Συνδικαλιστικές αυθαιρεσίες εις υγείαν όλων ημών των κορόιδων…

Αρκούν μόνο οι διαπιστώσεις;

Παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων πριν δυο μέρες, άκουσα άλλη μια διαπίστωση, η οποία εξελίχτηκε κατά τη χρονική περίοδο από το έτος 2007-2010 και αφορά τον συνδικαλιστικό φορέα των ταχυδρομικών υπαλλήλων.

Και αυτή η εξακρίβωση εκ μέρους του Γενικού Επιθεωρητή με την συνδρομή της οικονομικής Αστυνομίας, επιβεβαιώνει τον κανόνα της ρεμούλας που επικρατούσε και ενδεχομένως να επικρατεί ακόμη και σήμερα και σε φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, και δίνει με κάθε ευκρίνεια το στίγμα της ασέλγειας στο κουφάρι της Ελληνικής οικονομίας, απαντά δε με πολύ σαφήνεια στο πώς και στο γιατί οδηγηθήκαμε στη σημερινή οικονομική κατάσταση στη χώρα μας.

Με αφορμή λοιπόν το πόρισμα του γενικού Επιθεωρητή κ. Λ. Ρακιντζή, πήρα την απόφαση να διατυπώσω κάποιες παραδοχές, ανάλογα ερωτήματα, αλλά και αυτονόητες προτάσεις.

Για την ορθή και αντικειμενική προσέγγιση του θέματος θεωρώ ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι όλες αυτές οι παρατυπίες, όλες αυτές οι προκλητικές παροχές που επιβεβαιώθηκαν ως συνδικαλιστικές επιτυχίες, διέθεταν την νομότυπη επικάλυψη και ήταν αποτέλεσμα συνδικαλιστικών διαπραγματεύσεων, (παζαριών του τύπου τι μου δίνεις να σου δώσω, να σου εξασφαλίσω) ως αποκορύφωμα των συνδικαλιστικών απειλών και πιέσεων για αγωνιστικές κινητοποιήσεις…

Με τις διαπιστωτικές αναφορές του πορίσματος οδηγήθηκα γρήγορα σε σκέψεις. Δεν άργησα να θυμηθώ πολλές ανάλογες περιπτώσεις που μου εκφράστηκαν από φίλους μου, οι οποίοι διετέλεσαν συνδικαλιστικά στελέχη σε υπηρεσίες και οργανισμούς του Δημοσίου.

Έχοντας ως δεδομένα όλα αυτά τα υπαρκτά και θλιβερά γεγονότα, αναρωτήθηκα αν ποτέ αυτοβούλως και αυτεπάγγελτα απασχόλησε κανέναν ελεγκτικό φορέα ο τρόπος δράσης και λειτουργίας των διάφορων συνδικαλιστικών φορέων του Δημοσίου.

Αν οι συνδικαλιστικές αυτές δράσεις και πρακτικές, αν τα φαινόμενα αυτά, είναι υπαρκτά, συντηρούνται, επιδιώκονται και είναι σε ισχύ ακόμη και σήμερα;

Με την αναφορά μου αυτή σκοπό έχω να ευαισθητοποιήσω κάθε αρμόδιο που έχει τη διάθεση να «ακούσει», διαβάζοντας αυτές τις λίγες, απλές άλλα καθαρές γραμμές και να αφουγκραστεί το θυμό, την αγωνία και την απογοήτευση όλων των «αβόλευτων» εργαζομένων, των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων.

Αναρωτήθηκε ποτέ κανένας πως είναι δυνατόν με ποια στόχευση και με ποια σκοπιμότητα, εν μέσω τουριστικής περιόδου, από την οποία προσδοκούμε να αποκομίσουμε το αναγκαίο οικονομικό οξυγόνο, να σχεδιάζονται εκβιαστικά και να οργανώνονται παράτυπα κινητοποιήσεις με μη νόμιμες αποφάσεις;

Έχει απασχολήσει ποτέ κανέναν αρμόδιο να ερευνήσει αν και κατά πόσο κάποιοι ηγέτες των συνδικαλιστικών φορέων του Δημοσίου δικαιούνται με βάση τον ισχύοντα συνδικαλιστικό νόμο να διατηρούν όλα αυτά τα προνόμια, τις παροχές και τις ποικιλόμορφες «αναγνωρίσεις» και διευκολύνσεις, που τους παραχωρούνται απλόχερα;

