Το νεύμα του Διός…

Την ώρα που γράφονται οι σειρές αυτές δεν έχουν προχωρήσει οι ανασκαφείς πέρα από τον τρίτο θάλαμο του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης.

Δεν έχει διαπιστωθεί ακόμη το περιεχόμενο του τέταρτου θαλάμου.

Επικρέμαται ατεκμηρίωτη αλλά και αιωρούμενη σαν τη σπάθη του Δαμοκλέους η εικασία καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ότι το μνημείο είναι ρωμαϊκό, παρά την κατηγορηματική και ευλόγως οργισμένη διαβεβαίωση της εφόρου κ. Περιστέρη, ότι υπάρχουν όλες οι αποδείξεις για την εποχή της ανέγερσής του 150 τουλάχιστον χρόνια πριν από την εμφάνιση Ρωμαίων στην Ελλάδα.

Αιωρούνται επίσης οι επισημάνσεις άρθρου του διακεκριμένου πανεπιστημιακού καθηγητή κ. Θάνου Βερέμη, στην «Καθημερινή» της Κυριακής 21 Σεπτεμβρίου:

α) Για την αμηχανία της επιστήμης σχετικά με το «πώς να εξηγήσεις στους ενήλικους θιασώτες των σχολικών βιβλίων ότι ο εκπαιδευτικός φρονηματισμός δεν είναι Ιστορία»-μια αμηχανία που εν μέρει δικαιολογεί και ταυτόχρονα αναιρεί τις ιστορικές ακροβασίες της κ. Ρεπούση.

β) Για το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα γραφόμενά του, «το φαινόμενο της Αμφίπολης δημιουργεί κοινότητα συναισθημάτων ανάμεσα στους Ελληνες»-αν και θα μπορούσε να υποδείξει κανείς αρκετούς πρόθυμους συνέλληνες που θέτουν εαυτούς εκτός κοινότητας.

γ) Για την πιο σημαντική αιώρηση, εκείνη της κατακλείδας του άρθρου, που έχει ως εξής: «Και, όχι, δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στην Ιστορία. Μόνο προσεγγίσεις»-συχνά δόλιες και πάντοτε υποκειμενικές, θα μπορούσε να προστεθεί από κάποιον τρίτο.

Η παραδοχή αυτή (καταστάλαγμα σοφίας και ωριμότητας μιας αιώνιας απάντησης του είδους «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα» στα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου) αποκτά ξεχωριστή σημασία, αν εξεταστεί υπό το πρίσμα μιας σειράς γεγονότων που συνέτρεξαν χρονικά με τα θαυμαστά ευρήματα της Αμφίπολης είτε προηγήθηκαν είτε και προκλήθηκαν από αυτά.

Ας απαριθμηθούν με τη σειρά τους:

1.- Ο αντιπρόεδρος της Βουλής των Σκοπίων και πρώην υπουργός Εξωτερικών κ. Αντόνιο Μιλόσοσκι ανεβαίνει στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και υψώνει τη σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας.

2.- Τα δημοσιογραφικά όργανα της κυβέρνησης Γκρούεφσκι εγκαλούν τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα ΜΜΕ του κόσμου (π.χ. BBC, «Ουάσιγκτον Ποστ» κλπ) για «ερασιτεχνισμό» και «πλήρη άγνοια της Ιστορίας», επειδή «μετονόμασαν αδαώς τον μακεδονικού τύπου τάφο της Αμφίπολης σε ελληνικό».

3.- Το υπουργείο Εξωτερικών των Σκοπίων προέβη σε διάβημα διαμαρτυρίας προς τις ΗΠΑ, διότι ο νέος Αμερικανός πρεσβευτής, Τζες Μπέιλι, αποκάλεσε «Σλάβους» την πλειονότητα του πληθυσμού της ΠΓΔΜ, μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας-«αδειάζοντας έτσι ηθελημένα ή άθελά του την προπαγάνδα της κυβέρνησης Γκρούεφσκι περί “μακεδονικής” πλειοψηφίας». Με το διάβημα εκφράστηκε η μεγάλη δυσαρέσκεια της κυβέρνησης για «την ακατάλληλη χρήση του όρου “Σλάβοι»” για τον πληθυσμό της ΠΓΔΜ».

