Συνδικαλιστικός αυτισμός με ιδιοτελή στόχευση.

Το ουσιαστικό πρόβλημα που ανέδειξε η κρίση αυτή την οποία βιώνουμε, είναι ότι η πολιτική και κομματική ηγεσία νομίζει ότι μπορεί να χαράξει στρατηγική ανεξάρτητα από τις ευρύτερες διεθνείς οικονομικοπολιτικές εξελίξεις.

Η ίδια ακριβώς αντίληψη διακατέχει ως επί το πλείστον και την αριστερίζουσα ηγεσία των συνδικαλιστικών φορέων της χώρας μας.

Συνεπώς επαληθεύεται το διαπιστωμένο γεγονός ότι για την άθλια οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βρισκόμαστε την κύρια και αποκλειστική ευθύνη την έχουν τόσοι οι πολιτικοί όσο και τα εξ αγχιστείας προστατευόμενα τέκνα τους, οι συνδικαλιστές.

Σ’ αυτή την δύσκολη καμπή που διανύουμε η λογική υπαγορεύει ψυχραιμία, και μας προτρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας πολύ δε περισσότερο τον τρόπο δράσης μας…

Βρισκόμαστε καθημερινά σε διαρκή και ποικιλόμορφη φάση δοκιμασιών, μέσα από τις οποίες αξιολογούμαστε και χαρακτηριζόμαστε.

Καλούμαστε με τρόπο συνειδησιακά πιεστικό ως μεμονωμένα άτομα πριν σκεφθούμε και προπαντός πριν λάβουμε την όποια απόφασή μας να κοιτάξουμε γύρω μας, να αντιληφθούμε το περιβάλλον μας, και τους συνανθρώπους μας.

Το επικαλούμαι αυτό γιατί είναι αντιληπτό σε όλους μας ότι ο απαράβατος όρος, που είναι η αλληλεγγύη, που έπρεπε να διέπει όλες τις μορφές οργάνωσης των εργαζομένων, αποδείχθηκε για πολλούς λέξη κενή νοήματος, που έχει εφαρμογή μόνο στην υποκριτική κομματική στόχευση και επιδίωξη.

Γνωρίζουμε και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς σε αυτόν τον κόσμο και κάθε απόφασή μας, κάθε επιδίωξή μας θα πρέπει να εμπεριέχει ως όρο το γενικό καλό όλων.

Αν λοιπόν εφαρμόσουμε αυτόν τον πολύ απλό θεωρητικά, αλλά πολύ δύσκολο πρακτικά κανόνα, τότε θα δείξουμε στην πράξη, ότι η αλληλεγγύη είναι αυτή που πρέπει να μας κατευθύνει και να μας «εξουσιάζει» τόσο νοητικά όσο και αγωνιστικά-διεκδικητικά.

Τότε κανένας ιδιοτελής συνδικαλιστής, κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε να ελέγξει τη λογική μας, τη δύναμή μας και να μας οδηγήσει σε βάρος των συμφερόντων μας, σε βάρος των συμφερόντων των πολλών.

Είναι συνεπώς στο χέρι μας να επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε, την συνδικαλιστική δράση που θα εφαρμόσουμε, με σκοπό να κρατηθούμε ζωντανοί και όρθιοι ως χώρα και ως πολίτες.

Στην εποχή μας με δεδομένο το δυσεπίλυτο και αντικοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας, το οποίο λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, το προσωπικό συμφέρον στην προσπάθειά του να θωρακιστεί, αλλά με λάθος τρόπο, φαίνεται να οδηγείται σε σύγκρουση με το συμφέρον και την πρόοδο του συνόλου.

Ο κάθε άνθρωπος σήμερα, σπανίως σκέφτεται να θυσιάσει έστω και το ελάχιστο από το δικό του καλό έναντι του γενικού καλού.

Αυτή η άκρατη ιδιοτέλεια, αυτός ο υπερβάλλον εγωισμός, κυριαρχεί σήμερα και προσπαθεί να εδραιώσει τον ωφελιμισμό ως αξία.

