Η χρήσιμη αίσθηση του γελοίου…

Επειδή, όπως αντιλαμβάνομαι, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) έχει τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες για τα ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος και καταστρώνει πλέον σχέδια για τη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και, γενικώς, του κόσμου (ό,τι προλάβει, βέβαια, γιατί ο κόσμος είναι τεράστιος...), να αφηγηθώ ένα μικρό ανέκδοτο της Ιστορίας, που έχει την αξία του.

Συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν το μέλλον της Ευρώπης ήταν εξαρτημένο από την τριγωνική διαπραγμάτευση μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Βρετανίας, διαδικασία η οποία και κατέληξε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Πρόεδρος της Δημοκρατίας τότε, ήταν προσκεκλημένος για δείπνο στο σπίτι εντός φίλου του.

Στο τραπέζι κάθονταν και νεαρά μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη, η δε συζήτηση περιεστράφη γύρω από το (φλέγον για την Ελλάδα) ευρωπαϊκό ζήτημα. Κάποιος ρώτησε τον Καραμανλή αν ίσως ο ίδιος, καθότι γνωστός και σεβαστός στο εξωτερικό, θα μπορούσε κάτι να κάνει ώστε η υπόθεση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που είχε βαλτώσει, να κινηθεί κάπως.

«Οχι», ήταν η απάντηση του Καραμανλή, ο οποίος πρόσθεσε: «Διότι, νεαρέ μου, έχω ανεπτυγμένη την αίσθηση του γελοίου».

Ας σημειωθεί, χάριν του ιστορικού πλαισίου, ότι ήταν η εποχή όπου η γελοιότητα είχε πλέον ονομασθεί «ουτοπία» και η επιδίωξή της εθεωρείτο ηθική υποχρέωση κάθε εμφορούμενου με προοδευτικές πεποιθήσεις πολίτη.

Ηταν η εποχή που η Γούβα είχε κηρυχθεί «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη», με πινακίδα που είχε στήσει ο δήμος...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή