Ένα απροσδιόριστο ον…

Ο τίτλος του άρθρου οφείλεται στο σχόλιο του Θάνου Τζήμερου για το τρολ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δήμητρας Κουτσούμπα, κατά την διάρκεια της ορκωμοσίας μεταξύ άλλων, όσον αφορά τα καθήκοντα συμβούλων της Περιφέρειας Αττικής.

Δεν έχει άδικο.

Αν αφαιρέσεις την ιδεολογική καθοδήγα, τα τσιτάτα από τα γραπτά του Μαρξ, τα ασπρόμαυρα άβαταρς των ψευδωνύμων στα κοινωνικά δίκτυα, την αγχωμένη προπαγάνδα εν μέσω αναστεναγμών για το επάρατο έργο του Μνημονίου, την επίδειξη γνώσεων με ξεπερασμένα επιχειρήματα αντικαπιταλιστικής μέθης μέσω iPad, προδίδεται το αδιάφορο σαρκίο: ανθρωπάρια υπονόμων, καμένα μυαλά με χειρονομίες εφάμιλλες απροσάρμοστων δίποδων, συμπεριφορές ανολοκλήρωτες σε κενά αέρος που υπενθυμίζουν στο κοινό, τους φανταστικούς διαλόγους με το προσωπικό φαντασιακό του σοβιετικού μηδενισμού, που θάβει χρωματικές εργογραφίες, χαρωπά ιδιώματα και την χαρά του ευ ζην.

Εν Ελλάδι όποιος χαμογελά είναι ύποπτος φραξιονιστικής εσωτερικής γαλήνης και ποιότητας.

Στον ίδιο χώρο, η Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε στον λαό.

Η επανάσταση της βλαχιάς με κόκκινες γόβες, επαναλαμβάνει θλιβερά την βαρετή θεματική του εμφυλίου, για να μην θεωρηθεί μενσεβικισμός η πίστη στο Σύνταγμα και στους Νόμους.

Ο λαϊκισμός εξάλλου πατά επί πτωμάτων για να βαφτίσει εαυτόν αρματολό· συνδυάζοντας έντεχνους κλαυθμυρισμούς λέγε-με-Μελίνα-Κανά, τσιφτετέλια μεταξύ αναρχοφασιστών σε κατειλημμένες βίλες, μπουζούκι και στεναγμό για την χαμένη Σμύρνη των προγόνων, φωτογραφίες μαυροφορεμένων μανάδων με λευκές τρίχες στο πιγούνι και μασέλα με χρυσά δόντια, φάβα και κολοκυθοκεφτέδες με το απαραίτητο αναλόγιο στην γωνία για την οργάνωση της ταξικής πάλης, θαυμασμό για το έντονο ρουστίκ πράσινο της επαρχίας με αντάρτικη απόπειρα επέκτασης της χωροδεσποτείας του μπάφου, η συνταγή πετυχαίνει για πολλοστή φορά.

Όχι διότι ισχύει το δίκαιο των αγώνων αλλά επειδή η εντύπωση, η ψευδαίσθηση, η αυταπάτη ότι κάπου-κάτι-κάποιος συνωμοτεί εναντίον μας· αυτό αρκεί για να διαιωνίζεται το αυτιστικό υπόλειμμα ότι εμπλεκόμαστε κι εμείς σε οτιδήποτε οχληρό κι αέναο.

Η οριεντάλ πολιτική ορθότητα της δικτατορίας των πολλών, οδηγεί τους ψηφοφόρους στις αγκάλες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, του FRONT NATIONAL και του ΚΚΕ.

Πολύ περισσότερο, οι αντιδράσεις της αγέλης σε κάτι που προηγουμένως λοιδορούσε και ονείδιζε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρώην ΕΡΤ. Άπαντες, γνώριζαν ότι η Ραδιοφωνία-Τηλεόραση από τα σπάργανά της, ήταν φερέφωνο της κυβερνητικής αναξιοκρατίας και των πρακτικών της.