Είναι νόμιμο, είναι ηθικό, είναι λογικό, υπάλληλος με συνδικαλιστική ηγετική θητεία πέραν των τριάντα χρόνων και ειδικότητα ξυλουργού, η οποία δεν υφίσταται ως εργασιακό αντικείμενο, να ηγείται ενός συνδικαλιστικού φορέα και να «καλύπτει» και με αυτόν τον τρόπο την υπαλληλική του παρουσία και συνέχεια;

Και για να μην παρεξηγηθούμε αδίκως, είναι δημοκρατικά επιβαλλόμενο και λειτουργικά αναγκαίο το αυτοδιοίκητο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, όμως όταν αυτό στηρίζεται στις αρχές της δημοκρατικότητας και της συλλογικότητας και όχι σε πρακτικές και λειτουργίες εργατοπατέρων.

Είναι ηθικό και συνάμα νόμιμο υψηλόβαθμο συνδικαλιστικό στέλεχος δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης του Δημοσίου, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους λειτουργεί ως συνδικαλιστής εκμεταλλευόμενος στο έπακρο όλα τα προνόμια που καθ΄ υπερβολή και παρατύπως απολαμβάνει, τους καλοκαιρινούς μήνες να μετακινείται «αυτοβούλως» σε οργανικές μονάδες της επιλογής του, με σκοπό την προσαύξηση των οικονομικών του απολαβών και μόνο.

Δηλαδή τον χειμώνα δεν δουλεύει διότι είναι συνδικαλιστής, αλλά τα καλοκαίρια «λιώνει» στη δουλειά, διότι εισπράττει τα εκτός έδρας!

Έχει σκεφθεί ποτέ κανένας για το ποιος καλύπτει τα λειτουργικά έξοδα των παρεχόμενων χώρων και υπηρεσιών στους συνδικαλιστικούς φορείς και σε τι ποσό αντιστοιχούν αυτά κατ΄έτος;

Απασχόλησε ποτέ κανέναν το πόσοι υπάλληλοι παρανόμως είναι παραχωρημένοι στα προεδρεία των συνδικαλιστικών φορέων για την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους επιλογών και των συνδικαλιστικών τους τακτικισμών;

Αναρωτήθηκε ποτέ κανένας από ποιους «καλύπτονται» οι θέσεις των προϊσταμένων τμημάτων και διευθύνσεων, τόσα χρόνια και αν η συνδικαλιστική θητεία, η ή βούλα έγκρισης από τους συνδικαλιστές, δεν ήταν το βασικότερο απαραίτητο προσόν της πιστοποίησης και της επικύρωσης;

Όπως αντιλαμβάνεσθε, δεν είναι μόνο αυτά κύριε γενικέ επιθεωρητή, που ευστόχως διαπιστώσατε, τα οποία είναι μη νόμιμα, που προκαλούν, που μας θυμώνουν και εν τέλει μας ζημιώνουν…

Συνεπώς δεν αρκούν μόνο οι επιλεκτικές διαπιστώσεις για την αντιμετώπιση όλων αυτών των παράνομων, άδικων, αυθαίρετων και προκλητικών συνδικαλιστικών τακτικισμών και διεκδικήσεων, όλων αυτών των άνισων εργασιακά παροχών από υπηρεσίες και οργανισμούς του δημοσίου.

Είναι λοιπόν αυτονόητο και λογικό να ελεγχθούν μαζί με τους παράτυπους διαχειριστικά, σύμφωνα με το πόρισμα συνδικαλιστές, και όλοι αυτοί οι διορισμένοι διαχειριστές, που πολλοί από αυτούς ανεδείχθησαν κατά παράβαση της ισχύουσας νομοθεσίας και μεγάλοι χορηγοί, αποφασίζοντας παρατύπως να προσφέρουν αυτά τα δώρα.

Κρίνεται αναγκαίο και επιβεβλημένο αυτές οι συλλογικές παροχές που διεκδικούνται από τις αυθεντίες στο είδος τους, τους μόνιμους εθελοντές συνδικαλιστές μη κερδοσκοπικών φορέων, να μπουν στο μικροσκόπιο μιας γενικότερης και σε βάθος έρευνας .

Είναι κοινωνικά απαιτητό όλοι αυτοί που με τις πράξεις και την εν γένει δράση τους, ζημίωσαν τον φορέα τους, την υπηρεσία τους, τη χώρα να υποστούν τις συνέπειες του νόμου, μέσα από ταχύρυθμες δικαστικές διαδικασίες και όχι μέσα από την εφαρμοσμένη εντέχνως πρακτική του «πληρώματος του χρόνου», που εμμέσως πλην σαφώς παραπέμπει στην παραγραφή.

