Άλλο κελεπούρι: Ο κύριος Φώτης Πρόεδρος!

Ειλικρινά σας μιλάω, αυτό το θέμα του προέδρου της Δημοκρατίας με ξεπερνάει.

Δεν μπορώ να το αποδεχθώ με κυνισμό και στωϊκότητα (όπως κάνετε οι περισσότεροι)  και να πω, «τι με νοιάζει εμένα ποιος θάναι πρόεδρος –σάμπως θα επηρεάσει τη ζωή μου ή θα μου λύσει τα οικονομικά μου προβλήματα;»

Δεν μπορώ.

Και είναι πολλά τα χρόνια που δεν μπορώ.

Δεν το καταπίνω, δεν ξέρω γιατί –με ενοχλεί πάρα πολύ.

Θα ήθελα κατ’ αρχήν να ερωτηθώ με δημοψήφισμα αν θέλω Προεδρευόμενη ή Προεδρική Δημοκρατία - όπως ρωτήθηκα αν θέλω Βασιλείς ή Προέδρους της Δημοκρατίας και απάντησα.

Αλλά δεν με ρωτάει κανείς – το μόνο που θέλουν από μένα ως πολίτη είναι να πηγαίνω και να τους ψηφίζω και μετά να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό ούτε στο ίδιο το σύνταγμα της χώρας…

Το σύνταγμα που απέκτησε η χώρα το 1974 (πάλι χωρίς να ερωτηθώ) ήταν σύνταγμα προεδρευόμενης Δημοκρατίας αλλά με κάποιες εξουσίες να καταλήγουν στον ανώτατο (υποτίθεται) «θεσμό» της χώρας, τον Πρόεδρο δηλαδή –ο οποίος είχε την δυνατότητα, ένα παράδειγμα λέω, να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές αν προέκυπτε σοβαρό Εθνικό ζήτημα.

Δεν ήταν καθαρά διακοσμητικός ο Πρόεδρος του συντάγματος της μεταπολίτευσης.

«Γλάστρα» τον έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφαιρώντας τις ελάχιστες αυτές –αλλά καίριες - εξουσίες που προϋπέθεταν ότι Πρόεδρος της χώρας δεν θα ήταν ο οποιοσδήποτε μικρομεσαίος και αποτυχημένος πολιτικός,  αλλά ένας άνθρωπος με κρίση, γνώση, εμπειρία, ένας Έλληνας με κύρος, μόρφωση, ενημέρωση και ζωντανό ενδιαφέρον για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.

Ένας πρόεδρος πχ που θα μπορούσε να επιπλήξει (έστω εμμέσως, με μία δήλωσή του) τον Βαγγέλη Βενιζέλο που χρησιμοποίησε το πρωθυπουργικό (και προεδρικό φαντάζομαι) αεροπλάνο για να πάει από την Σκιάθο όπου παραθέριζε, στις Βρυξέλλες – και να επιστρέψει μέσα σε λίγες ώρες πίσω στην Σκιάθο.

Βεβαίως προσωπικά πιστεύω βαθύτατα ότι ως πολίτες αυτής της χώρας έχουμε το δικαίωμα όπως οι Γάλλοι ή οι Αμερικάνοι να ψηφίζουμε οι ίδιοι ποιόν θέλουμε για πρόεδρο –και ο πρόεδρος αυτός να είναι ισχυρός, να παρεμβαίνει εκ μέρους μας και να μετράει ο λόγος του περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου πολιτικού παράγοντα –του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου.

Εντάξει. Ξέρω.

Θα μου πείτε πως ένας τέτοιος πρόεδρος θα χαλούσε την πιάτσα και δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι ακαμάτηδες (το «πολιτικό προσωπικό μας») να παίζουν στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού το «πάρτα όλα» και το «εδώ παπάς, εκεί παπάς».

Θα μπλεκότανε στα πόδια τους, στις συνδιαλλαγές τους, τις διαπλοκές τους, τις μίζες τους, τα μαύρα τους λεφτά, τις ύποπτες διασυνδέσεις τους – το επάγγελμά τους δηλαδή.

Οπότε ο πραγματικός και μέγιστος τζογαδόρος και παπατζής των τελευταίων δεκαετιών, ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφαίρεσε μέσα σε μια νύχτα με το έτσι θέλω όλες αυτές τις εξουσίες του προέδρου που θα μπορούσαν να τον «ενοχλήσουν» κάποια στιγμή και διάλεξε ένα ανδρείκελο, έναν άνθρωπο που ποτέ δεν παρενέβη σε τίποτα ενώ τα σκάνδαλα, από Κοσκωτά μέχρι μην αρχίσω να λέω τώρα, βρωμούσανε από μακριά και βρωμίζανε για άλλη μια φορά αυτόν τον τόπο.

