Ο Σούπερ Βιντάλ Σασούν με μπλε και πράσινους κόκκους!

Πλέον δεν πρέπει να έχουμε καμία ανησυχία.

Στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία έχουμε τον Σούπερ Βιντάλ Σασούν με μπλε και πράσινους κόκκους: τον όλα σε ένα –σε ιδιαίτερη φάση στο πλαίσιο της οποίας έχει προηγηθεί το αναγκαίο πρόγραμμα εντατικής και βαθιάς πρόπλυσης ιδεών. 

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως θεσμικός, είπε τα όσα ήθελε να πει στη ΔΕΘ, όχι για να βγάλουμε συμπεράσματα, όχι γιατί μπόρεσε να στηρίξει τους συλλογισμούς του, αλλά απλώς διότι επιθυμούσε να τους διατυπώσει.

 Άλλοτε ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με την οποία δεν ταυτίζεται, μίλησε ταυτόχρονα ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που, ενώ πλέον δεν υφίσταται ως κόμμα, έχει τη δική του πολιτική εξόδου της χώρας από την κρίση, μίλησε ως επικριτής του κακού-παρελθοντικού και φαύλου ΠΑΣΟΚ το οποίο το θέλει κολασμένα, μίλησε ως υπουργός των εξωτερικών μιας χώρας που δεν έχει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, μίλησε ως συνταγματολόγος σε φάση καταστρατήγησης του Συντάγματος, μίλησε ως αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της οποίας προΐσταται, αλλά, και ως εκφραστής της κυβέρνησης στην οποία κάνει αντιπολίτευση, μίλησε σαν αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, στην οποία δεν επιτρέπει να ασκεί καμία αντιπολίτευση.

Κυρίως, μίλησε ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοκριτικός στα ανούσια τεταρτεύοντα και στα τριτεύοντα παραπολιτικά που αναδεικνύονται ως πρωτεύοντα της πολιτικής του επιβίωσης, περιεκτικός στο τίποτα, δεξιοτέχνης αποτυχημένων πολιτικών σλάλομ και περίκομψων κενολογιών, έμπειρος και ώριμος που οδεύει στα στάδια της πολιτικής σήψης την οποία υπηρετεί με κομπασμό, αποκαλυπτικός όσο ποτέ δεν βρήκε να πει τίποτα για τη φτώχεια, την ανεργία και την υπερχρέωση της Ελλάδας και τον εξευτελισμό των Ελλήνων, υπερασπίστηκε ως τη μόνη ορθή πολιτική λύση την ψύχωση του «συστήματος Μ» το οποίο επίσης υπηρετεί, τέλος, έβαλε στο στόχαστρό του την ίδια τη δημοκρατία και την έννοια του πολιτικού η οποία, κατά τα συμφραζόμενά του, αποτελεί την κατεξοχήν ελληνική φούσκα.

«Κι αν γίνουν δηλαδή εκλογές; Η Ελλάδα θα βρεθεί αυτομάτως κάτω του μηδενός» είπε ο αντιπρόεδρος,  λύνοντας την οποιαδήποτε δημοκρατική μας illusio. 

Ηγούμενος του εαυτού του, μνημόνευε τον εαυτό του ‒θυμίζοντας τον ακαδημαϊκό που σε ότι έγραφε παρέπεμπε βιβλιογραφικά σε δικά του προηγούμενα πονήματα‒ και, χωρίς καμία έγνοια για το συλλογικό αγαθό, δίχως μέριμνα για το μέλλον της χώρας και των πολιτών, σεβόμενος θεσμικά τον πρόεδρο Ολάντ που τα κατάφερε, όμως, μόνον στις κυρίες, ο Ευάγγελος Βενιζέλος οδηγείται σιγά-σιγά στο πολιτικό του τέλος, αφού πρώτα με την πληθωρική του παρουσία εξασφάλισε ότι η χώρα θα εξακολουθεί να είναι χοιροστάσιο, ότι οι συμπατριώτες του θα εξακολουθούν να περπατούν με την ταυτότητα σφιγμένη στα δόντια και την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, αφού με τις μόνες υπεύθυνες κι ορθές, ορθότατές του, παρεμβάσεις συνέβαλε τα μάλα –ως να ήταν η μόνη πολιτική του υποχρέωση, μαζί με το αναφαίρετο νόμιμο δικαίωμά του να ταξιδεύει με το VIP υπηρεσιακό αεροσκάφος Εμπραέρ προς μείωση των κυβερνητικών δαπανών – στη μετατροπή της πάλαι ισχυρής Ελλάδας σε επαρχιακό μικρομάγαζο των Νότιων Βαλκανίων.  

Επιτρέψτε να υπενθυμίσω, σε παρένθεση, την καντιανή θέση: «αν αυτό που κάνεις σου δίνει ευχαρίστηση, τότε είναι απίθανο να είναι ηθικό».

Και να κλείσω με μια γενική υπενθύμιση: αν είναι κάποιος φορέας της νόσου, κανονικά δεν θα έπρεπε να παρουσιάζει τον εαυτό του σαν θεραπευτή της. Διότι την μεταδίδει επικίνδυνα.

Ακόμα και ο πιο ταπεινός σοφός γνωρίζει πολύ καλά πώς να καταστρέψει το μικρόβιο, πριν, όμως, αυτό αρχίσει να εκδηλώνει τη δραστική του ενέργεια. Παραδέχεται, όμως, τον εαυτό του ανίσχυρο κατά την εξέλιξη της ασθένειας.

Εδώ, δεν ισχύουν τέτοια πράγματα.

Ούτε καν!

Θανάσης Βασιλείου

ritsmas corner