Δύσκολοι καιροί για πολεμικούς ανταποκριτές.

Πέρσι, όταν τα πράγματα στη Λιβύη έδειχναν φυσιολογικά, προγραμμάτισα μια επίσκεψή μου εκεί.

Θα ήταν η δεύτερη φορά, αλλά πρώτη από την εποχή που ανατράπηκε ο Καντάφι.

Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που ζούσε στη Βεγγάζη μου έστειλε email, προτείνοντάς μου να βρεθούμε για καφέ μόλις φτάσω.

Μου άρεσε η ιδέα, κυρίως διότι θα μου έδειχνε τα μέρη, θα με γνώριζε σε κόσμο, και δεν θα ήμουν μόνος μου σε ένα ξένο και επικίνδυνο τόπο. Κανένας, ακόμη και οι πολεμικοί ανταποκριτές δεν θέλουν να είναι μόνοι τους σε μια τέτοια πόλη.

Τότε είναι που οι δυτικές κυβερνήσεις ζήτησαν από τους πολίτες τους να εγκαταλείψουν τη χώρα, με αποτέλεσμα όλοι οι δυτικοί να ψάχνουν τρόπο να φύγουν, ενώ οι αεροπορικές εταιρίες της Ευρώπης σταμάτησαν να πετάνε από και προς την Τρίπολη.

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να ακυρώσω το ταξίδι μου.

Τη συγκεκριμένη περίοδο δεν συνέβαινε κάτι το τρομερό, αλλά πολλές μυστικές υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων και η CIA, προέβλεπαν πως κάτι το κακό αναμένεται να συμβεί  από ώρα σε ώρα, και πως καλά θα κάναμε να απομακρυνθούμε.

Προσωπικά δεν γνώριζα τι φοβόντουσαν, και αυτό από μόνο του μεγέθυνε την αγωνία μου.

Αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ήταν το ενδεχόμενο απαγωγής μου. Στο παρελθόν κινδύνεψα να ανατιναχτώ ή και να πυροβοληθώ σε διάφορες ζώνες πολέμου, αλλά πάντα απέφευγα τα μέρη όπου θα μπορούσα να πέσω θύμα απαγωγής από τρομοκράτες.

Είχα αποφασίσει προ πολλού ότι προτιμάω να με πυροβολήσουν επί τόπου οι «απαγωγείς» παρά να μπω μαζί τους σε αμάξι, ακόμη και υπό την απειλή όπλου.

Ακύρωσα λοιπόν την επίσκεψή μου στη Λιβύη, και κατευθύνθηκα προς τον Λίβανο.

Το ότι είχα ένα φίλο και συνάδελφο στη Βεγγάζη δεν μου αρκούσε. Όσο πιο πολλοί τόσο πιο ασφαλείς, αλλά και πάλι εμείς οι δημοσιογράφοι δεν μπορούμε να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλο.

Ο φίλος μου απογοητεύτηκε, αλλά και αυτός στο τέλος εγκατέλειψε τη Λιβύη, και πήγε που αλλού; Στη Συρία!

Το όνομά του είναι Steven Sotloff.

Τον απήγαγαν πέρσι οι τρομοκράτες της ISIS.

Πριν από μερικές μέρες, οι ίδιοι εκτέλεσαν μπροστά στη κάμερα τον συνάδελφο μας James Foley, προειδοποιώντας πως ο Steven θα είναι ο επόμενος.

Ο Steven εμφανίζεται και αυτός στο φρικιαστικό βίντεο, και ήταν αυτόπτης μάρτυρας του αποκεφαλισμού του συναδέλφου μας.

Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, αλλά συνεχώς τον σκέφτομαι και ανησυχώ για τη ζωή του. Μερικές φορές αρρωσταίνω με τη σκέψη ότι μπορεί να πάθει κάτι.

Ήταν να συναντηθούμε στη Βεγγάζη, και σίγουρα θα γινόμαστε φίλοι.

Έχουμε άλλωστε πολλούς κοινούς γνωστούς, και όταν δένεσαι με κάποιον σε μια επικίνδυνη περιοχή, τότε δένεσαι για τα καλά.

Όπως έμαθα, η ISIS απαίτησε $132 εκατομμύρια από την οικογένεια του Foley για να τον απελευθερώσει. Ένα τεράστιο ποσό, που ήταν αδύνατο να συγκεντρωθεί.

Θα μπορούσε να το πληρώσει η αμερικανική κυβέρνηση, αλλά ποτέ δεν θα το έκανε. Το να ανταμείβεις τους απαγωγείς απλά ενθαρρύνει και άλλους, και άρα ρισκάρεις να αυξηθούν οι απαγωγές αθώων.

Αντί για αυτό ο αμερικανικός στρατός προσπάθησε να σώσει τους Foley και Sotloff, καθώς και άλλους δημοσιογράφους που κρατούνται από τους Ισλαμιστές τρομοκράτες. Η επιχείρηση όμως δεν πέτυχε, αφού οι απαχθέντες βρίσκονταν αλλού.

Η Ουάσιγκτον σίγουρα δεν μπορεί να πληρώνει λύτρα, αλλά ίσως θα μπορούσε να προσφέρει χρηματικές αμοιβές για πληροφορίες που θα οδηγούσαν σε μια πετυχημένη απελευθέρωση απαχθέντων.

Μπορεί βέβαια έτσι να επωφελούνταν οι ίδιοι οι απαγωγείς, οπότε πάλι θα τους πληρώναμε λύτρα, αλλά δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος παρά μόνο ο εύκολος: Να σκοτώσουμε όλους τους απαγωγείς.

Ούτε να τους συλλάβουμε, ούτε να τους στείλουμε στο Γκουαντάναμο.

Απλά να τους σκοτώσουμε.

Είμαι σίγουρος, πως ακόμη και τώρα η Ουάσιγκτον ψάχνει για τον Sotloff και τους άλλους.

Θα στείλουν στρατό αν γνωρίζουν που κρατούνται. Ήδη το έκαναν μια φορά.

Ελπίζω την επόμενη να το πετύχουν. Πριν είναι αργά.

Στο μεταξύ απευθύνω έκκληση στους συναδέλφους μου ανταποκριτές, για το όνομα του Θεού, να μην πλησιάζουν την Συρία!

Michael J. Totten 

World Affairs

Απόδοση: S.A.