Ασχετα από τη χρονική τους σύμπτωση ή τη διαφοροποίηση, μια ενότητα κατεύθυνσης συνδέει τα γεγονότα αυτά.

Με μια λέξη και παρά τον υπερπατριωτικό χαρακτήρα τους, η ΠΑΤΡΙΔΟΚΤΟΝΙΑ. Η άρνηση της πατρογονικής σλαβικής καταγωγής και ταυτότητας (την οποία όμως καθομολογούσε ο συνετός Γκριγκόροφ) και η προσπάθεια κατασκευής και σφετερισμού μιας άλλης, της ψευδεπίγραφης «μακεδονικής».

Συνεπώς, για το πρώτο γεγονός, την αναρρίχηση στον Ολυμπο, είναι κατάλληλη απάντηση οι περίφημοι στίχοι 528-530 από την Α' Ραψωδία της Ιλιάδας:

«H και κυανέησιν επ’ οφρύσι νεύσε Κρονίων, αμβρόσιαι δ’ άρα χαίται επερρώσαντο άνακτος κρατός απ’ αθανάτοιο. Μέγαν δ’ ελέλιξεν Ολυμπον». (Είπε και τα κατάμαυρα φρύδια του έσμιξε ο γιος του Κρόνου, ο Δίας. Και τα θεϊκά μαλλιά του από το αθάνατο κεφάλι του κυρίαρχου βασιλιά προσεπικύρωσαν τα λόγια του. Και τον μεγάλο Ολυμπο τον συντάραξε το νεύμα του).

Η ιστορία είναι γνωστή. Τον νεφεληγερέτη βασιλιά των Θεών στην κορυφή του Ολύμπου, προσπέφτοντας στα γόνατά του, τον παρακάλεσε η Θέτις, η θεϊκή μάνα του Αχιλλέα, να αποκαταστήσει την τιμή του γιου της, που την είχε προσβάλει ο Αγαμέμνονας, παίρνοντάς του το λάφυρό του, την όμορφη αιχμάλωτη Βρισηίδα, με την κάλυψη της Ηρας.

«Ωχ! Με βάζεις σε μπελάδες με τη γυναίκα μου», απάντησε ο Δίας.

«Αλλά, έστω. Θα σου κάνω το χατίρι, αλλά στα κρυφά. Κι άσφαλτο είναι το κριτήριο: Θα σμίξω τα φρύδια μου. Ολοι ξέρουν ότι αυτό είναι το σίγουρο σημάδι μου».

Να δούμε τώρα ποιο είναι ένα άσφαλτο σημάδι της εθνικής καταγωγής των Μακεδόνων.

Ο Φώτης Κόντογλου, αντλώντας και παραφράζοντας τους αρχαίους ιστορικούς, έγραψε το 1967 «μια ιστορία φχάριστη και διδαχτική» με τίτλο «Ελληνες Θαλασσινοί στις Θάλασσες της Νοτιάς» - ένα αφήγημα για το μεγάλο εξερευνητικό ταξίδι του Νέαρχου στις εκβολές του Ινδού ποταμού και τις Αραβικές θάλασσες, και σ’ αυτό λέει:

«[…] Κει που περπατούσανε (οι Μακεδόνες άντρες του Νέαρχου), είδανε από μακριά έναν άνθρωπο που φόραγε ελληνική χλαμύδα και στ’ άλλα ήτανε ντυμένος σαν Ελληνας και τους φώναξε μ’ ελληνική γλώσσα. Κείνοι που τον πρωτοείδανε δακρύσανε, τόσο αναπάντεχο κι απίστευτο τους φάνηκε, ύστερ’ από τα βάσανα που τραβήξανε, να δούνε τα μάτια τους Ελληνα και ν’ ακούσουνε λόγια ελληνικά».