Και μετά η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας άρχισε να μεταβάλλεται σε ένα σιχαμένο μικροπολιτικό παιχνίδι, όπου κριτήριο του ποιος θα γίνει ο (θεσμικά τουλάχιστον) πρώτος πολίτης αυτής της χώρας, δεν ήταν ούτε το κύρος, ούτε η πείρα, ούτε οι επιδόσεις του στον κοινωνικό στίβο, ούτε κάν η μόρφωση και η ουσιαστική παιδεία.

Μοναδικό κριτήριο ήταν και είναι το πόσο καλές κωλοτούμπες μπορεί να κάνει, πόσο υπάκουος θα είναι, πώς δεν θα ενοχλεί τους τζογαδόρους παιχταράδες των κυβερνήσεων, των «συγκυβερνήσεων» και, ενδεχομένως και των αντιπολιτευόμενων που διεκδικούσαν ή διεκδικούν σήμερα εξουσία.

Ο κ. Στεφανόπουλος που ούτε βουλευτής δεν μπορούσε να βγει.

Ο χάρτινος και ανώδυνος κ. Παπούλιας – μετά τον Σαρτζετάκη  ο οποίος είχε γίνει το ρεντίκολο των δημοσιογράφων που τον συνόδευαν στα επίσημα ταξίδια του γιατί στα tax-free (τότε μετρούσαν ακόμα, είχαν πολύ φτηνότερες τιμές αφορολόγητες) ψώνιζε για την οικοσκευή της καινούργιας του βίλλας όπου θα μετακόμιζε μετά το Προεδρικό (ναι, έμενε στο Προεδρικό ο Σαρτζετάκης με την σύζυγο και την κορούλα του). Γέλαγε όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος με τις τοστιέρες και τους φούρνους μικροκυμάτων που ο «Πρόεδρος όλων των Ελλήνων» ψώνιζε στα επίσημα ταξίδια του, χωρίς να ντρέπεται καθόλου.

Και τώρα πάλι τα ίδια. «Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος συμφώνησαν να στηρίξουν την υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας». 

Ο έσχατος εμπαιγμός –γιατί πώς να πει όχι και ο Κουβέλης, πενταετίες είναι αυτές, Προεδρία της Δημοκρατίας είναι αυτή, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Ναι θα πει. Και αν έχουν μετρηθεί σωστά τα κουκιά θα γίνει Πρόεδρος των Ελλήνων ένας άνθρωπος που οι Έλληνες δεν του δώσανε ούτε 2% στις πρόσφατες εκλογές.

Ένας πολιτικά ανύπαρκτος. Άλλος ένας πολιτικά ανύπαρκτος.

Μη μου πείτε να «σέβομαι τους θεσμούς» γιατί θα σας απαντήσω πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται –και το ξέρετε και εσείς σαν μέλη της κοινωνίας.

Τι να σεβαστώ; Ότι κάθονται και κάνουνε ντήλια, μία ψήφο πάνω, μία ψήφο κάτω, για να μη χάσουνε δώδεκα ή είκοσι βουλευτικούς μισθούς – συν τα εξτραδάκια - οι βουλευταράδες μας;

Πώς να τους σεβαστώ;

Δεν μπορώ να το καταπιώ – και δεν έχω και λόγο.

Είμαι ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερος πολίτης –και δικαιούμαι να εκφράζομαι δημοσίως και να αποδέχομαι βέβαια κάθε κριτική (και όλες τις άλλες επιπτώσεις) για τις απόψεις μου.

Θα ήθελα να ψηφίζω εγώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Να είναι ο δικός μου άνθρωπος, να μεσολαβεί και να παρεμβαίνει υπερασπίζοντας το δίκιο της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι στην ουσία ο πραγματικός "συνήγορος του πολίτη" - και όχι ένας αχυράνθρωπος, μια μελαγχολική και παραιτημένη μαριονέτα της πραγματικής εξουσίας.

Είναι ντροπή μεγάλη και ύβρις για την Δημοκρατία όλο αυτό το ξεδιάντροπο αλισβερίσι για την εξασφάλιση των ψήφων που χρειάζεται για να εκλεγεί ο κάθε Κουβέλης. Ντροπή μεγάλη.

Και, ξανά, πολύ απλά: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να φάω στη μάπα για πέντε (τουλάχιστον) χρόνια τον κύριο Φώτη – και να μην πω και κουβέντα, να μην διαμαρτυρηθώ, να μην θυμώσω, να μην προσπαθήσω να φωνάξω δυνατά ότι δεν αντέχω άλλο να με υποτιμάνε πια τόσο πολύ όλοι αυτοί οι Σαμαροβενιζέλοι, οι πρώην και οι επόμενοι.

Άρης Δαβαράκης

To Portal