Η εκδίκηση της γυφτιάς και το ρεκόρ υποκρισίας.

Η ιστορία με τους καταυλισμούς των Τσιγγάνων είναι ίδια και απαράλλαχτη σε όλη τη χώρα.

Απλώς το Χαλάνδρι είναι λίγο πιο κοντά μας.

Χιλιομετρικά αλλά και στις αλά καρτ «ευαισθητοποιήσεις» της εδώ και καιρό τελούσης εν αφασία κοινωνίας μας.

Χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.

Στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής δεν τηρούνται.

Το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, η αποχέτευση μαζί με όσα άλλα συνιστούν προαπαιτούμενα πολιτισμένης αστικής εγκατάστασης απλώς δεν υπάρχουν.

Οι Τσιγγάνοι όμως όχι μόνο υπάρχουν αλλά αυξάνονται και πληθύνονται, ζωή να 'χουν. Και ταυτότητες βγάζουν και διπλώματα οδήγησης και υπηρετούν τη θητεία τους και φορολογούνται.

Το κυριότερο όμως είναι ότι συνήθως είναι και δημότες των πόλεων οι οποίες ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι «τις χαλάει» ο τσαντιρομαχαλάς δίπλα στις πυλωτές και τις «εκπάγλου» καλλονής πολυκατοικίες της αντιπαροχής! 

Εδώ αρχίζουν τα ωραία!

Ενώ, λοιπόν, οι τσιγγάνικες ψήφοι υπάρχουν, είναι και πολλές και πάνε συνήθως μονοκούκι, παραμένουν άφαντα τα κονδύλια που προορίζονται για την κοινωνική ένταξή τους. 

Εδώ και δεκαετίες, τόσο κρατικοί φορείς όσο και οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, απροσχημάτιστα και ανεξέλεγκτα, διασπαθίζουν τα τεράστια ποσά που προβλέπονται για τον σκοπό αυτό σε άλλες δραστηριότητες και υποχρεώσεις τους. 

Ενα διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα τους κρατάει στη γνωστή σε όλους μας απερίγραπτη κατάσταση, ακριβώς για να συνεχίζει να τους εκμεταλλεύεται με την άνεση που το κάνει.

Να καταχράται το δημόσιο χρήμα που διατίθεται για την κοινωνικοποίησή τους δίχως να ασχολείται με ενέργειες που θα τους βοηθούσαν να αφομοιωθούν κάποια στιγμή στο πλαίσιο των θεσμών μιας συντεταγμένης Πολιτείας και κοινωνίας. 

Το θλιβερό σκηνικό της ζωής των Τσιγγάνων συμπληρώνεται από την υπεράσπιση της δυστυχίας τους!

Σχεδόν όλοι οι υπερασπιστές τους, ενώ ισχυρίζονται ότι νοιάζονται για τα δικαιώματα της αυτοδιάθεσης των Τσιγγάνων, αδιαφορούν πλήρως για την καταστρατήγησή τους επί καθημερινής βάσεως.

Εκτός κι αν θεωρούν απαραίτητο συστατικό αυτής της «ελευθερίας» το να ζητιανεύουν παιδάκια που κοιμούνται στις λάσπες, έχοντας παρατήσει το δημοτικό, για να γίνουν «βαποράκια» ναρκωτικών;

Εκτός κι αν το να κάνει ακροβατικά στην καρότσα ενός ημιφορτηγού είναι ό,τι καλύτερο για ένα μωρό ή ένα νήπιο; 

Πώς αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί οι ακτιβιστές που εμφανίζονται μόνο μαζί με τις κάμερες αυτήν τη διαρκή κακοποίηση ανηλίκων;

Δεν θέλω να πιστέψω ότι συμμετέχουν, έστω ακούσια, στη σκηνοθετημένη δραματοποίησή τους από τα κανάλια, το ενδιαφέρον των οποίων εξαντλείται στα όρια του τηλεοπτικού χρόνου. 

Η υποκρισία μας απλώνεται από τους απόντες υπευθύνους της εξουσίας μέχρι τους υπερασπιστές του λούμπεν.

Αμφότεροι χαίρονται να βλέπουν παθογένειες, για να σπεύδουν ως αυτόκλητοι «συμπαραστάτες».

Τα εξαθλιωμένα τσαντίρια πια όμως είναι πολλά και είναι δίπλα στα εξαθλιούμενα σπίτια μας.

Ούτε η σιχαμάρα και η απόρριψη ούτε οι γραφικότητες για τις «ανυπόταχτες τσιγγάνικες καρδιές» μπορούν να βρουν τρόπους για να ζήσουμε αρμονικά. Θέλουμε και λίγη αλήθεια.

Σαν κι αυτή του «Δυο ευρώ η αγάπη σου κι εγώ το ζητιανάκι» που έγραψε προφητικά ο Σταμάτης Κραουνάκης και τραγούδησε αγγελικά ο Δημήτρης Μητροπάνος. 

Γιώργος Κ. Στράτος

Δημοκρατία