Ισραήλ- Κύπρος: Δυο παράλληλες αλλά ανόμοιες περιπτώσεις.

Η Κύπρος είναι ένα πανέμορφο νησί.

Δεν μπόρεσε όμως ποτέ να ανακάμψει από την τουρκική εισβολή του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα συνεχίζουν και σήμερα να ελέγχουν το 40% του εδάφους της, που παρεμπιπτόντως είναι και το πιο εύφορο, και παλιότερα το πιο πλούσιο κομμάτι της.

Περίπου 200.000 Έλληνες πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει ακόμη στις εστίες τους, από τις οποίες εκδιώχθηκαν τότε.

Η πρωτεύουσα Λευκωσία παραμένει διχοτομημένη.

Μια αποστρατικοποιημένη «πράσινη ζώνη» την διαπερνά, όπως και ολόκληρη την νήσο.

Οι τουρκικές αρχές έφεραν χιλιάδες εποίκους από την Ανατολία προκειμένου να αναλάβουν τα πρώην ελληνικά χωριά, και να αλλάξουν τα δημογραφικά δεδομένα του νησιού, όπως έκανε παλιότερα και η Οθωμανική αυτοκρατορία (16^ος αιώνας).

Η ελληνική Κύπρος είναι σήμερα μέλος της ΕΕ, ενώ κανένα κράτος δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.

Γιατί όμως δεν εξοργίζεται ο κόσμος με την κατεχόμενη Κύπρο, όπως εξοργίζεται για παράδειγμα με το Ισραήλ;

Η Λευκωσία είναι πιο διχοτομημένη απ΄ότι η Ιερουσαλήμ. Χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες έχασαν τα σπίτια τους πολύ πιο πρόσφατα (1974) απ’  ότι οι Παλαιστίνιοι που τα έχασαν το 1947.

Η Τουρκία έχει περισσότερους στρατιώτες στη Β. Κύπρο απ’ ότι το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.

Οι Ελληνοκύπριοι, σε αντίθεση με τους Παλαιστίνιους, είναι πολύ περισσότεροι από τους Τουρκοκύπριους.

Στη πραγματικότητα, μια μικρή μειονότητα (1/4 του συνολικού πληθυσμού) ελέγχει το 40% των εδαφών της Κύπρου.

Μάλιστα, το Ισραήλ αποτελεί μέλος του ΟΗΕ ενώ η Τουρκική Κύπρος είναι ένα μη αναγνωρισμένο παράνομο ψευδοκράτος.

Οποιαδήποτε απόπειρα των Ελληνοκυπρίων να επανενώσουν τη χώρα τους, θα τσακιστεί από τον ισχυρό τουρκικό στρατό, όπως έγινε το 1974.

Και μάλιστα, οι Τούρκοι στρατηγοί μάλλον δεν θα τηλεφωνούν εκ των προτέρων στους Έλληνες νοικοκύρηδες προειδοποιώντας τους για τον επικείμενο βομβαρδισμό των κατοικιών τους.

Η μεγαλόνησος παραμένει υπό κατοχή όχι επειδή παραδόθηκαν οι Έλληνες, αλλά επειδή η όποια αντίστασή τους είναι μάταιη απέναντι σε μια στρατιωτική δύναμη μέλος του ΝΑΤΟ, με πληθυσμό 70 εκατομμυρίων.

Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά πως η Τουρκία δεν νοιάζεται καθόλου για την παγκόσμια κοινή γνώμη όσον αφορά στη κατοχή που έχει επιβάλλει στη Κύπρο.

Οι Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας αριθμούν όλοι μαζί λιγότερο από 13 εκατομμύρια.

Πολύ μικρότερος αριθμός δηλαδή από τα 300 εκατομμύρια Αράβων, πολλοί από πετρελαιοπαραγωγά κράτη, που υποστηρίζουν σθεναρά τους Παλαιστίνιους.

Κανένας Ευρωπαίος δημοσιογράφος δεν φοβάται μη τυχόν και τον ψάξουν Έλληνες τρομοκράτες, αν γράψει κάτι αρνητικό για τους Ελληνοκύπριους.

Οι οποίοι δεν τραμπουκίζουν τους δημοσιογράφους την ώρα που μεταδίδουν το ρεπορτάζ τους, όπως κάνει η Χαμάς στη Γάζα.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένα πρακτικό πλεονέκτημα ή συμφέρον στο να προωθηθούν τα αιτήματα των Ελληνοκυπρίων.