Δεν ξεχνώ την αντίδραση της Έλλης Στάη, όταν έκοψε τον δημοσιογράφο που προσπάθησε να αναφέρει την επίθεση των ΜΑΤ άνευ λόγου κατά διαδηλωτών. Ωστόσο, παραμένουμε φαινόμενο ελληνικής και λυσσαλέας ψύχωσης (από κάποιον πρέπει να ξεριζώσουμε τα μαλλιά), όταν ενώ γνωρίζουμε τον νεποτισμό, την δυσκινησία, την ακαμψία και τον άκρατο ελιτισμό παραγωγών και στελεχών, διοργανώνουμε συλλαλητήρια και συναυλίες διαμαρτυρίας για το κλείσιμό της.

Το site ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟΣ, αντιεξουσιαστικό υποτίθεται όργανο των αναξιοπαθούντων, αναμετέδιδε την λειτουργία από την Παναγία Σουμελά με τα χρυσοποίκιλτα αντικείμενα των παπάδων, προς επίρρωση του ενδιαφέροντός του για την ΕΡΤ.

Αντιδρούμε ουχί για την αδικία και τα κακώς κείμενα αλλά για να πείσουμε πρωτίστως τον εαυτό μας ότι κάτι κάνουμε, κάπως αντιδρούμε, σε κάποια τρύπα χώνουμε την μύτη μας, ανηλεώς, ανεξαρτήτως αντικειμένου.

Μόνο και μόνο για μιαν αντενέργεια ακτιβιστικού ψόγου κατά τρίτων· ασχέτως εάν διαφωνούμε κάθετα με την ουσία του προβλήματος.

Γκαρίζουμε υπέρ αυτού που θέλουμε να εξαλείψουμε κι ας ξέρουμε ότι έχουμε άδικο!

Υποστηρίζουμε αυτόν που μισούμε! 

Είναι κολακευτικό να θεωρείσαι επαναστάτης.

Χαζεύοντας τα γκραφίτι του Τσε Γκεβάρα (δική του ιδέα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Λατινική Αμερική), διαβάζοντας τις πρακτικές των Σαντινίστας (πολλοί ιστορικοί επιμένουν για την εθνοκάθαρση των ινδιάνικων πληθυσμών από τους πιονιέρους του Augusto Calderón), θαυμάζοντας τα αποτελέσματα της Οκτωβριανής Επανάστασης (ο όρος «Τρόικα» πήρε το βάφτισμα του πυρός από τις τριμερείς επιτροπές των χαφιέδων της GPU και των βασανιστών της NKVD, κατά των αντιρρησιών του κομμουνιστικού καθεστώτος). Φαίνεται ότι η ρωσορωμιοσύνη φυγαδεύεται από την πίσω πόρτα χωρίς να παραδέχεται την βαρβαρότητα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, τα οποία εν έτει 2014 υποστηρίζει ακόμα, για να μην καταρρεύσει το τοτέμ της βεβιασμένης καλοσύνης υπέρ ενός ανθρωπισμού, με χαρακτηριστικά Τζιχάντ, χωριάτικου οράματος με παντόφλα made in Sepolia, τροτσκιστικής αναπόλησης με συναισθηματικό δυστοπικό τοπίο για τα αγανακτισμένα γιούργια.

Παρόλα αυτά ο δημόσιος χώρος υποβαθμίζεται από τους γνωστούς-αγνώστους και οι επιθέσεις εναντίον ημών που υποστηρίζουμε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, τους Θεσμούς και την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, συνεχίζονται αδιάκοπα.

Αυτοί που βάλλουν κατά πάντων, δεν το πράττουν για να «μας αλλάξουν μυαλά» αλλά για να πείσουν πρωτίστως τον εαυτό τους ότι αυτά που υποστηρίζουν είναι τα σωστά. Θέλουν να ακούν την δική τους φωνή και όχι τις φωνές των άλλων. Βαλκανικές καρικατούρες με αυταπάτες μεγαλείου· στιχομυθίες μεταξύ μουρλών λίγο πριν τον απροσδιόριστο ταξικό ύπνο.

The Elf at Bay