταγματική αναγκαιότητα της ψήφου 180 τουλάχιστον βουλευτών που χρειάζεται ο Σαμαράς για να περάσει ανώδυνα η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.

Αλλιώς πάμε για μια μεγάλη και παρατεταμένη περίοδο κυβερνητικής αστάθειας, αφού όσες εκλογές και αν γίνουν, με τα σημερινά δεδομένα και ισορροπίες, δύσκολα θα προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση, αφού πλέον ζούμε σε εποχές συνεργασιών, μιας και τα 40ρια που έπαιρναν τα κόμματα εξουσίας στα εκλογικά ποσοστά αποτελούν μακρινό παρελθόν.

Και μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος του σύριζα, που ζει για  και τρέφεται από το χάος.

Εκτός και αν του τη κάνει γυριστή για μια ακόμη φορά ο μέγας μετρ του πολιτικού σκακιού Σαμαράς, και ξαναστείλει τον Αλέξη αδιάβαστο να ψάχνει ερείσματα στο Ντε Λίνκε, στο Όστιν, και στη βίλλα Αμαλία… Ή στο Καράκας.

Διότι το παιδί μέχρι εκεί μπορεί.

Όλα τα άλλα του είναι πυρηνική φυσική, άσχετα αν έφτασε εδώ που έφτασε λόγω κάποιων συμπτώσεων και συγκυριών, κακών για το τόπο, καλών για τον ίδιο και τις φιλοδοξίες του.

Κάπως σαν τη ταινία με τον Πίτερ Σέλερς Being There (Mr. Chance).

Και πως άραγε μπορεί να του τη φέρει ο Σαμαράς;

Ε λοιπόν, όσο τρελό και αν ακούγεται, εγώ που συνήθως σκέφτομαι out of the box θα το πω: Να προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Αλέξη τον Τσίπρα, τον επονομαζόμενο και «στραβοστομιασμένο».

Και αν όχι τον Τσίπρα που ακόμη είναι μικρός, άβγαλτος, και δεν έχει ψηθεί, ας προτείνει τον λαοφιλή Πάντζα, που τα έχει όλα: Ωριμότητα, ταλέντο, κρίση, και πολιτική κοφτερή σκέψη.

Είναι και συριζαίος…

Και τότε θα δούμε αν ο σύριζας συνεχίσει το βιολί του να απειλεί με ακυβερνησία λόγω ονόματος και πολιτικής προέλευσης του όποιου υποψηφίου, ή απλά λόγω άρνησης για την άρνηση, όπως το συνηθίζει, και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω…

Τα άλλα όλα που ακούγονται για Κωστάκη Καραμανλή, για κυρ Φώτη, για Φώφη, ή ακόμη και για Γλέζο (!) εγώ τα ακούω βερεσέ.

Η μόνη ελπίδα για τον τόπο και τη σταθερότητά του είναι ο Αλέξης… να τα λέμε αυτά.

Αρκεί να βρίσκεται σε θέση που δεν έχει ούτε αρμοδιότητες, ούτε και ευθύνες, οπότε δεν χρειάζεται να φοβόμαστε μη τυχόν και τα κάνει θάλασσα.

Το πολύ πολύ να μη φοράει γραβάτα, να κάνει το προεδρικό μέγαρο αμέρικαν μπαρ, να χρειάζεται διερμηνέα για το παραμικρό, και να ακούει Κιάμο στις επίσημες δεξιώσεις.

Μια νότα βαλκανικού φολκλόρ δηλαδή σε υψηλό επίπεδο, που ίσως και να βοηθήσει γενικότερα, αφού οι ξένοι επίσημοι που συναγελάζονται μαζί του θα μας λυπούνται και άρα θα μας βοηθούν πιο εύκολα, στενοχωρημένοι για τη κατάντια του αρχαίου μας κλέους.

Είναι κι αυτό δηλαδή ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα μας.

Αλέξης λοιπόν είναι η πρότασή μου για πρόεδρος, και τότε θα δούμε πως δένεται το ατσάλι…

Απλά πράγματα για απλά μυαλά.

Strange Attractor