Σε όσες κοινωνίες βέβαια έχει επικρατήσει ο χωρίς όρια ατομικισμός παρατηρείται στασιμότητα, παρακμή, εκμετάλλευση, αποδυνάμωση του συνόλου και πολύ περισσότερο ηθική κατάπτωση. Παρατηρείται θάνατος.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για να καταλήξω στο ότι δεν πρέπει να ακολουθούμε χωρίς αυτόβουλη κρίση κάθε μονομερή απόφαση, κάθε επιλογή που δεν διαπνέεται από αλληλεγγύη και σωφροσύνη, διότι σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να αποβεί σε βάρος των συμφερόντων των πολλών και γενικότερα της ίδιας της χώρας.

Έτσι, η υπερπροβολή και η υπέρμετρη εκθείαση του επαγγελματικού και κυρίως του κομματικού συνδικαλισμού που κυριαρχεί στις μέρες μας και υποστηρίζεται κατά κόρο από την αξιωματική αντιπολίτευση, δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας.

Το συνδικαλιστικό αυτό κίνημα βουτηγμένο στην κυριολεξία στο βούρκο των κλαδικών συμφερόντων, και στην υπέρμετρη διεκδίκηση προνομίων και οικονομικών απολαβών, πορεύεται συνδικαλιστικά αυτόνομο και πλήρως αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία των εργαζομένων.

Στη λογική αυτή έχουν γαλουχηθεί και άλλοι κλάδοι εργαζομένων, οι οποίοι βρίσκονται σε μία συνεχή αναζήτηση μέσω της ανεπτυγμένης ψυχολογίας που τους διακατέχει, ότι «δικαιούνται» εργασιακή θέση καλύτερη από αυτή που κατέχουν, και όλα αυτά με σκοπό την ένταξή τους στην κατηγορία του περισσότερου διασφαλισμένου εργασιακά και καλύτερα αμειβόμενου οικονομικά, υψηλού συνδικαλισμού.

Οι συνδικαλιστικές αυτές διαταραχές προκαλούνται και εκδηλώνονται όταν η σκέψη είναι εγκλωβισμένη στην ατομικιστική διεκδίκηση, όταν το πάθος της διάκρισης και της προσωπικής φιλοδοξίας υπερτερεί έναντι του συλλογικού συμφέροντος, όταν το προσωπικό στάτους των ηγετών του συνδικαλισμού διαμορφώνεται με ετερόφωτη ενέργεια.

Η υιοθέτηση αυτού του ψυχολογικού συνδρόμου, οδήγησε αναγκαστικά τους ηγήτορες του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού φορέα στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας να προσπαθούν εναγωνίως να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την ήδη ευάλωτη και διαταραγμένη συνοχή του, προκειμένου να διασφαλιστεί η ύπαρξή του, άρα και η διατήρηση της εξουσίας και των προνομίων τους που πηγάζουν και διευρύνονται από αυτή.

Για το σκοπό αυτό με έντεχνο τρόπο και με ποικιλόμορφες μορφές δράσης, που σε καμία των περιπτώσεων δε μπορούν να χαρακτηριστούν συνδικαλιστικές, διογκώνουν τα απλά διαχειριστικά θέματα και τα κατατάσσουν στη λίστα των δυσεπίλυτων προβλημάτων, παρεμβαίνουν αυθαίρετα σε διοικητικά και λειτουργικά θέματα δηλώνοντας ευθαρσώς ότι αυτοί ασκούν διοίκηση και επιλύουν προβλήματα, ενώ ισχυρίζονται ότι η διοίκηση αδυνατεί, γιατί απώτερος σκοπός τους είναι να υλοποιήσουν τον ιδιοτελή τους σχεδιασμό.

Το κάνουν αυτό γιατί η μόνη επωφελής τροφή που συμβάλει στη διατήρησή τους και στη δικαιολόγηση της ύπαρξής τους είναι τα προβλήματα, τα οποία κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες, στα εντέχνως και αιφνιδίως προκύψαντα και στα με μεθόδευση δημιουργηθέντα.

Κάθε φορά δε που θα απαιτηθεί αξιολόγηση του έργου τους και επιβεβαίωση της συνέχειά τους, εντελώς ξαφνικά δημιουργούνται ή ανακαλύπτονται προβλήματα, τα οποία «αναλαμβάνουν» να τα επιλύσουν, αφού όμως προηγουμένως έχουν ήδη λυθεί με την υπηρεσιακή οδό!

