Ήμουν κι εγώ εκεί: Στο ΑΘΩΣ…

Το 1979 ήμουν πάνω στις τρέλες μου και το ΑΘΩΣ ΠΑΛΑΣ  στη Κρυοπηγή της Χαλκιδικής το ήξερα μόνο λόγω της υπόγειας ντίσκο του, που μάζευε Σουηδέζες, και την οποία επισκεπτόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ με τους φίλους μου, οδηγώντας κάποιο σαραβαλάκι από τη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα από τον παλιό και μοναδικό τότε σούπερ επικίνδυνο δρόμο.

Επιστρέφαμε τα χαράματα, άλλοτε  γεμάτοι εμπειρίες, και άλλοτε απογοητεύσεις.

Εκείνη τη χρονιά είχε γίνει στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο και το Συνέδριο της ΝΔ του Κ. Καραμανλή (του κανονικού).

Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι 35 χρόνια μετά θα «συμμετείχα» (έστω σαν απρόσκλητος επισκέπτης) σε μια ανάλογη μάζωξη της ΝΔ, θα τον θεωρούσα τρελό.

Και όμως πήγα χθες...

Παρέα με τρεις φίλους κανονικούς νεοδημοκράτες, και όχι όψιμα Σαμαρικούς όπως εγώ.

Και αυτά που είδα, παρατηρώντας τους πάντες και τα πάντα, απλά επιβεβαίωσαν τα όσα πίστευα ανέκαθεν, και τελευταία πιο πολύ, για τη ΝΔ.

Επιβεβαιώθηκε δηλαδή η άποψή μου ότι ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός στη πιο δύσκολη φάση της πρόσφατης ιστορίας μας, έχοντας απέναντί του τα θηρία της τρόικας, την Μέρκελ, και τον δημαγωγό Αλέξη, και δίπλα του αντί να έχει μαχητές ταλιμπάν, έχει δειλούς, διπρόσωπους, και ριψάσπιδες επιτήδειους κομματόσκυλους.

Που ψάχνουν πως και πώς να τον ξεφορτωθούν, διότι προφανώς τον θεωρούν ξένο σώμα.

Διότι τους λείπουν τα κονέ, οι ραδιουργίες, και προφανώς οι καρέκλες που έχασαν.

Κι αυτό είναι λογικό, αφού ο συγκεκριμένος  αρχηγός τους είναι έτη φωτός μακριά από τη νοοτροπία και το επίπεδο του μέσου ετερόφωτου κομματόσκυλου.

Γι αυτό και έχει μεγάλη απήχηση κυρίως σε μη παραδοσιακούς νεοδημοκράτες, και γενικά σε μη δεξιούς.

Περιφέρθηκα λοιπόν στα διάφορα πηγαδάκια, άκουσα συζητήσεις, και βέβαια παρακολούθησα και τις ομιλίες (εδώ να σημειώσω ότι με εντυπωσίασε η ομιλία του Μεϊμαράκη, σε βαθμό να αρχίσω να πιστεύω ότι όντως με διαβάζει. Είπε αυτά ακριβώς που θα έλεγα κι εγώ. Αλλά μάλλον σε ώτα μη ακουόντων…).

Από κει και πέρα επιβεβαιώθηκε όπως είπα η πάγια άποψή μου για τη σημερινή Νέα Δημοκρατία.

Η οποία είναι ένα κόμμα «εχθρικό» θα έλεγα προς τον αρχηγό του.

Διότι μπορεί ο Σύριζα να είχε 10-15 επίσημες συνιστώσες (που τις κατάργησε), όμως η ΝΔ έχει σίγουρα δυο τρεις δικές της (άτυπες).

Που κάνουν ζημιά.

Υπάρχουν δηλαδή οι Ντορικοί, οι Καραμανλικοί, και οι διάφοροι πειραγμένοι, που ψάχνουν να δουν προς τα πού πάει το πράγμα για να προσκολληθούν ή να πάρουν καρέκλα.

Οι Σαμαρικοί είναι ελάχιστοι, τουλάχιστον σε επίπεδο «οργανωμένων».

Ο Σαμαράς δηλαδή κληρονόμησε ένα κόμμα ξένο.

Ένα κόμμα έτοιμο και στελεχωμένο από … μη Σαμαρικούς.

Και εκτός από μια ομάδα δικών του, οι περισσότεροι εκ των κυβερνητικών και άλλων στελεχών, που «προήχθησαν» λόγω εσωτερικών και ίσως γεωγραφικών συσχετισμών, κάθε άλλο παρά Σαμαρικοί είναι.