Σε αντίθεση με το Ισραήλ, η Τουρκία ανήκει στο ΝΑΤΟ, και πρόσφατα μετατρέπεται (υπό τον Ερντογάν) σε πιο ισλαμική, και πιο αντιδυτική από κάθε άλλη φορά. Αν είναι πανεύκολο για τις ΗΠΑ να πιέσουν το μικροσκοπικό Ισραήλ, είναι γεωστρατηγικά μεγάλο λάθος να το κάνουν και στους Τούρκους για το θέμα της Κύπρου.

Η Τουρκία δεν είναι τόσο εμβληματική για τη Δύση όσο είναι το Ισραήλ. Μέσα στα πλαίσια των χαμηλών προσδοκιών που έχουν οι ευρωπαϊκές ελίτ για τους μη δυτικούς, περιμένουν περισσότερα από το Ισραήλ απ ότι από τη Τουρκία.

Αυτού του είδους την υποκρισία βλέπουμε, με τη Δύση να παραμένει σιωπηλή, την ώρα που οι Μουσουλμάνοι αλληλοσφάζονται κατά χιλιάδες στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στον Λίβανο, και στη Λιβύη.

Μόνο όταν μια δυτικοποιημένη χώρα όπως το Ισραήλ κάνει κάτι ανάλογο στους Μουσουλμάνους, μόνο τότε ερεθίζεται η Δύση.

Η ίδια παράδοξη συμπεριφορά ισχύει και για τα θύματα. Προφανώς, οι δυτικοί Έλληνες χριστιανοί δεν είναι τα ρομαντικά θύματα όπως είναι οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι.

Στα 40 χρόνια από τότε που έχασαν τις πατρίδες τους, οι Ελληνοκύπριοι μετέτρεψαν μια άλλοτε φτωχική περιοχή σε πολύ πιο εύπορη από αυτήν που σήμερα παραμένει φτωχή με τους Τούρκους, άσχετα αν παλιότερα η βόρεια πλευρά ήταν η πιο πλούσια της νήσου.

Σε αντίθεση πάντα με τους Παλαιστίνιους που δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τη τεχνογνωσία τους για να κάνουν τη Γάζα κάτι σαν την Λεμεσό.

Ο ανανεωμένος αντισημιτισμός στη Μ. Ανατολή και στην Ευρώπη μεταφράζεται σε κριτική κατά του Ισραήλ. Λίγοι όμως είναι αυτοί που συνδέουν τη τουρκική κατοχή της Κύπρου με κάποια γενικότερο ρατσιστικό σχόλιο όσον αφορά στο καταπιεστικό και αιμοσταγές παρελθόν των Τούρκων.

Την επόμενη φορά που οι αντι-ισραηλινοί διαδηλωτές φωνάξουν για διχοτομημένες πόλεις, πρόσφυγες, τοίχους, εποίκους, και κατεχόμενη γη, ας θυμηθούμε ότι όλα αυτά δεν είναι απαραίτητα μόνο ζητήματα της Μ. Ανατολής.

Αν ήταν, τότε και το δράμα της Κύπρου θα ήταν πρώτο θέμα.

Επίσης, οι διαδηλωτές θα καταδίκαζαν τη Κίνα για τη κατοχή του Θιβέτ, ή θα συμπαραστέκονταν στα εκατομμύρια των Γερμανών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ανύπαρκτη σήμερα Πρωσία, ή θα κατήγγειλαν τις θρησκευτικές κάστες της Ινδίας, ή θα εξοργίζονταν με την σκληρή ρωσική αντίδραση στην Ουκρανία, τη Κριμαία, και τη Γεωργία, ή τέλος θα θύμωναν με τους αποκεφαλισμούς στο Βόρειο Ιράκ. 

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής δεν έχει να κάνει με εδάφη.

Το Ισραήλ είναι καταδικασμένο για ότι υποτίθεται ότι κάνει, επειδή οι φίλοι του είναι ελάχιστοι, ο πληθυσμός του λίγος, και οι εχθροί του πέραν της Γάζας άπειροι, επικίνδυνοι, και πολύ συχνά ισχυρότατοι.

Και τέλος, επειδή είναι εβραϊκό…

Victor Davis Hanson

National Review

Απόδοση: S.A.