Τα τάνκερ από τη Βενεζουέλα χάθηκαν στο δρόμο.

Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, αλλά όπου και να κοιτάξω γύρω μου τον βλέπω αλυσοδεμένο…

Κάπως έτσι το είχε γράψει ο Μαρξ.

Αυτό όμως πριν από 150 χρόνια περίπου…

Σήμερα, με όλη την ενδιάμεση εξέλιξη, ο άνθρωπος παρόλο που γεννιέται «ελεύθερος», όπου και να κοιτάξω εγώ γύρω μου (στην Ελλάδα)  τον βλέπω αγαναΧτισμένο!

Και οι πιο αγαναΧτισμένοι απ όλους είναι όλοι αυτοί που έκαναν πάρτι τα τελευταία 20 χρόνια.

Και βασικά οι συστηματικοί φοροφυγάδες…

Όλοι  όσοι δήλωναν επιχειρηματίες, έμποροι, παράγοντες και πυλώνες της οικονομίας.

Οι βάσεις και τα θεμέλια δηλαδή της εγγενούς χαρακτηριστικά μικρομεσαίας, βαλκανικής οικονομίας μας.

Το άλας της γης…

Η άλλη όψη της ΛΜΑΤ (κατά ΕΟ 17Ν).

Που όσοι την απάρτιζαν ξημεροβραδιάζονταν στα ιν καφέ, ντύνονταν στη τρίχα, διέθεταν εξοχικά, κότερα, και «μπέμπες», έκαναν διακοπές σε κοσμοπολίτικα θέρετρα και στα νησιά (της Καραϊβικής), και τα βράδια χαλάρωναν και ξέδιναν στα πρώτα τραπέζια πίστα, ραίνοντας με μαραμένες και πανάκριβες γαρδένιες τον κάθε σκυλά, και τη κάθε «φωνάρα».

Τώρα, το γεγονός ότι κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών ήταν το ότι αφενός δεν πλήρωναν φόρους, ταμεία, εισφορές, κλπ, αφετέρου δεν τους τα ζητούσε κανείς, κανέναν δεν ενδιαφέρει.

Ήταν άλλωστε πολιτική βούληση η χαλαρή αντιμετώπιση  της φοροδιαφυγής, αφού έτσι κυκλοφορούσε το χρήμα, έστω και μαύρο.

Η κοπή απόδειξης ήταν πιο σπάνιο φαινόμενο από την επιτυχία στο λαϊκό λαχείο!

Και όσο για δημόσια έσοδα, ποιος νοιάζονταν αφού μας δάνειζαν απεριόριστα οι κουτόφραγκοι;

Σήμερα, με το αβγό στο κώλο όλων μας, κανείς δεν θυμάται τις πομπές των εν λόγω χάϊδων, που ένα ολόκληρο σύστημα (λάιφ σταιλ) χτίστηκε γύρω τους, ενώ μια ολόκληρη νεόπλουτη κοινωνία τους λάτρευε ως μικρούς θεούς (θυμόσαστε τον Πετράν με τις πουράκλες του;).

Αρκεί που σήμερα ανήκουν και αυτοί στη μεγάλη αντιμνημονιακή μερίδα του πληθυσμού μας που κάνει επανάσταση εναντίον των τοκογλύφων της Μέρκελ, και στους σαμαροβενιζέλους που μας ρουφάνε το αίμα με μπουρί.

Μάλιστα, έχουν συμμάχους στην πλέρια αγανάΧτησή τους όλους εκείνους που μέχρι πρότινος ήταν οι … «ταξικοί» εχθροί τους.