Με αφορμή την αναγκαία νομοτελειακά μεταρρυθμιστική επιλογή της παραχώρησης των περιφερειακών αεροδρομίων, η οποία βρίσκεται στην τελική φάση, όλοι αυτοί που από την λειτουργία του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, παρόλη την σημαντική μείωση του εργασιακού αντικειμένου τους έμειναν ανέπαφοι στις θέσεις τους σε ένα αεροδρόμιο (το παλιό Ανατολικό), το οποίο διατηρεί την ονομασία του ως Κρατικός Αερολιμένας Αθηνών, χωρίς όμως να λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια, και παραμένει όμως υπαρκτό μόνο στα χαρτιά, αποφάσισαν να προστατευτούν εργασιακά.

Αρκετοί από αυτούς τους εργαζόμενους, που να σημειωθεί μέσα σε αυτούς συγκαταλέγονται και οι ηγέτες της συνδικαλιστικής οργάνωσης, αποδείχτηκαν «αχάριστοι» απέναντι σε αυτούς που τους κάλυπταν και εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να τους καλύπτουν εργασιακά.

Αυτοί λοιπόν πήραν την απόφαση να αντιδράσουν για να «σωθούν», γιατί σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας χωρίς αεροδρόμια είναι σαν τα γεμιστά χωρίς ρύζι.

Σε αντίθεση λοιπόν με τις μέχρι χθες γνώριμες και «καθαρές» μορφές συνδικαλιστικών δράσεων, οι οποίες εστιάζονταν στις κλασικές αγωνιστικές μεθόδους, όπου τα άτομα κινητοποιούνταν, προκειμένου να επιτύχουν τη διατήρηση των προνομίων τους και την επίτευξη των συντεχνιακών και κατά βάση ιδιοτελών σκοπών τους, οι συνδικαλιστές της υπηρεσίας πολιτικής αεροπορίας και όχι μόνο εφαρμόζουν μια άλλη δράση, αυτιστική, με θελημένη την διακοπή της επαφής τους με το περιβάλλον, θεωρώντας ότι είναι πιο αποτελεσματική για αυτούς.

Ο λόγος είναι προφανής και ο σκοπός εκτός από την προσωπική τους διασφάλιση εμπεριέχει και υλοποίηση μικροκομματικής στρατηγικής.

Αυτή η νέα μορφή δράσης επέφερε τροποποίηση της συνδικαλιστικής στρατηγικής και αυτό γιατί οι βασικοί συντελεστές του αγώνα που είναι οι εργαζόμενοι, δεν πείθονται και συνεπώς δεν ακολουθούν.

Δεν υιοθετούν συνταγές και πρακτικές δοκιμασμένες γιατί αντιλαμβάνονται ότι θα στεφθούν από απόλυτη αποτυχία.

Στην περίπτωση της αυτιστικής αυτής συνδικαλιστικής διαταραχής, οι συνδικαλιστές εστιάζουν την δράση τους υποκριτικά στην ποιότητα και στην κοσμικότητα των μορφών αγώνα που θα επιλέξουν, έχοντας όμως ως προκάλυψη και πρόταγμα το δημόσιο συμφέρον!

Ταυτισμένοι πλήρως με τις αντιδράσεις και την άρνηση σε κάθε μεταρρυθμιστική παρέμβαση που προέρχονται συνήθως από τον υποστηριζόμενο ιδεολογικό κομματικό τους φορέα που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πορεύονται στην επίτευξη του στόχου της «αριστερής» ουτοπίας, αγνοώντας ή παραβλέποντας τεχνηέντως την οικονομική κατάσταση της χώρας και  το δράμα των δοκιμαζόμενων πολιτών.

Η συνδικαλιστική στρατηγική είναι διαφορετική για κάθε αεροδρόμιο και για κάθε περιοχή δράσης, και εστιάζεται κατά βάση στην ισχνή δυναμική που εκδηλώνουν οι τοπικές «αριστερές» κοινωνίες μέσω των φορέων τους, και στην δυναμική των κομμάτων αντίδρασης, που ανθίστανται θεωρητικά και απροσδιόριστα στην μη παραχώρηση των αεροδρομίων. Στη διατήρηση δηλαδή του δημόσιου και (σχεδόν) δωρεάν στρεβλού χαρακτήρα τους.

