Ο πρωταθλητισμός υπομένει, αλλά αναμένει το… αυτονόητο.

Πήρα την απόφαση να γράψω ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης, εξάλλου είναι το μόνο σημαντικό που μπορώ να κάνω , για όλους τους πρωταθλητές και τις πρωταθλήτριες, για τους απλούς, πολύ πεισματάρηδες και πολύ υπομονετικούς ανθρώπους, τους αθλητικούς πρεσβευτές της χώρας μας, που είναι οι Έλληνες πρωταθλητές και πρωταθλήτριες.

Αυτούς που έχουν το παράδοξο, αλλά πλήρως αληθινό «προνόμιο» να τους θυμούνται και να τους επευφημούν, μόνο όταν διακρίνονται αγωνιστικά, όταν πετυχαίνουν να σηκώσουν όσο πιο ψηλά μπορούν τη γαλανόλευκη, όταν επιστρέφουν στην Ελλάδα μετά από μια επιτυχημένη πανευρωπαϊκή η παγκόσμια αθλητική δοκιμασία και έχουν στις αποσκευές τους τα ανάλογα τεκμήρια αναγνώρισης της χώρας τους και επιβράβευσης της προσπάθειάς τους.

Αυτούς που για κάθε τους επιτυχία λαμβάνουν σε πρώτο χρόνο τα ανάλογα συγχαρητήρια από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας μας, αλλά μέχρι εκεί.

Αυτούς που ξεχνιούνται πολύ γρήγορα, πολύ εύκολα και η αντιμετώπιση των προβλημάτων που βιώνουν, τα οποία τους θυμώνουν, τους πληγώνουν, τους ζημιώνουν, τους πεισμώνουν, τους στερούν τη δυνατότητα να πετύχουν ακόμη περισσότερες και μεγαλύτερες διακρίσεις και πολλά από αυτά θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και την σωματική τους ακεραιότητα, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι δεν είναι δυνατή και εύκολη υπόθεση από όλους τους κατ΄ αποκλειστικότητα υπεύθυνους και αρμοδίους.

Αφορμή για την αναφορά μου αυτή στάθηκε η ενδεικτική διαμαρτυρία των αθλητών, του στίβου, του υγρού στίβου και της ενόργανης γυμναστικής, εκπροσωπώντας όλο το αθλητικό δυναμικό της χώρας μας, οι οποίοι δικαιολογημένα αισθάνονται θυμωμένοι αλλά και αγανακτισμένοι, γιατί σε κάθε αυτονόητη απαίτησή τους, σε κάθε ρεαλιστική πρότασή τους, εισέπρατταν και εξακολουθούν να εισπράττουν ακόμη και σήμερα πάντα υποσχέσεις, οι οποίες αποδείχθηκαν απατηλές και συνεπώς ανεκπλήρωτες .

Αλήθεια αυτή είναι η ανταμοιβή σε όλα αυτά τα παιδιά, που είναι ταγμένα και αφοσιωμένα στο να εκπληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο τον αθλητικό πρωταθλητικό τους σχεδιασμό και τα οποία απολαμβάνουν πολύ λιγότερα προσωπικά οφέλη από τον καθένα μας στην προσωπική τους ζωή;

Οι αθλητές και οι αθλήτριες παρ’ όλες τις υπαρκτές αντιξοότητες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δείχνουν εμπράκτως ότι δε το βάζουν κάτω.

Πάνε κόντρα σε όλα τα εμπόδια τυχαία ή εντέχνως κατασκευασμένα, επικεντρωμένοι στο αυτονόητο, προσηλωμένοι στο στόχο, αφοσιωμένοι και προσανατολισμένοι στην διάκριση και την επιτυχία.

Εξάλλου, οι αλλεπάλληλες σημαντικές επιτυχίες, που έρχονται η μια πίσω από την άλλη, αποδείχτηκε ότι δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά είναι το αποτέλεσμα της πολύ επίπονης και κοπιαστικής προσπάθειας και της συστηματικής προπονητικής τους προετοιμασίας.

Παρά τις σοβαρές ελλείψεις αθλητικών υποδομών, τις μίζερες και αντιαθλητικές συνθήκες προετοιμασίας, την ελάχιστη έως μηδενική κάλυψη των οδοιπορικών τους, με μοναδικά αλλά αποτελεσματικά όπλα, τη διάθεση, τη θέληση και προπαντός το πείσμα, που εκδηλώνεται και ενισχύεται σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε παραγοντίστικη αναποδιά, σε κάθε αυθαίρετη, παράτυπη και μονομερή απόφαση, οι πρωταθλητές και πρωταθλήτριες του ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού τα καταφέρνουν θαυμάσια και πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Είναι όμως άδικο, είναι προκλητικό, είναι ανήθικο να μην τους χορηγούνται τα αυτονόητα, που είναι νομικά προβλεπόμενα και κατοχυρωμένα και κρίνονται αναγκαία για την ανεμπόδιστη άσκηση της αθλητικής τους προετοιμασίας και της αγωνιστικής παρουσίας.

Είναι εξωφρενικό, είναι κρίμα, διότι ακόμη και σήμερα στην κατάσταση που βρισκόμαστε ως χώρα, με τις υπάρχουσες οικονομικές επιχορηγήσεις, μπορούν επαρκώς να καλυφτούν τα στοιχειώδη, και με μια διάφανη και ορθολογική διαχείριση στα χρόνια που πέρασαν ανεκμετάλλευτα, διότι τότε το χρήμα έρρεε άφθονο, η Ελλάδα θα μπορούσε να παρουσιάζει σήμερα άλλη εικόνα και να έχει στο ενεργητικό της πολύ περισσότερες επιτυχίες.

