Ή με τον Καμμένο ή με τις αγορές…

Η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος λόγω της προεδρικής εκλογής αποτελεί σαφώς ένα παράγοντα που λαμβάνουν υπόψη οι αγορές, των οποίων το αόρατο χέρι χθες έκανε πολλά αυστηρά νεύματα στην Αθήνα.

Όχι μόνο ή κυρίως λόγω του ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλει για προφανείς λόγους πολιτικής στρατηγικής να προβάλλει το Μαξίμου.

Αλλά και γιατί η δικομματική κυβέρνηση μετατρέπεται επί της ουσίας σε ένα αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ με την έννοια ότι χαράσσει πολιτική με κύριο στόχο την αντιμετώπιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Διότι επίσης (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) στο Eurogroup της Δευτέρας κατέστη σαφές ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο πως θα προχωρήσει το σχέδιο εξόδου στις αγορές με το “μαξιλάρι” της προληπτικής γραμμής χρηματοδότησης. Ή τουλάχιστον ότι δεν θα προχωρήσει εάν η Αθήνα στη δεύτερη φάση της αξιολόγησης δεν επιδείξει μεταρρυθμιστικό “χαρακτήρα”.

Και με τα ομόλογα στο 7% και τα spreads κοντά στο φράγμα των 700, πως θα βγει η χώρα στις αγορές και ποιος να πιστέψει ότι η προληπτική πίστωση (η οποία μεταξύ μας από αυστηρούς όρους και εποπτεία θα συνοδεύεται) δε θα καταστεί σύντομα εκ των πραγμάτων υποχρεωτική;

Από την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών του Μαϊου, η κυβέρνηση έχει κρατήσει μόνο τη μεταρρυθμιστική ρητορική και κατά τα λοιπά προσπαθεί να αποφύγει ή να μεταθέσει θέματα.

Ένα παιχνίδι που έπαιξε και αυτή και η προηγούμενη κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, το οποίο όμως “χοντραίνει”.

Ο Κυριάκος είναι η επίσημη γραμμή και ο Αργύρης η ανεπίσημη, με άλλα λόγια. Οι επιλογές στον ανασχηματισμό ήταν ενδεικτικές του τρόπου με τον οποίο πράγματι κινήθηκε στη συνέχεια η κυβέρνηση.

Η μείωση της φορολογίας αποτελεί πράγματι ένα στόχο που και από αριστερή και από δεξιά σκοπιά θα βελτίωνε την κατάσταση – και σε οικονομικό επίπεδο, εάν δεχθούμε το σκεπτικό πως η υπερφορολόγηση οδηγεί και σε μειωμένα έσοδα.

Από εκεί και πέρα όμως, η κυβέρνηση θα κληθεί στη δεύτερη φάση της αξιολόγησης να αποφασίσει εάν θα το παίξει “αντίσταση κι ανυπακοή” στην τρόικα για να απαντήσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στους δικούς της (γαλάζιους και πράσινους) βουλευτές που πιέζουν πιεζόμενοι κι εκείνοι από τους ψηφοφόρους, οι οποίοι και πληρώνουν το λογαριασμό.

'Η εάν θα προτάξει ενδεχομένως και με ένα μεταρρυθμιστικό πακέτο (αλλά και με οδυνηρές) υποχωρήσεις την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, χωρίς την οποία -το είχε υπονοήσει και η Μέρκελ με ένα τρόπο- καμία συζήτηση για το χρέος και την επόμενη ημέρα δεν θα ανοίξει.

Το τι είναι καλύτερο για τη χώρα είναι συζητήσιμο, γεγονός είναι όμως πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να πατά άλλο σε δύο βάρκες. Και με τις αγορές και με τον Καμμένο (δηλαδή τη λαϊκή αντιμνημονιακή δεξιά) δε γίνεται.

Διαφορετικά το αόρατο χέρι των αγορών μπορεί να αστράψει πραγματικές σφαλιάρες, πολύ πριν φτάσει η ώρα της προεδρικής εκλογής.

Οι μεταρρυθμιστές της Ν.Δ το ψιθυρίζουν, αλλά δεν το φωνάζουν επί του παρόντος, προκειμένου να μην κατηγορηθούν ότι λίγους μήνες πριν μία -όλο και πιθανότερη- εκλογική αναμέτρηση δυναμιτίζουν την κατάσταση.

Μήπως όμως στην πραγματικότητα αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να τεθεί στο δημόσιο διάλογο (αντί της πόλωσης που παρακολουθούμε τις δύο τελευταίες ημέρες και θα συνεχιστεί) μαζί με την αναπροσαρμογή των πλεονασματικών στόχων, που πράγματι (το ομολογούν ακόμη και “μνημονιακοί” γαλάζιοι) είναι ανέφικτοι;

Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο πως ουδεμία υπεύθυνη πολιτικά δύναμη μπορεί να ρισκάρει να αφήσει πίσω της καμμένη γη βγάζοντας τη χώρα από ένα μνημόνιο για να τη βάλει σε ένα δεύτερο, προκειμένου να αποφύγει ή να κερδίσει μία εκλογική αναμέτρηση.

Και καμία σοβαρή μελλοντική κυβέρνηση δεν έχει περιθώριο να ονειρεύεται ηρωικές νίκες σε διαλυμένο τοπίο.

Βίκυ Σαμαρά

News 247