Στις νησιωτικές περιοχές του Ιονίου και του Αιγαίου η δράση και ο όλος σχεδιασμός βρίσκεται σε πλήρη αντιστοίχηση με τις δράσεις των πολιτικών και αυτοδιοικητικών κινημάτων που κατευθύνονται αποκλειστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εκτός αυτών, για την «παρεμπόδιση» και την αποτροπή της παραχώρησης του αεροδρομίου Μακεδονία σε ιδιώτες, οι συνδικαλιστές προσανατολίζονται να εξασφαλίσουν την έμπρακτη υποστήριξη(!) της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και της … εκκλησίας!!!!

Ναι καλά το διαβάσατε, της εκκλησίας… δηλαδή του καθόλα σεβάσμιου Μητροπολίτη Άνθιμου.

Αυτό επιχειρείται γιατί έγινε αντιληπτό σ΄ αυτούς ότι είναι αδύνατον να πείσουν αλλιώς, και να ακολουθηθούν κοινωνικά.

Μιλάμε δηλαδή για ανίερες συμμαχίες ΣΥΡΙΖΑ, εκκλησίας, Μπουτάρη, Περιφερειάρχη, Αν.Ελ, και δεν συμμαζεύεται...

Χωρίς απαραίτητα να υπάρχει γνώση ή συναίνεση των παραπάνω.

Τα πρόσωπα που θα προσεγγιστούν για να γίνουν οι πρώτες συζητήσεις για κοινή συμπόρευση είναι οι ηγέτες των φορέων αυτών, οι οποίοι ούτε έχουν εκδηλώσει τέτοιες προθέσεις, αλλά ούτε όπως όλα δείχνουν προτίθενται να προβάλλουν τα στήθη τους για την παρεμπόδιση των δημοσιονομικών αυτών μεταρρυθμίσεων.

Αν αυτό δεν είναι φοβικό σύνδρομο αποτυχίας τότε πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί;

Το γεγονός του ότι μέχρι χθες όλοι αυτοί οι αποδεκτοί σήμερα για κοινή συμπόρευση, ήταν απορριπτέοι και ως πρόσωπα αλλά και ως θεσμοί, ενώ σήμερα προσεγγίζονται και καλούνται να συμβάλλουν στην παρεμπόδιση της αναπτυξιακής πορείας του τόπου τους, δείχνει εκτός του γελοίου της πράξης, ότι η συνδικαλιστική ηγεσία βρίσκεται σε φάση εγκεφαλικής αποσύνθεσης έχοντας χάσει κυριολεκτικά τη μπάλα.

Προσπαθούν έτσι με υποκριτική στάση και με δογματική κομματική στόχευση να οδηγήσουν το άρμα που λέγεται ΥΠΑ στο γκρεμό.

Οι εργαζόμενοι αν το επιτρέψουν έστω και με ανοχή μπορεί να μπουν σε περιπέτειες, αυτοί όμως οι ηγήτορες θα εξασφαλίσουν την πράσινη κάρτα παραμονής και την αναγνώριση να ενταχθούν επίσημα πλέον στο πρόσκαιρο και ευκαιριακό κομματικό οικοδόμημα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποκομίσουν τα όποια ιδιοτελή τους οφέλη.

Νομίζουν ότι ασκούν εξουσία χωρίς περιορισμούς, όπως έμαθαν χρόνια τώρα, και συνεπώς μπορούν να υπαγορεύουν και να επιβάλλουν λύσεις, και να κάνουν έτσι εφικτές και υλοποιήσιμες τις απόκρυφες αλλά πολύ αντιληπτές προσωπικές επιδιώξεις τους.

Μια θεσούλα στην προσδοκώμενη κυβερνητική αλλαγή στην οποία ποντάρουν και κάνουν τα πάντα για να επιτευχθεί, είναι αρκετή γι΄αυτούς για να ανατρέψουν αγώνες και να ακυρώσουν θυσίες τόσων χρόνων.

Ο Επιφορικός

Υ.Γ. Το σκαρπέλο είναι ένα εργαλείο με το οποίο σμιλεύεται το ξύλο.

Η σκέψη όμως είναι αυτή που τρέφει τον εγκέφαλο, την οποία όλοι μπορούμε να την ενεργοποιήσουμε για να παράξουμε αποτέλεσμα σε όφελος δικό μας, πολύ δε περισσότερο για τη χώρα μας.

Και τότε τα πράγματα θα είναι σίγουρα αλλιώς….