Και να σκεφθεί κανείς ότι οι αθλητικοί φορείς (αθλητικές ομοσπονδίες), είναι οι μόνοι που στην ουσία απολαμβάνουν το «χάδι» της πολιτείας, σε ότι αφορά στην οικονομική υποστήριξη.

Συγκρινόμενοι δε με άλλους φορείς και υπηρεσίες του Δημοσίου, βιώνουν την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και αποτελούν έτσι την εξαίρεση από τον κανόνα.

Τις επιχορηγήσεις όμως που λαμβάνουν απλόχερα από το ελληνικό δημόσιο, απασχόλησε ποτέ κανέναν αρμόδιο να ελέγξουν αν και που τις διαθέτουν;

Αναρωτήθηκε ποτέ κανένας, γιατί όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι και αναντικατάστατοι διοικητικοί παράγοντες των αθλητικών ομοσπονδιών, αποφεύγουν επιμελώς, όπως «ο διάβολος το λιβάνι», να εφαρμόσουν τον αθλητικό νόμο και να υποβάλλουν το υποχρεωτικό ετήσιο πόθεν έσχες ;

Δεν είναι δυνατόν πρόσωπα που ενεπλάκησαν με τον αθλητισμό με άλλες ιδιότητες, παράλληλα με την επαγγελματική τους ενασχόληση, που χρημάτισαν «σύμβουλοι» υπουργού και συνεπώς για πολλά χρόνια ζούσαν και δημιουργήθηκαν από τον αθλητισμό, να εξακολουθούν να κινούν τα νήματα και εξ΄αυτού να τους εμπιστευόμαστε και μάλιστα ανεξέλεγκτα τις τύχες του ελληνικού αθλητισμού και την διαχείριση σημαντικών ποσών επιχορηγήσεων.

Δεν είναι δυνατόν να τους «επιτρέπουμε» με την στάση μας, να θεωρούν τους εαυτούς τους ηγεμόνες και φεουδάρχες του αθλητικού φορέα που διοικούν.

Δεν είναι δυνατόν τις παράτυπες και μη νόμιμες πράξεις τους να τις «παστώνουμε» για την διατήρησή τους και να τις «λιβανίζουμε» γραφειοκρατικά και συγκεκαλυμμένα, ελπίζοντας στην αποσύνθεσή τους με την πάροδο του χρόνου.

Ο χρόνος όμως, γνωρίζουμε ότι «γιατρεύει τις πληγές» και όχι τις ανεπανόρθωτες βλάβες που δημιουργούν με τις αλλεπάλληλες νομικές παραβάσεις και αυθαιρεσίες.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το αυτοδιοίκητο των αθλητικών φορέων δεν μπορεί να ελεγχθεί.

 Και βέβαια μπορεί, αν υπάρχουν βάσιμες καταγγελίες και αποχρώσεις ενδείξεις για την διάπραξη σοβαρών παραπτωμάτων. Γιατί ο αθλητικός και ποινικός νόμος είναι υπεράνω του αυτοδιοίκητου και των όποιων αυθαίρετων και των μη νόμιμων ενεργειών.

Παρόλα αυτά ακόμη και στην πιο δύσκολη αυτή περίοδο που βιώνει η χώρα μας και όλοι οι πολίτες της, η στάση του καθαρού ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού, το πείσμα των πρωταθλητών και πρωταθλητριών, δίνουν την δική τους απάντηση στην αδιαφορία και την απαξίωση που δέχονται, με τις συνεχόμενες και πολύ σημαντικές επιτυχίες.

Ήρθε θεωρώ, το πλήρωμα του χρόνου να κάνουμε το αυτονόητο, να στρέψουμε το βλέμμα μας σε όλα αυτά τα παιδιά , να σεβαστούμε τον κόπο τους, τον ιδρώτα τους, την προσπάθειά τους, να αναγνωρίσουμε και να στηρίξουμε την αξιοπρέπειά τους.

Να σταματήσουμε να τους πληγώνουμε με την αδιάφορη στάση μας.

Να αποτρέψουμε και να γιατρέψουμε αποτελεσματικά με το ουσιαστικό ενδιαφέρον μας την μόλυνση κάθε ζωντανού κύτταρου του αθλητισμού με το σαράκι της φυγής από αυτόν. 

Να βοηθήσουμε όλα τα παιδιά να μπορούν ανεμπόδιστα να κάνουν πράξη τις θεμιτές φιλοδοξίες τους, τους στόχους τους, τα όνειρά τους.

Δεν είναι εξάλλου κάτι το δύσκολο, που εμπεριέχει κάποιο βαθμό δυσκολίας, επιβάλλει όμως, να διαθέτουμε αποφασιστικότητα και καθαρή και ανεμπόδιστη βούληση.

Διότι αν γνωρίζαμε να διαβάζουμε τα σημεία των καιρών, θα μπορούσαμε να προβλέψουμε τις καταιγίδες, που μας έζωσαν και τώρα καλούμαστε να βρούμε τρόπο να τις αντιμετωπίσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά και τότε σίγουρα όλα θα ήταν αλλιώς.

Αφουγκράζεστε, κ. Ανδριανέ, Υπουργέ επί των αθλητικών θεμάτων, την αγωνία και την δικαιολογημένη αγανάκτηση των αθλητών και αθλητριών;

Αντιλαμβάνεσθε, κύριε Υπουργέ την αδήριτη ανάγκη να βρεθεί άμεση και οριστική λύση στο όλο θέμα;

Πάντως αν έχετε ως σκοπό και επιδίωξη την έμπρακτη στήριξη του αθλητισμού και τον ουσιαστικό έλεγχο των αθλητικών φορέων του, βιαστείτε πριν είναι πολύ αργά για όλους μας.

Ο Επιφορικός