Επιβεβαιώθηκε δηλαδή η άποψή μου ότι ο Σαμαράς είναι ο Μέσι, που όμως παίζει στον… Αστέρα Άνω Παζαρούδας.

Είδα εκεί πάμπολλα φαντάσματα του παρελθόντος, βαψομαλλιάδες, παραγοντίσκους, κλπ.

Είδα «νεολαίους» 40-45 χρόνων, είδα μπίμπο, και είδα και κλαρινογαμπρούς.

Και βάζοντας αφτί στα πηγαδάκια του, άκουσα για μια ακόμη φορά την εγγενή μεμψιμοιρία, και την ηττοπάθεια των νεοδημοκρατών.

Που ακούνε Αλέξη, και … τρέμουν.

Μάλιστα όταν κυκλοφόρησε στα πηγαδάκια η φήμη για μια τελευταία δημοσκόπηση που φέρνει τον Σύριζα μπροστά 11 ποσοστιαίες μονάδες, εκεί να δείτε πλερέζες.

Ναι αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Πως γίνεται;

Μόνο αν ανασκουμπωθούν όλοι, και βάλουν πλάτη στη κυβέρνηση, αποδομώντας όπου βρεθούν και όπου σταθούν τις πομφόλυγες του Αλέξη και της Δούρου, αντί να τρέμουν τη σκιά τους, και να ελπίζουν πως θα τους σώσει κάποιο … φάντασμα.

Μια χαρακτηριστική σκηνή που με έκανε να απογοητευθώ ακόμη περισσότερο ήταν όταν στα μισά περίπου της εκδήλωσης αποχώρησε ο Καραμανλής, και μαζί του σχεδόν ταυτόχρονα οι μισοί εκ των παρευρισκομένων!

Για τέτοια συσπείρωση μιλάμε.

Βούτυρο δηλαδή στο ψωμί των συριζαίων.

Για να το κλείνω: Συμβουλεύω τους νεοδημοκράτες να αφήσουν τις γκρίνιες και τα παράπονα, να βάλουν πλάτη στον Σαμαρά, να ξεχάσουν Ντόρες και Μπελούσηδες, και να βγουν μπροστά να αντιμετωπίσουν την απειλή του Σύριζα σε όλα τα επίπεδα. Όπου βρεθούν και όπου σταθούν.

Όσο για τις δημοσκοπήσεις, την παράσταση  νίκης, και άλλα τέτοια κουφά… ας μη μασάνε.

Η πραγματικότητα είναι άλλη.

Και αυτό αποδείχθηκε στις ευρωεκλογές, όπου παρά τις χίλιες υποσχέσεις του Αλέξη, παρά την οικονομική μας ανέχεια, το σούργελο του Σύριζα πήρε συνολικά 200.000 (ίσως και παραπάνω) λιγότερες ψήφους από το 2012.

Και όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης θα δούμε το σοφό διαχρονικό λαϊκό αισθητήριο να δουλεύει και πάλι.

Το είδαμε μια πρώτη φορά στην εσωκομματική κόντρα Σαμαρά- Ντόρας.

Ο απλός κόσμος δεν είναι χαζός, και όσο κι αν υποφέρει, στο τέλος της ημέρας ξέρει τι κάνει ο Σαμαράς για να συνεχίσουμε να λειτουργούμε ως συντεταγμένη χώρα, και τι μέλλει γενέσθαι αν έρθουν στα πράγματα οι σαλεμένοι σύντροφοι της Δούρου και του Σκουρλέτη.

Δείτε τα ποσοστά αναποφάσιστων στις δημοσκοπήσεις.

Λέτε να είναι χαζοί όλοι αυτοί;

Λέτε να πριμοδοτήσουν Κατρούγκαλους;

Εγώ δεν το νομίζω.

Χώρια οι βουλευτές, που έχουν λαμβάνειν ακόμη δυο χρόνια μισθών.

Λέτε να τους απεμπολήσουν για να κάνουν το χατίρι του όψιμου ευλαβή Αλέξιου;

Ούτε αυτό το νομίζω.

Και εν πάση περιπτώσει δείτε την κατάντια της Ραχήλ, του Καπερνάρου, και άλλων παρόμοιων ζαβών που την έκαναν από το μαντρί.

Τι να λέμε;

Για αυτό νεοδημοκράτες φίλοι μου κουλάρετε, και μη μασάτε.

Ο Σαμαράς θα συνεχίσει να κυβερνά τουλάχιστον άλλα δυο χρόνια.

Στηρίξτε τον λοιπόν, και μετά βλέπουμε…

Εκτός κι αν θεωρείτε κάποιον καλύτερό του.

Εγώ δεν τον βλέπω.

Strange Attractor