Το σενάριο της απόσχισης των Λαφαζανιστών!

Η κρατούσα την περίοδο αυτή τάση, στο ευγενές σπορ της πρόβλεψης του πολιτικού μέλλοντος, είναι αυτή που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ «να έρχεται».

Από τον τρόπο που ακούω να εκθέτουν τους φόβους τους όσοι το προβλέπουν, καταλαβαίνω ότι φαντάζονται την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ σαν μια επανάληψη του 1981, ως προς τον ιδεοληπτικό φανατισμό της «επερχομένης ηγέτιδος τάξεως του τόπου», για να το πω με τον αρμόζοντα στόμφο – εντούτοις, όχι ως προς την έκταση και το μέγεθος του φαινομένου στην κοινωνία.

Ας συμφωνήσω κι εγώ, αφού το λένε όλοι.

Αλλά μήπως κάτι ξεχνάμε;

Εννοώ το προσδιοριστικό Τ-Λ, το οποίο συνηθίζω να προσθέτω, πάντα εντός παρενθέσεως, στον τίτλο του κόμματος.

Παρά τις ασάφειες και τις παλινωδίες σε ζητήματα θέσεων, που ποτέ δεν έχουν πάψει, η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει αισθητά βελτιωθεί, τον τελευταίο καιρό, αφότου άρχισαν να διαισθάνονται και αυτοί ό,τι διαισθάνονται και όλοι οι άλλοι.

Ενόψει σοβαρής πιθανότητας για εξουσία, τριβές και διαφωνίες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. (Οσο αυτό είναι δυνατόν, ασφαλώς, για ένα κόμμα της Αριστεράς...)

Επικρατεί μια ελεγχόμενη γαλήνη, την οποία πότε πότε ταράζουν τίποτε «συνοριακά επεισόδια», που γίνονται για την τιμή των όπλων, χωρίς να απειλείται όμως η ανακωχή των δύο πλευρών.

Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με δύο διακριτές πτέρυγες: τους Τσιπριστές (ιδεολόγοι του γνήσιου ΠΑΣΟΚ, βασικά...) και τους Λαφαζανιστές, που είναι κομμουνιστές κανονικοί και ακομπλεξάριστοι.

Υπάρχει μία βασική διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) σήμερα και του ΠΑΣΟΚ του 1981.

Οι εν πολλοίς γραφικοί πασόκοι του 1981 έρχονταν να καταλάβουν τα ανάκτορα, με σκοπό να εγκατασταθούν μέσα σε αυτά οι ίδιοι.

Δεν ήθελαν την «έφοδο προς τον ουρανό»· να λιγδώσουν το άντερο ήθελαν και δεν ήταν κορόιδα να χαλάσουν μια ωραία μηχανή που είχε πέσει στα χέρια τους. Αντιθέτως, τη βελτίωσαν.

Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να συγκλίνουν θέσεις, πολιτικές, ακόμη και συμπεριφορές μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η γαλαζοπράσινη σχεδόν τιρκουάζ πασοκαρία, με την οποία έκλεισε ο κύκλος της Μεταπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ είχε τη μοίρα των Νορμανδών στην Αγγλία, των Βουργουνδών στη Γαλλία, των Αραγωνέζων στην Καταλωνία: αφομοιώθηκε, και από την αφομοίωση προέκυψε κάτι καινούργιο. (Και πραγματικά φρικτό, αλλά ας μη φεύγω από το θέμα...)

Το ίδιο πράγμα ισχύει και σήμερα για τους Τσιπριστές του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ουσιώδης διαφορά όμως είναι ότι οι Λαφαζανιστές είναι πολλοί, βρίσκονται σε καίριες θέσεις του μηχανισμού, είναι ιδεολόγοι κομμουνιστές και έρχονται για «να αλλάξουν τον κόσμο» – χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ για να τους επιβληθεί και να τους ελέγξει, όπως στο ΠΑΣΟΚ του 1981.

Ας μην υποτιμούμε τον πρόσκαιρο καθωσπρεπισμό τους.

Τον επιβάλλει η πολιτική σκοπιμότητα. Μπορούν να διασφαλίσουν τη ριζική στροφή της χώρας προς τα αριστερά, αν αποσχισθούν ως κοινοβουλευτική ομάδα, ώστε τυχόν κυβέρνηση Τσίπρα να εξαρτάται από τις ψήφους της στη Βουλή. (Μέχρι να την καταργήσουν, ασφαλώς...)

Οσο για τη σχετική αυτοσυγκράτηση που δείχνουν οι Λαφαζανιστές απέναντι στις πολιτικές (ψηφοθηρικού χαρακτήρα) παρασπονδίες που κάνουν οι Τσιπριστές, μάλλον τους κάνει να υποφέρουν.

Ισως για τον λόγο αυτόν, το τελευταίο διάστημα, οι επιφανείς Λαφαζανιστές συζητούν ανοικτά –ακόμη και με συνομιλητές τους από άλλους χώρους– το ενδεχόμενο απόσχισης, στη νέα Βουλή.

Σημειωτέον ότι «ενδεχόμενο» το ονομάζω εγώ. Εκείνοι το λένε «σχέδιο»...

     Στέφανος Κασιμάτης

     Καθημερινή