Αλλιώς πως εξηγείται ο άλλοτε μεγαλοκαταστηματάρχης με τα πούρα, και την γκόμενα με τη τσίχλα και το οξυζενέ μαλλί,  που είχε μόστρα μαγαζί στη Τσιμισκή και για το οποίο πλήρωνε μεν εκατομμύρια για μαύρο «αέρα» αλλά κλαίγονταν για τον φόρο,  να συναγελάζεται σήμερα και να διαδηλώνει αγκαλιά με τον φτωχομπινέ άνεργο οικοδόμο, άλλοτε μέλος του ΕΚΚΕ,  υπό τη σημαία του Σύριζα (ολέ) ή των Αν.Ελ. του συγκαμένου;

Πως εξηγείται ο πρώην βιοτέχνης που κάποτε κολυμπούσε στο χρήμα, να ταυτίζεται πολιτικά και ιδεολογικά με τον πρώην Κνίτη (νυν ανταρσύα), που δεν είχε ούτε έχει κάμπριο μπεμβέ, και μαζί να λατρεύουν ως σύγχρονους μικρούς θεούς την Δούρου, τον Σκουρλέτη, και τον … Καζάκη;

Αναμασώντας τα φληναφήματα του Μπαρουφάκη, και τις πομφόλυγες του (δήθεν) σοβαρού Δραγασάκη.

Χειροκροτώντας ακόμη και τους αγράμματους νεοναζί της Χ.Α. που «είναι οι μόνοι που τα λένε χύμα»!

Και όλα αυτά, επειδή ξαφνικά, πρέπει να κόβουμε αποδείξεις, να πληρώνουμε φόρους και χαράτσια, και άλλα τέτοια κουλά, που τα παλιά καλά χρόνια ίσχυαν μόνο για τους κουτόφραγκους.

Αυτούς που από τη μια μεριά κοροϊδεύαμε, και από την άλλη ζηλεύαμε γιατί είχαν οργανωμένα και συντεταγμένα κράτη.

Τα οποία ουδείς ποτέ αναρωτήθηκε πως γίνονται.

Διότι αν αναρωτιόνταν θα καταλάβαινε ότι η κοινωνική οργάνωση, τάξη, και πρόοδος, δεν είναι θέμα ντι εν έι, ή εθνικής φυλετικής μαγκιάς, ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά συστηματικής πληρωμής φόρων. Έτσι απλά.

Δίκαιων φόρων, που χάρη σε αυτούς υπάρχει κράτος, και όχι το δικό μας κοτέτσι που παριστάνει το κράτος.

Και επειδή μάθαμε τόσα χρόνια στη κοροϊδία, με το που μας μπήκε το πιστόλι στον κρόταφο, αρχίσαμε να τσινάμε και να αντιδρούμε.

Πρώτα με το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, μετά με αυτό των «αγανακτισμένων», και τώρα με το κίνημα Σύριζα Παντού, που όπως λένε, βρήκε το περίφημο λεφτόδενδρο, που σε άλλη μορφή (Ελντοράντο) το έψαχναν κάποτε (μάταια) στον Αμαζόνιο οι Ισπανοί κονκισταδόρες.

Με πρώτους μεταξύ ίσων όλους εκείνους που χάσανε τα λούσα (εξαιτίας των φόρων, εισφορών, κλπ που λέγαμε), και με δεκανίκια τους τους κλασικούς αντιρρησίες, που ζούσαν ανέκαθεν, και συνεχίζουν να ζουν με φιλοσοφία ζωής την άρνηση για την άρνηση.

Και στη μέση οι πάμπολλοι χρήσιμοι ηλίθιοι, που ανάθεμά με αν έχουν καταλάβει τι ακριβώς έγινε από το 2009 και μετά.

Και όλοι μαζί οι αγαναΧτιστές τα έχουν με το κακό μνημόνιο, που εξαιτίας του χρεοκοπήσαμε!

Αγνοώντας τεχνηέντως ότι πρώτα χρεοκοπήσαμε και μετά ήρθε το μνημόνιο μπας και συνεχίσουμε να έχουμε χαρτιά υγείας και γεμάτα ράφια στα  σουπερμάρκετ, χώρια τα καύσιμα στα βενζινάδικα.

Διότι αδέλφια wake up and smell the coffee!

Τα τάνκερ από τη Βενεζουέλα χάθηκαν στο δρόμο.

Και τσιμουδιά δεν βγάζει επ’ αυτού ο πολύς Αλέξης ή ο κοτσιδάτος Κουράκης.

Μέχρι και ο Κρίτων Αρσένης, που για όλα είχε άποψη, τώρα σιωπά (δεν του έκατσε και η ευρωβουλή μέσω Σύριζα…).