Δεν είναι δυνατόν να εκφράζονται από επίσημα χείλη με τόση απλοϊκότητα και συνάμα με ωμή και καθαρή ειλικρίνεια και κατηγορηματικότητα εκτιμήσεις του τύπου δεν θα προλάβουν να υπάρξουν διώξεις ένεκα της παραγραφής, λόγω συμπλήρωσης της πενταετίας.

Γιατί κύριε γενικέ να προβαίνουμε μόνο σε διαπιστώσεις και να προσμένουμε διώξεις, αν και εφόσον προλάβουμε το χρόνο, και να μην επιδιώκουμε λύσεις ουσιαστικές και επιβολή άμεσων κυρώσεων;

Είναι αυτονόητο ότι, προκειμένου να υπάρξει αποτροπή από τέτοιου είδους αντιλήψεις από τέτοιου είδους πρακτικές, στοχεύοντας στο να εφαρμοστεί στην πράξη και να διασφαλιστεί η ισονομία και ισοπολιτεία και η ενιαία αντιμετώπιση απαιτείται, η εφαρμογή μιας ενιαίας χωρίς αστερίσκους και παρεκκλίσεις δημοσιονομικής πολιτικής.

Οι δραματικές μεταβολές στην οικονομική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων είναι πλέον γεγονός, και είχαν διαπιστωθεί στη μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος σε ότι αφορά τις επιπτώσεις της κρίσης στην Ελληνική κοινωνία την περίοδο 2008-2012. Έχουμε χρέος να ερευνήσουμε και να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά και με γοργούς ρυθμούς όλα αυτά που μας εξέτρεψαν από την πορεία της δημοσιονομικής σταθερότητας και ισορροπίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε την οικονομική κατάσταση, στην οποία βρισκόμαστε και τις οδυνηρές και άδικες οικονομικές επιβαρύνσεις που επιβλήθηκαν ακόμη και στους οικονομικά αδύναμους.

Δεν πρέπει να αγνοούμε ότι στην χώρα μας υπάρχουν ακόμη αδικίες και οικονομικές ανισότητες, οι οποίες εκτρέπουν πολλούς πολίτες συνανθρώπους μας από τον δρόμο της κοινωνικής συνοχής.

Θα θυμίσω ότι στα ψιλά γράμματα της μελέτης της Τράπεζας της Ελλάδος, αναγράφεται ίσως η πιο ανατριχιαστική αναφορά, που αφορά στον ορισμό του «κανονικού δωματίου».

Σύμφωνα με τις παραμέτρους της έρευνας της ΕΛΣΤΑΤ για τη δομή της Έρευνας Οικογενειακών Προϋπολογισμών και της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «ως κανονικό δωμάτιο θεωρείται κάθε δωμάτιο με επιφάνεια τουλάχιστον τέσσερα τετραγωνικά μέτρα, με παράθυρο και ύψος δύο μέτρα, στο οποίο χωρά ένα κρεβάτι»!

Και επειδή το κρεβάτι είναι το απαραίτητο αξεσουάρ του ύπνου, εκτιμώ ότι κάποιοι θα έπρεπε να είχαν χάσει τον ύπνο τους, αν φυσικά διαθέτουν αισθητήρια συνειδησιακά.

Και για να γίνω πιο σαφής δε μπορεί σε κάποιον να αναθέτουν χαρτοφυλάκιο και εξ΄ αυτού, τις όποιες αρμοδιότητες και ευθύνες και να μην ανταποκρίνεται σε χρόνο άμεσο και αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση όλων των στρεβλώσεων και των προβλημάτων που γεννιούνται και συντηρούνται, ακόμη και σήμερα εν μέσω της κρίσης που βιώνουμε όλοι μας.

Εν κατακλείδι, τον απλό, φιλήσυχο, ενσυνείδητο και πενιχρά αμειβόμενο εργαζόμενο που δεν «έτυχε» να είναι μέλος των «αγωνιστικών» αυτών συνδικαλιστικών φορέων, ποιος τον προστατεύει; Γιατί και αυτός να μην έχει τα ίδια προνόμια, τις ίδιες οικονομικές απολαβές με όλους αυτούς τους βολεμένους εργαζόμενους;

Πόσο δίκαιο, ποσό δημοκρατικό, πόσο λογικό, νόμιμο και ηθικό είναι αυτό;

Ο Επιφορικός