Ένα σενάριο φρίκης…

Μία πολύ παραστατική περιγραφή του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που τον παρουσιάζει ως καζάνι πού βράζει.

Στην Κουμουνδούρου, όμως, κάποια κομματικά στελέχη αποκαλούν το φαινόμενο αυτό «ευχάριστο πονοκέφαλο».

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Με την βοήθεια παρατρεχάμενων δημοσκόπων – αλλά και ουκ ολίγων «παπαγάλων», που διαδίδουν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μία κανονική δημοκρατική παράταξη που μόνον το καλό της χώρας θέλει – στην κοινή γνώμη περνά το μήνυμα ότι με μία κυβέρνηση υπό τον κ. Αλ. Τσίπρα «τίποτε δεν θα είναι χειρότερο από τώρα».

Η λογική αυτή κερδίζει σοβαρό έδαφος, προκαλεί όμως τριβές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που μόνον καθησυχαστικές δεν είναι.

Θα δούμε στην συνέχεια γιατί…

 

Ως γνωστόν, σήμερα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κανονικά, είναι ένα συνονθύλευμα σταλινικών, αναρχικών, τρομοκρατών και κάποιων ρομαντικών αριστερών – που όλοι μαζί δεν αντιπροσωπεύουν πάνω από το 4% του εκλογικού σώματος.

Όμως, στο συνονθύλευμα αυτό ήρθε να προστεθεί ολόκληρος ο κορμός του τριτοκοσμικού και αντιευρωπαϊκού ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και τις τελευταίες ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει ποσοστά πού κάποτε μόνον στα πιο τολμηρά του όνειρα μπορούσε να φανταστεί.

Έτσι, σήμερα, στο εσωτερικό του κόμματος τα «πασοκογενή» στοιχεία κερδίζουν σταθερά έδαφος και αυτό φάνηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών.

Στους έξι ευρωβουλευτές που εξελέγησαν, οι τρεις είναι «πασοκογενείς», ένας ανεξάρτητος, ο κ. Μανώλης Γλέζος επικεφαλής συνιστώσας, και μόνον ο κ. Δημήτρης Παπαδημούλης εκπροσωπεί την προεδρική τάση.

Αυτός ο συσχετισμός δυνάμεων ανησυχεί πολύ τον κ. Αλέξη Τσίπρα διότι βλέπει ότι, τελικά, στην παρούσα φάση, υστερεί μέσα στο κόμμα του σε δύναμη, αλλά και σε κύρος έναντι κάποιων δοκιμασμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ.

Συνεπώς, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επείγεται να βάλει την χώρα σε προεκλογική περίοδο γιατί μόνο η ένταση που θα επικρατεί στην περίπτωση αυτή θα του επιτρέπει να κρατά τα ηνία του κόμματός του. 

Το ίδιο, όμως, πρόβλημα στο εσωτερικό του κόμματος αντιμετωπίζει και ο εκπρόσωπος της σταλινογενούς συνιστώσας κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος, επιπρόσθετα, δεν φαίνεται να διατηρεί και πολύ καλές σχέσεις με την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για την περί αυτόν συνιστώσα, η οποία όλο και περισσότερο δυσφορεί με τις επικοινωνιακές επιλογές του κ. Τσίπρα, τις επισκέψεις του στο Βατικανό και τις συμμετοχές του σε εκδηλώσεις τύπου Κόμο στην Ιταλία.

Στους κόλπους των νεοσταλινικών συνιστωσών δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο κ. Τσίπρας είναι το όχημα που θα τους ανοίξει την πόρτα για την εξουσία, αλλά στην συνέχεια «η κατάσταση θα αλλάξει…».

Ανομολόγητο δε σχέδιο των νεοσταλινικών είναι να δημιουργήσουν μείζονα κρίση με το θέμα της διαγραφής του χρέους.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος.

Η εξυπηρέτησή του θα τακτοποιηθεί από την παρούσα κυβέρνηση.

Το ουσιαστικό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι, ακόμα και μετά την έξοδο από το μνημόνιο, η επιτήρηση θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα.

Έτσι, με δεδομένη την σχεδόν ανύπαρκτη παραγωγική βάση της οικονομίας, ακόμα και αν στην Ελλάδα αρχίσει να «βρέχει χρήμα», το τελευταίο θα κατευθυνθεί σε εισαγωγές και υπερκατανάλωση, χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να διαχειριστεί μία μακρά περίοδο λιτότητας, την οποία και δεν πρόκειται να αντέξει πολιτικά.

Πολύ φοβούμεθα ότι, με αφετηρία την διαπίστωση αυτή, αρχίζει το σενάριο φρίκης.

Όσοι έχουν καλή μνήμη θα ενθυμούνται ότι στην τελευταία παρέμβασή του στην Βουλή, ο κ. Γ. Δραγασάκης όχι μόνον άρχισε να απειλεί επιχειρηματίες, εκδότες, θεούς και δαίμονες, αλλά είπε και κάτι ανατριχιαστικό.

Με απίστευτο κυνισμό τόνισε ότι «η αποσταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με αποσταθεροποίηση της χώρας. Αυτό είναι το πρόβλημά σας. Είστε παγιδευμένοι … Όταν μιλάτε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τότε υπονομεύετε την σταθερότητα της χώρας…».

Η φρασεολογία αυτή, σε απίστευτη μαρξιστική-λενινιστική διάλεκτο, από τον θεωρούμενο ως μετριοπαθή κ. Δραγασάκη, υποδηλώνει ότι ακόμα και αυτός θεωρεί το κόμμα συνταυτισμένο με την Ελλάδα.

Όπως ακριβώς ο Λένιν θεωρούσε τους μπολσεβίκους και το ΚΚ Σοβιετικής Ένώσης ως τους απόλυτους εκπροσώπους του λαού και της «μητέρας πατρίδας».

Κατά συνέπεια, στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς η όποια κριτική αντιπολίτευση σε αυτήν θα εκλαμβάνεται ως εχθρική πράξη έναντι των «λαϊκών συμφερόντων» και της Ελλάδας, και άρα θα τιμωρείται ως τέτοια.

Αν, λοιπόν, έτσι σκέπτεται ο κ. Γ. Δραγασάκης, ας φανταστεί κανείς τί συμβαίνει παρακάτω…

Από την άλλη πλευρά, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει μέσα στο Κοινοβούλιο ότι δεν πρόκειται να σεβαστεί διεθνείς συμφωνίες και υποχρεώσεις της χώρας, ο δρόμος προς την φρίκη και τον όλεθρο έχει ήδη ανοίξει. Είναι δε σαφές – και αυτό είναι το χειρότερο – ότι η προοπτική της φρίκης ούτε καν ενδιαφέρει κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα χειρότερα δε, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η προοπτική της καταστροφής αφήνει αδιάφορη και μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, θύμα του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας.

Κάποιοι θα θεωρήσουν υπερβολικά τα όσα προηγούνται.

Ας περιμένουν να προκληθούν πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο και την συνέχεια θα την βιώσουν.

Θα είναι δε πολύ χειρότερη από τα όσα μέχρι σήμερα γνώρισαν και υπέστησαν μετά την εποχή του «λεφτά υπάρχουν»…

Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 20 Οκτωβρίου 2014

Freewill