Αυτά τα λόγια τα ελληνικά, που τα μιλούσαν, γλώσσα μητρική, οι Μακεδόνες 325 χρόνια προ Χριστού, ήταν τα ίδια με τα ομηρικά της Ιλιάδας και του μεταφραστή της Ιάκωβου Πολυλά και του Φώτη Κόντογλου τα λόγια- πάνω από 2.000 χρόνια αργότερα: «Οφρύσι» έλεγαν οι αρχαίοι, φρύδια λένε οι νέοι Μακεδόνες, «νεύσε» οι παλιοί, ένευσε οι νεότεροι, «χαίται» οι αρχαίοι, χαίτη οι σύγχρονοι-να μην ξαναπούμε για τον ήλιο, τον αέρα, τη γη και τη θάλασσα, το θάνατο των σημερινών και το «αθανάτοιο» των αρχαίων εκείνων.

Αραγε τι να κατεβάζει η γκλάβα των Σκοπιανών αξιωματούχων, για να εξηγήσουν πώς και γιατί οι πραγματικοί Μακεδόνες μιλούν την ίδια γλώσσα με εκείνους τους προπάτορές τους που δακρύσανε όταν είδαν τα μάτια τους Ελληνα κι ακούσανε λόγια ελληνικά;

Ενώ οι ίδιοι ανήκουν σε μια άλλη, εντελώς διαφορετική γλωσσική και φυλετική ομάδα, που δείγμα της βρέθηκε στις «στεριές της Νοτιάς» (των Βαλκανίων) χίλια περίπου χρόνια μετά το Μέγα Αλέξανδρο… 

Οσο για τη δήλωση του κ. Μιλόσοσκι, ότι όταν πάτησαν στο Μύτικα αυτός και οι φίλοι του αγκαλιάστηκαν, φώναζαν, τραγουδούσανε και «βγήκαμε φωτογραφία», επειδή «η φωτογράφιση μιας τέτοιας μακεδονικής παρέας συνοδεύεται απαραίτητα από τα ιστορικά μακεδονικά σύμβολα» (τον ήλιο της Βεργίνας), το ερώτημα είναι αν διάβασε ποτέ για τους Τημενίδες/Αργεάδες όσα γράφουν οι Ηρόδοτος, Ξενοφών, Αρριανός, Πλούταρχος, Διόδωρος, Ιουστίνος, κι αν κατάλαβε πως μιλώντας για τα «ιστορικά μακεδονικά σύμβολα», μιλάει για σύμβολα ελληνικά.

Οπότε ή δηλώνει Ελληνας ή αυτοσυστήνεται ως πλαστογράφος και σφετεριστής.

Απομένουν τα δύο επόμενα γεγονότα.

Εκ των οποίων ο μεν χαρακτηρισμός ως αδαών και ανιστόρητων, από σκοπιανά ΜΜΕ, των αντίστοιχων εγκυρότερων του πολιτισμένου κόσμου φανερώνει την πλήρη απώλεια κάθε μέτρου και αίσθησης της πραγματικότητας στη σκοπιανή ηγεσία, η δε διαμαρτυρία της γιατί την είπαν σλαβική είναι καλό μάθημα για την αντίστοιχη αμερικανική, που έσπευσε ανιστόρητα και μακιαβελικά να αναγνωρίσει ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ένα κράτος με κλοπιμαίο όνομα.

Γιατί όμως κοντά στο νεύμα του Διός, το ελληνικό πνεύμα σφραγίζει το μεγαλειώδες μνημείο της Αμφίπολης;

Απλούστατα, διότι, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση να είναι ρωμαϊκό, δε θα εκφράζει τίποτε άλλο, παρά μόνο τους κυρίαρχους ελληνικούς ρυθμούς, πολιτισμικούς, ιστορικούς και αισθητικούς, που ορίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Μακεδονίας.

Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας

Αγγελιοφόρος