Ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε ήδη…

Όταν ήμουν 20 χρόνων, οι Ισραηλινοί είχαν πολιορκήσει τη Βυρηττό και σφυροκοπούσαν ανελέητα τους Παλαιστίνιους του Γιασέρ Αραφάτ.

Η διεθνής κοινή γνώμη, και πιο πολύ  αυτή της Ελλάδας ήταν σοκαρισμένη και αναφανδόν υπέρ των Παλαιστινίων.

Ήταν οι εποχές της πλέριας δημοκρατίας, του πράσινου βιβλίου του Καντάφι, των αδέσμευτων, και του σοσιαλισμού για όλους.

Ήταν η εποχή του «οι Άραβες είναι αδέρφια μας».

Και ήταν τέτοια η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που μαζί με έναν ξάδερφό μου πήγαμε στην Αθήνα, βρήκαμε το γραφείο του PLO (νομίζω στη Στουρνάρη), και ζητήσαμε να πάμε εθελοντές για να πολεμήσουμε τους κακούς Ισραηλινούς.

Ευτυχώς μας έδιωξαν με συνοπτικές διαδικασίες, διότι δεν είχαμε πάει ακόμη φαντάροι, και δεν υπήρχε χρόνος για να μας εκπαιδεύσουν.

Λίγες μέρες μετά, ο Ανδρέας Παπανδρέου έστειλε καράβια στον Λίβανο που μετέφεραν  τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, άμαχους και μαχητές ταυτόχρονα, σε ασφαλή προορισμό.

Στη πορεία των χρόνων μεγάλωσα, ωρίμασα, διάβασα μερικά βιβλία παραπάνω, άρχισα να βλέπω τον κόσμο με διαφορετικό μάτι, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αν ήμουν και πάλι 20 χρόνων, όχι μόνο δεν θα πολεμούσα τους Ισραηλινούς, αλλά ίσως τους ζητούσα να με δεχτούν  ως εθελοντή στο στρατό τους.

Διότι δεν είναι λίγο αυτό που κάνουν, άσχετα αν εμείς με την ιδιόμορφη νεοελληνική μας σκέψη το κατακρίνουμε, ή το θεωρούμε δεδομένο και ασήμαντο.

Καλώς ή κακώς είναι οι σύγχρονοι Αθηναίοι και Σπαρτιάτες μαζί, που έχουν απέναντί τους μιλιούνια από  Βαρβάρους.

Τα βάζουν με 300 περίπου εκατομμύρια Άραβες, μερικά εκ των οποίων μέσα στην ίδια τους τη χώρα, οι οποίοι έχουν ορκιστεί να τους εξαφανίσουν από προσώπου γης.

Και αυτοί, καμιά 6-7 εκατομμύρια το πολύ, μάχονται καθημερινά υπέρ βωμών και εστιών, κυριολεκτικά.

Με αποτέλεσμα να έχουν όλοι τους σκληραγωγηθεί και να μην υποχωρούν σε τίποτα.

Και να είναι και σούπερ αποτελεσματικοί σε μάχες και πολέμους.

Και χωρίς δικτατορία, αλλά με μια πλήρως λειτουργούσα κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Μια  όαση πολιτικής σταθερότητας  μέσα στην έρημο.

Κάποτε, όταν σπούδαζα στα ξένα, είχα ρωτήσει έναν καθηγητή μου (διεθνών σχέσεων) πως και γιατί οι Ισραηλινοί είναι τόσο αποτελεσματικοί στρατιωτικά. Ποιο είναι το μυστικό τους;

Η απάντησή του, αν και ήταν αυτονόητο αυτό που μου είπε, μου προκάλεσε εντύπωση.

«Φίλε μου, αν η πατρίδα η δική σου κάνει πόλεμο με τους Τούρκους, το πολύ να χάσετε κανένα νησί, ίσως οπισθοχωρήσετε από τον Εβρο, και αν ακόμη χάσετε μερικές μάχες θα φτάσετε κάτω στη Θεσσαλία, θα ανασυγκροτηθείτε κλπ.

Πάντα θα έχετε εδάφη να κρατήσετε… το Ισραήλ όμως είναι τόσο μικρό που δεν έχει αυτή τη πολυτέλεια.

Μια υποχώρηση να κάνει στη μάχη, χάθηκε ολόκληρο.

Για να φανταστείς, τα μαχητικά τους αεροσκάφη δεν μπορούν να αναπτύξουν τη μέγιστη ταχύτητα, διότι αμέσως θα βρεθούν εκτός δικού τους εναέριου χώρου… Πολεμάνε κυριολεκτικά υπέρ βωμών και εστιών».

Απλό και κατανοητό.

