Η πρεσβεία ήταν γεμάτη... με άδεια μυαλά.

Πριν λίγες μέρες ήρθε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μια πρόσκληση για την οργάνωση πορείας διαμαρτυρίας προς την ουκρανική πρεσβεία.

Οι «αριστεροί» διοργανωτές υποστήριζαν ότι η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου που αποτελεί μια σύμπραξη νεοφιλελεύθερων και φασιστών με την αμέριστη υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων ΗΠΑ, Ε.Ε, ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ, πέρασε ρατσιστικούς νόμους κατά των μειονοτήτων, απαγόρεψε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, διώκει τους αριστερούς, καταδιώκει τους ρωσόφωνους και έχει εγκαθιδρύσει ένα γνήσιο φασιστικό καθεστώς.

Δυστυχώς στην έκκληση για την πορεία δεν συμμετείχαν και διάφοροι σεπτοί ορθόδοξοι ιεράρχες, γιατί τότε αυτοί θα υπενθύμιζαν στους οργανωτές πως εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει ο καθολικισμός, ο προτεσταντισμός και ο σιωνισμός, οι οποίοι έχουν βάλει στο μάτι τα ιερά και τα όσια της ορθοδοξίας.

Αν και η επίκληση του πανταχού παρόντος εβραιο-σιωνισμού μπορούσε να γίνει και από τους ίδιους τους οργανωτές, μοναδικούς υποστηρικτές της «προοδευτικής» Χαμάς και των παραφυάδων αυτής…

Σ’ ένα μόνο μέμφομαι τους οργανωτές, ξέχασαν να μας υπενθυμίσουν ότι οι φασίστες ηγέτες της Ουκρανίας εδώ και χρόνια έχουν δολοφονήσει δεκάδες δημοσιογράφους και άλλους διαφωνούντες, συλλαμβάνουν χωρίς εισαγγελική άδεια πολίτες επειδή διαφωνούν με το ουκρανικό καθεστώς Πούτιν, έχουν οργανώσει σωρεία στημένων δικών όπου καταδικάζονται οι διαφωνούντες και αθωώνονται οι φονιάδες τους, ευθύνονται για καθημερινές εξαφανίσεις πολιτών, θεωρούν την ομοφυλοφιλία αμαρτία και έγκλημα, φυλακίζουν την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Ξέχασαν επίσης να αναφέρουν πως η Ουκρανία και όχι η Ρωσία εισέβαλε στην Τσετσενία, αυτή καταπιέζει κάθε μουσουλμανική κοινότητα, αυτή εισέβαλε στη Γεωργία και της αφαίρεσε εδάφη, αυτή υποκίνησε τον πόλεμο στο Ναγκόρνο Καραμπάχ μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν και τέλος αυτή εισέβαλε στον εαυτό της, την Ανατολική Ουκρανία χρησιμοποιώντας ρώσους πράκτορες και στρατιωτικούς.

Ας σοβαρευτούμε. Αυτό που ξεχνούν τα «μυαλά» των οργανωτών είναι ότι πίσω από το ουκρανικό ζήτημα βρίσκεται ο ρωσικός μεγαλοϊδεατισμός και επεκτατικός εθνικισμός.

Ένας εθνικισμός που τόσα χρόνια κρύβονταν πίσω από κομμουνιστικές επαγγελίες και σήμερα παρουσιάζεται ως ένα μείγμα μάτσο, «αρρενωπότητας» και ανδροφροσύνης, ορθοδοξίας, αντιαμερικανισμού και αντιδυτικισμού.

Μα, θα αναρωτηθούν κάποιοι «καλοπροαίρετοι», δεν έχει το γεωπολιτικό δικαίωμα ο Πούτιν και η Ρωσία να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση γειτονικών καθεστώτων που τους απειλούν με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ;

Μα τι λέτε, «φίλτατοι»;

Στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς;

Από πού και ως πού οι λαοί πρέπει να εντάσσονται στις συμμαχίες που θέλει ο ισχυρός γείτονάς τους; 

Και τότε πού είναι το δικαίωμα κάθε λαού να διαλέγει τους συμμάχους του, ανάλογα με το τι νομίζει ότι τον συμφέρει και όχι με γνώμονα το τι θέλει ο ισχυρός γείτονας;

Είναι η άρνηση του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης αριστερή πολιτική; Φταίνε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ γιατί κάποιοι λαοί κουβαλώντας τόσα χρόνια εθνικής, κοινωνικής, οικονομικής καταπίεσης αναζητούν σήμερα συμμαχίες που θα τους ασφαλίζουν έναντι τέτοιων γειτόνων;

Ξεχνούν οι φίλτατοί μας «αριστεροί» τι έχουν γράψει κάποιοι τόσο δεξιοί όσο οι Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαρξ για την αιώνια καταπίεση των γειτονικών στη Ρωσία λαών από τον διώκτη κάθε αριστερής και φιλελεύθερης φωνής τον τσαρικό εθνικισμό;

Και μήπως άλλαξαν όλα αυτά επί κομμουνισμού;

Ας ρωτήσουν πάλι τους τσέχους, τους ούγγρους, τους πολωνούς, όλους τους λαούς του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που για σαράντα χρόνια βίωσαν ένα από τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Ας τους ρωτήσουν και θα μάθουν ότι ο συνεκτικός ιστός του σοβιετικού κομμουνισμού ήταν ο ρωσικός εθνικισμός.

Ανανεωμένη και αναπροσαρμοσμένη προς το χειρότερο, συνέχεια αυτού του εθνικισμού είναι το καθεστώς Πούτιν.

Ας μη κρύβονται οι οργανωτές πίσω από μεγαλόσχημες αναφορές στον ουκρανικό φασισμό. 

Τα ποσοστά των ουκρανών φασιστών κυμαίνονται στο 2%.

Αυτοί που διαμαρτύρονται έξω από την ουκρανική πρεσβεία δεν το κάνουν γιατί θέλουν να σώσουν τους ουκρανούς, τους ρώσους, τις μειονότητες από τον φασισμό. Θα έπρεπε να γνωρίζουν πως οι εκεί μειονότητες, συμπεριλαμβανόμενων των ελλήνων, αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι η ρωσική κυριαρχία. Διαμαρτύρονται γιατί θέλουν το καθεστώς Πούτιν στο οποίο βλέπουν να πραγματοποιούνται τα μύχια όνειρά τους.

Βλέπουν να πραγματώνονται εκεί οι ιδέες του αντιαμερικανισμού, του αντισημιτισμού, του αυταρχισμού.

Βλέπουν τη δική τους «ορθοδοξία» να επικαλύπτει τον πλουραλισμό.

Και για τον οπαδό κάθε είδους μονιστικής ορθοδοξίας, ο πλουραλισμός είναι φασισμός και ο ολοκληρωτισμός είναι αριστερό ιδανικό.

Πίσω από τις αξίες και τις αρχές του πουτινικού αντιδημοκρατικού καθεστώτος κρύβονται οι υπερασπιστές των φονιάδων της Σρεμπρένιτσα, των βομβαρδιστών του Σεράγεβο, του Σαντάμ, του Καντάφι, ακόμη και των τζιχαντιστών.

Γιατί όλοι αυτοί βλέπουν σήμερα στον Πούτιν το ίνδαλμά τους, τον εκπρόσωπο του μίσους κατά του διαφορετικού (ομοφυλόφιλου, ετερόδοξου, αλλόδοξου).

Βλέπουν τον εκφραστή της περιφρόνησης προς την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία, της περιφρόνησης προς το αυτόνομο και αυτοκαθοριζόμενο άτομο.

Βλέπουν το φόβο έναντι της ελευθερίας.

Στο πρόσωπό του βλέπουν ένα καθεστώς που ζει από τον πόλεμο και χωρίς αυτόν είναι ένα τίποτα.

Στο πρόσωπό του βλέπουν το σύνθημα που συγκλόνιζε τους φαλαγγίτες του Φράνκο: «Ζήτω ο Θάνατος».

Ο θάνατος των άλλων είναι για όλους αυτούς ζωή.

Η μισαλλοδοξία είναι ζωή.

Το δέντρο της δικής τους θεωρίας δεν είναι γκρίζο, όπως έγραφε ο Γκαίτε για τα κλειστά θεωρητικά συστήματα, είναι μαύρο, κατάμαυρο.

Φυσικά εκφραστές μιας τέτοιας υποστήριξης προς τον Πούτιν υπάρχουν και σ’ άλλες χώρες.

Μόνο που εκεί αυτοί είναι μια μειοψηφία ακροδεξιών εθνικιστών.