Για να το πω πιο σοβαρά: Η χώρα μπήκε υπό επιτήρηση διότι ζούσε με δανεικά, και το δημόσιο χρέος της δεν ήταν βιώσιμο.

Και αν αυτό από μόνο του δεν λέει κάτι, αφού και άλλες χώρες χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους, το γεγονός ότι το εν λόγω χρέος δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί, καθώς δεν είχαμε παραγωγικότητα, κάτι πρέπει να λέει.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τα μηδαμινά δημόσια έσοδα λόγω της εκτεταμένης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, τότε εύκολα ένας νουνεχής καταλαβαίνει το τι ακριβώς έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δυστυχώς η οικονομία μας είναι μικρή, κλειστή, και γεμάτη από αναχρονιστικές αγκυλώσεις, όπως τα κλειστά επαγγέλματα κλπ, και με τη χαριστική βολή να τη δίνει η πολυδαίδαλη γραφειοκρατία και η πολυνομία, μαζί με τη διαφθορά του δημοσίου.

Ενός δημοσίου τομέα που από μόνος του αποτελεί έναν σύγχρονο εφιάλτη, όπου εκτός από τα διάφορα εγγενή του μείον, έχει και τους κομματόσκυλους συνδικαλιστές που τον χειραγωγούν κατά το δοκούν, οδηγώντας τον συνειδητά στο γκρεμό, διότι έτσι τους βολεύει προσωπικά.

Αυτή είναι εν ολίγοις η σημερινή κατάσταση, μέσα στην οποία ανθίζουν οι σαμποτέρ, για προσωπικούς ιδιοτελείς λόγους.

Άλλοι διότι θέλουν να χρεοκοπήσουμε ώστε να φέρουν τα χρήματά τους απ έξω και να μας αγοράσουν κοψοχρονιά, και άλλοι διότι μέσα στο χάος που θα φέρει μια χρεοκοπία αλά Σύριζα, και μια επιστροφή στη δραχμή, νομίζουν ότι θα σβηστούν και τα δικά τους τα χρέη και πομπές, και θα μπορέσουν ξανά (ως νέοι μαυραγορίτες) να αναδυθούν μέσα από την παραοικονομία που θα κυριαρχεί σε μια μετασυριζέικη Ελλάδα.

Αυτούς τους καταλαβαίνω.

Τέτοιους είχαμε πάντα και σε κάθε κρίσιμη περίοδο, από το 1821, για να μη πω για την αρχαιότητα.

Τους άλλους δεν καταλαβαίνω.

Τους κατά τα άλλα φιλήσυχους, έντιμους, νομοταγείς, συμπολίτες μας, που στοιχίζονται πίσω από τους πράκτορες του χάους, πιστεύοντας ότι τα τενεκεδένια στολίδια που κουνάει  ο Αλέξης, είναι χρυσά κοσμήματα.

Μα δεν καταλαβαίνουν ότι όποιο καθεστώς, όποιο πολίτευμα, όποια μορφή κράτους και αν έχουμε η φορολογία πάντα θα υπάρχει, και ειδικά όσο πιο αριστερό ένα πολιτικό σύστημα τόσο μεγαλύτερη θα είναι;

Τι πιο απλό δηλαδή;

Και όμως… Ο Αλέξης πείθει.

Βέβαια, σε έναν λαό που ψηφίζει Φώφη, Ραχήλ, Καϊλή, και άλλες τέτοιες μορφές, που στη μουσική λάτρεψε τον Λε Πα, και που λατρεύει τον Νότη ως προσωπικότητα, ή τον Παπακαλιάτη ως ηθοποιό, τι να περιμένουμε;

Strange Attractor

ΥΓ- Και όπως έγραψε στο φέισμπουκ φίλος μου πανέξυπνος μεν, αγαναΧτιστής δε, όλα είναι θέμα οπτικής προοπτικής: «Η βύθιση του Τιτανικού ήταν δώρο θεού για τους αστακούς που περίμεναν στη κουζίνα για να τους βράσουν ζωντανούς…».

Έτσι λοιπόν σήμερα, υπάρχουν μπόλικοι «αστακοί» που παρακαλάνε πως και πώς να βουλιάξουμε.

Με τιμονιέρη τον Στρατούλη.