Όπως επίσης απλή και κατανοητή η δέσμευση του κάθε Ισραηλινού (άνδρα και γυναίκας) να πεθάνει για τη χώρα του, για να μην επαναληφθεί ποτέ αυτό που πάθανε με τους ναζί, όταν τους οδηγούσανε στα κρεματόρια σαν πρόβατα για σφαγή, χωρίς σχεδόν καμία αντίσταση από πλευράς τους.

Έτσι, στη πορεία άρχισα να θαυμάζω τους Ισραηλινούς, ευχόμενος να τους μοιάσουμε κάπως και μεις, παρά να είμαστε έρμαια του κάθε Σκοπιανού, του κάθε Αλβανού, και του κάθε Νταβούτογλου ή Ετσεβίτ…

Παρά δηλαδή να χρειάζεται να ευχαριστούμε τον Αμερικανό πρόεδρο διότι δεν άφησε τους Τούρκους να μας κάνουν ντα για μια βραχονησίδα.

Και εκεί που οι Ισραηλινοί έχουν πει (αλήθεια είναι) το Μολών Λαβέ στους Σοβιετικούς του Μπρέζνιεφ το 1982, εμείς διά στόματος Πάγκαλου μιλήσαμε κάποτε για τη σημαία μας, λέγοντας «ας πούμε μωρέ ότι την πήρε ο αέρας…»…

Δεν είναι αστικός μύθος,  το γράφει και ο ναύαρχος Λυμπέρης στο βιβλίο του.

Και αυτά όλα τα θυμήθηκα το τελευταίο διάστημα, που καθημερινά πέφτω πάνω σε άπειρα βίντεο όπου εξτρεμιστές Ισλαμιστές σφάζουν στο πόδι, αποκεφαλίζουν, και εκτελούν χιλιάδες δεμένους πισθάγκωνα αιχμαλώτους, άμαχους, γυναικόπαιδα, κλπ.

Και μάλιστα, τα περισσότερα από τα θύματά τους είναι κι αυτά … Μουσουλμάνοι.

Σκεφτείτε δηλαδή τι θα έκαναν στους Ισραηλινούς, αν μπορούσαν να τους καταφέρουν, και να τους έχουν στο χέρι.

Ή σε εμάς τους Χριστιανούς…

Οι θηριωδίες αυτές εν έτει 2014 κάνουν τις αντίστοιχες των Ναζί να ωχριούν.

Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση η «παλικαριά» που επιδεικνύουν οι εξτρεμιστές αυτοί «μαχητές του Αλλάχ», όταν έχουν απέναντί τους δεμένους και γονατιστούς αιχμαλώτους.

Αν έδειχναν και την ίδια παλικαριά όταν πολεμάνε με τους Ισραηλινούς…

Εκεί όμως είναι κότες. ‘Η κάνω λάθος;

Και τέλος, μια ακόμη απορία: Κάθε φορά που κάποιος κακός Ισραηλινός στρατιώτης έσπρωχνε ή κτυπούσε κάποιον έφηβο Παλαιστίνιο  που του πετούσε πέτρα ή μολότοφ, αμέσως γίνονταν ο κακός χαμός, ειδικά στην Ελλάδα της συριζέικης κοσμοαντίληψης.

Σήμερα, με όλες αυτές τις μαζικές εκτελέσεις από πλευράς Αράβων, γιατί δεν ακούγεται κιχ;

Γιατί δεν βγαίνουν οι συριζαίες συνηγορίνες με τα Γκούτσι και τα κινητά στο χέρι, να καταδικάσουν τις ωμότητες;

Γιατί σιωπά ο σύριζας, η Αλ Σαλέχ, οι υπερασπιστές της «Υπατίας», και γενικά όλοι εκείνοι οι δήθεν προοδευτικοί που θέλουν να δουν και στην Ελλάδα μπούρκες;

Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες θα πρέπει να εκτελεστούν στο γόνατο από τους «καλούς Άραβες» για να πάρει θέση ο Αλέξης;

Λοιπόν, όλα δείχνουν ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει.

Θα είναι μεταξύ τζιχαντιστών και Δύσης.

Προς το παρόν η Δύση κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Έχει όμως μια γερή εμπροσθοφυλακή, το Ισραήλ.

Που είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να κρατήσει.

Διότι οι ορδές αυτό περιμένουν. Να πέσει το Ισραήλ, για να ασχοληθούν με εμάς τους υπόλοιπους.

Να επιβάλουν τη Σαρία και στην Ευρώπη.

Και τότε ούτε οι Αμερικάνοι με τα πυρηνικά τους δεν θα μπορούν να μας σώσουν (για να μη θυμηθώ πως αυτοί είναι που έδωσαν φτερά στους σύγχρονους Βαρβάρους της Μ. Ανατολής).

Strange Attractor