Το ελληνικό παράδοξο είναι ότι εδώ η λατρεία του Πούτιν αφορά την πλειοψηφία των ελλήνων και το ακόμη πιο παράδοξο ότι ο κύριος διακινητής της είναι κάποιοι που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς.

Οπουδήποτε αλλού στον δυτικό κόσμο η άρνηση της τριπλέτας δημοκρατία, φιλελευθερισμός, διαφωτισμός δεν θεωρείται Αριστερά, αλλά μόνο αυτό που είναι: ακροδεξιός αντιδιαφωτισμός.

Δεν γνωρίζω πόσοι συγκεντρώθηκαν στην ουκρανική πρεσβεία.

Λίγη σημασία έχει.

Γνωρίζω όμως πως αυτοί που μαζεύτηκαν στη πρεσβεία εκπροσωπούσαν την ιδεολογία των άδειων μυαλών.

Ο άτυχος ουκρανός πολίτης που θα τύχαινε να περνά από εκεί, δεν θα έκλαιγε, μάλλον θα χαμογελούσε συγκαταβατικά με αυτά τα «μυαλά».

Τι λαός και αυτοί οι έλληνες, θα έλεγε.

Ναι, βεβαίως, γιατί αυτοί οι έλληνες είναι οι μόνοι που ενθουσιάστηκαν με την επιστολή Γλέζου, όπου εκεί αυτός ζητούσε να μην ισχύουν, μόνο για την Ελλάδα, οι κυρώσεις του Πούτιν.

Μόνο εμείς –διά της ιδίας επιστολής– ταχτήκαμε υπέρ της αυτοδιάθεσης των ρωσόφωνων αυτονομιστών.

Την ίδια στιγμή ο σύντροφος Γλέζος επαίρεται ότι μόνο εμείς ταχτήκαμε κατά της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Η συνέπειά μας στα ζητήματα αυτοδιάθεσης είναι πρωτοφανής.

Τότε κάναμε το ακριβώς αντίθετο, γιατί απειλούνταν η αγία ορθοδοξία, το εγκληματικό καθεστώς Μιλόσεβιτς.

Μόνο εμείς –υποστηρίζει ο επιστολογράφος– δεν εκστρατεύσαμε κατά του Στάλινγκραντ, ξεχνώντας βεβαίως ότι εκστρατεύσαμε το 1918 κατά των μπολσεβίκων.

Το βασικό όμως που ξεχνά είναι ότι για τις πολεμικές ή όχι εκστρατείες δεν αποφασίζουν οι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις τους.

Άρα αν πρέπει να επαινεθεί ή να κατηγορηθεί κάποιος αυτός είναι πρώτα οι κυβερνήσεις και μετά οι λαοί, αν τις έχουν εκλέξει ελεύθερα.

Ευτυχώς που κάποιοι αγρότες δεν διάβασαν την επιστολή Γλέζου, ούτε περίμεναν τις αποζημιώσεις, αλλά όπως δείχνουν τα στοιχεία φρόντισαν να αυξηθούν κατακόρυφα οι πωλήσεις αγροτικών προϊόντων σε άλλες χώρες.

Αχ, αυτή η άτιμη η αγορά των πραγματικών παραγωγών, καθόλου δεν αγαπά τα άδεια μυαλά.

Άδεια μυαλά που υπήρχαν και έξω από την πρεσβεία, αλλά υπάρχουν και αλλού, όπως υποστηρίζει με μια άλλη, σοβαρή αυτή τη φορά, επιστολή της στο Le Monde, μια πολυπληθής ομάδα πολωνών διανοουμένων.

Αυτοί μας θυμίζουν ότι η πορεία από το Ντάντσιχ του 1939 στο Ντονέτσκ του 2014 διαπερνιέται από τη λογική του business as usual (λέγε με Μέρκελ ή Ολάντ).

Αυτή η αντίληψη «διακινδυνεύει τον θάνατο χιλιάδων ουκρανών και ρώσων, καθώς και νέες επιθέσεις του πουτινικού ιμπεριαλισμού εναντίον νεαρών κρατών. Χθες το Ντάντσιχ σήμερα το Ντονέτσκ, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η Ευρώπη θα ζήσει τα επόμενα χρόνια με μια ανοιχτή πληγή να αιμορραγεί».

Έτσι είναι τα πράγματα, σύντροφοι ένθεν και ένθεν.

Γιώργος Σιακαντάρης

Athens Voice