Γιατί οι «ιδεολόγοι» θα κόβουν πάντα κεφάλια.

Ο «Τζον», ο πιστός ισλαμιστής που αποκεφάλισε τον Αμερικανό δημοσιογράφο, ήταν έξυπνος και ιδιαίτερα καλλιεργημένος!

Αυτό διαβάζω εδώ και μέρες σε διάφορα sites.

H είδηση ανακυκλώνεται και μου θυμίζει τα ρεπορτάζ των ελληνικών καναλιών, όταν κάποιος από τη γειτονιά συλλαμβάνεται για φόνο. «Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε» λένε οι «φιλήσυχοι» γείτονες, «ήταν το πιο καλό παιδί, για όλους είχε ένα χαμόγελο!».

Ακριβώς για τον ίδιο λόγο δεν μπόρεσε κανείς να πιστέψει πως οι Γερμανοί (ένα έθνος ποιητών και φιλοσόφων) έψηναν τους Εβραίους, γιατί οι Ισπανοί ξεπάστρεψαν εκατομμύρια Ινδιάνους (η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ανθρωπότητα), γιατί οι Σταυροφόροι ξέσκιζαν γυναικόπαιδα και γιατί τα «αδέρφια μας» οι Σέρβοι διέπραξαν τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα.

Αλλά την πιο αποκρουστική βία δεν θα τη δεις ούτε στη σφαγή της Σμύρνης ούτε και στα εγκλήματα των Ελλήνων, όταν προέλαυναν προς τον Σαγγάριο (βιασμούς και δολοφονίες γνωρίζω από αφηγήσεις παππούδων ο ίδιος!).

Τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα θα τη βρεις στους εμφύλιους πολέμους.

Εκεί που γείτονας ξεκληρίζει τον γείτονα και αδερφός ξεκοιλιάζει τον αδερφό!

Μεγάλωσα σε περιοχή της Θεσσαλίας όπου ο εμφύλιος κατέστρεψε τουλάχιστον δυο γενιές ανθρώπων.

Έχω ακούσει τις πιο τρελές ιστορίες.

Κομμένα κεφάλια στις πλατείες των χωριών, κομμένα στήθη σε ζωντανές γυναίκες (θυμάμαι ονόματα...), αλάτι σε πληγές και λαιμοί ξεσκισμένοι από κονσερβοκούτια!

Από ποιους; Από «ιδεολόγους»!

Πρώτα από τιμωρούς των «δοσίλογων» (δολοφόνους που προσποιούνταν τους Εαμίτες) και μετά από «Εθνοφρουρούς» που προσποιούνταν τους πατριώτες.

Και όλοι αυτοί, στο όνομα της ιδεολογίας, σκότωσαν τον γείτονα που μισούσαν μια ολόκληρη ζωή, τον «φίλο» που ποτέ δεν άντεξαν την ανωτερότητά του, τον αδερφό που «πρόδωσε» τον δικό τους κόσμο της φαντασίας.

Μελετώντας καλά τον Θουκυδίδη, δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη η βία που οπλίζει τα χέρια των «ιδεολόγων».

Ο άνθρωπος παραμένει πάντα ο ίδιος, γεμάτος ένστικτα και γενετήσιες ορμές.

Γι΄ αυτό έχω πάψει, από καιρό, να πιστεύω στις επαναστάσεις.

Όλοι μας, είμαστε «εν δυνάμει» δολοφόνοι, όσο αφήνουμε το ζώο να νικάει μέσα μας.

Και οι ιδεολογίες (πολιτικές και θρησκευτικές) καταργούν τον άνθρωπο και τον υποβιβάζουν στο επίπεδο του άβουλου «στρατιώτη».

Απολυτοποιούν την πραγματικότητα, καταργώντας την αίσθηση της ροής του χρόνου και της μεταβολής των καταστάσεων.

Η βαθιά πίστη στην «ευδαιμονία» του ισλαμισμού, του χριστιανισμού, του κομμουνισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού αποβάλλουν από τον άνθρωπο την ευθύνη να σταθεί ενεργό στοιχείο της ζωής και τον ωθούν στην απόρριψη της αλήθειας που ρέει γύρω του.

Όλα είναι ένα μεγάλο ψέμα και η μόνη αλήθεια είναι το στατικό δόγμα στο οποίο πιστεύει.

Όλα λοιπόν επιτρέπονται (ακόμα και οι σφαγές), αφού η αξία πραγμάτων και ανθρώπων είναι αλλού και όχι εδώ.

Δύο πράγματα κρατούν τον άνθρωπο στα όρια της ειρήνης: H ελεύθερη παιδεία και η δημοκρατία.

Εκεί μπορεί και εκτονώνεται διοχετεύοντας ενέργεια και δημιουργία. Και δεν είναι πάντα δεδομένα ή δοσμένα άπαξ και το ίδιο για όλους.

Θέλει συνέχεια και χωρίς διακοπές.

Έτσι και σταματήσουν, ο άνθρωπος πάλι ζώο γίνεται. Και τότε θέλει μάντρωμα και μαστίγιο για να μη φάει τον διπλανό του (Συρία, Λιβύη κτλ. Από τότε που έσπασαν οι δικτατορίες σκοτώνονται μεταξύ τους…)

Κάθομαι πολλές φορές στην Αδριανού, σε ένα μαγαζί απέναντι από τη Στοά του Αττάλου και παρατηρώ φάτσες ανθρώπων «φιλήσυχων» και «αγαθών», που περνούν.

Και λέω από μέσα μου, πόσοι από αυτούς, θα ήθελαν, αύριο, σε λίγα χρόνια, να σώσουν τον κόσμο και να επιβάλουν τη δική τους αλήθεια στους άλλους.

Πόσοι απ΄ αυτούς θα μπορούσαν να είναι στη θέση του «Τζον» σήμερα ή του Γκόραν πριν από χρόνια, στη Σρεμπρένιτσα;

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon