Περί καθαριστριών!

Επειδή στην Ελλάδα διαχρονικά μας αρέσει ο Νίκος Ξανθόπουλος.

Επειδή κλαίμε με την πρώτη ευκαιρία.

Μόλις ο καθένας χάσει τη δουλειά του ακόμα κι αν τον πληρώνουμε από την τσέπη μας για κάτι αχρείαστο.

Που στεναχωριόμαστε μόλις η κάθε συντεχνιακή «σέχτα» αρχίσει τη μελούρα.

Επειδή κανένας δεν σεβάστηκε τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
Επειδή κανένας δεν σέβεται τους άλλους 2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην ελεύθερη αγορά που παράγουν πλούτο υπό συνθήκες δύσκολες και που πληρώνουν όρους.
Επειδή πολύ μελάνι και πολύ …τραγούδι έπεσε για αυτές.
Ήλθε η ώρα να βάλουμε κάποια πράγματα σε τάξη…

Αν καταλάβαμε λοιπόν καλά, οι καθαρίστριες με την ανακοίνωσή τους υπέρ της κυρίας Δούρου λειτουργούν με δύο μέτρα και σταθμά.

Μόνο και μόνο επειδή έχτισαν μια συμμαχία με την περιφερειάρχη Αττικής, τη βγάζουν «λάδι».
Και τι μας λένε;
Πως απαιτούν να προσληφθούν ΜΟΝΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο υπουργείο Οικονομικών.

Αν δηλαδή για παράδειγμα η κυβέρνηση θελήσει να ελιχθεί και να τους προτείνει την εργασία σε κάποιον άλλο κρατικό φορέα, οι καθαρίστριες είτε επειδή δεν θα τις βολεύει χιλιομετρικά η απόσταση, είτε εξαιτίας του ότι σε επιφάνεια τα νέα γραφεία που θα πρέπει να καθαρίζουν θα είναι μεγαλύτερα από αυτά του υπουργείου Οικονομικών, θα αρνηθούν να εργαστούν εκεί.
Για τις καθαρίστριες, η κα. Δούρου είναι η «συντρόφισσα».

Γιατί απλά χάιδεψε τα αυτιά τους.

Γιατί πήγε με τα νερά τους.

Τί κι αν κάνει ακριβώς το ίδιο με αυτό που έπραξαν οι Γιάννης Στουρνάρας και Γκίκας Χαρδούβελης;

Για αυτές, η υπόθεση Περιφέρεια Αττικής είναι μακριά. Δεν τις αφορά.

Δεν είναι το δικό τους πρόβλημα.

Κινούμενες στη λογική «τι με νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του διπλανού αφού δεν είναι το δικό μου», οι καθαρίστριες θέλησαν να κατοχυρώσουν το δικό τους χωραφάκι.

Όμως αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που διεκδικούν την στήριξη μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Που απαιτούν από όλους μας «συμπαράταξη» και «κοινές διεκδικήσεις».
Ε αυτός λοιπόν είναι ο Δημόσιος τομέας στη χώρα μας, και καλό θα είναι άπαντες να το καταλάβουν.

Πρόκειται για τους εργαζόμενους εκείνους που θεωρούν πως ανήκουν σε έναν άλλο πλανήτη.

Πως η κοινωνία τους χρωστάει κι από πάνω. 

Πως θα πρέπει εκείνοι να καθορίζουν το που, το πώς και το με πόσα θα εργάζονται. 

Δημήτρης Μαρκόπουλος

Πρώτο Θέμα