«Κραταρχίδες» και «Σπουδαρχίδες»...

Αυτή την στιγμή στο πολιτικό σκηνικό έχουμε την διαμάχη ανάμεσα σε δύο κύρια πολιτικά μπλόκ: Τούς «μνημονιακούς» ή «κραταρχίδες», και τους «αντιμνημονιακούς ή «σπουδαρχίδες».

Το παράλογο (ως είθισται στην χώρα της φαιδράς Πορτοκαλέας) εντοπίζεται και στην εννοιολογική οξυμωρία των λέξεων πού χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την φαιδρότητα της άνω αναφερθείσας πολιτικής αντιπαράθεσης…

Είναι ανάγκη να σημειώσουμε, ότι αμφότερες οι πολιτικές δυνάμεις είναι δέσμιες της παπανδρεϊκής λεκτικής κληρονομιάς.

Το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», ως και «η Ελλάδα στους Έλληνες» αποτελούν κατά μάλλον ή ήττον, σε συνδυασμό με την αβερώφεια ρύση «όταν το πρόβατο φύγει από το μαντρί, το τρώει ο λύκος», την πεμπτουσία ενός κενολογικού και δυσλεκτικού πολιτικού λόγου, τού μόνου ίσως αντιληπτικού πολιτικού λόγου, που «έμαθε» να καταλαβαίνει ως πολιτικό δρώμενο ένας «αλλοτριωμένος» λαός, ο οποίος και το μίγμα γλοιώδους συμπεριφοράς και θράσους τού ενός, το αποδίδει ως «ελληνικό φιλότιμο».

Τί λένε λοιπόν και τα δύο κυρίαρχα πολιτικά μπλοκ;

Οι «κραταρχίδες» υπόσχονται την σταδιακή (εν ευθέτω χρόνο) αποκατάσταση των δημόσιων μισθοδοτούμενων πολιτών (οι πλείστοι των οποίων ονομαστκά αναφέρονται και ως παραγωγικοί κρατικοί υπάλληλοι), καθώς και των κρατικοβιούντων επιχειρηματιών και ευγενών υπαλλήλων τους (καταχρηστικά αναφέρονται και ως ιδιωτική οικονομία), με την ελπίδα ότι ή δυναμική θα συμπαρασύρει και την «λάσπη» της λαϊκής μάζας προς την επιφάνεια.

Εργαλείο αυτής της πολιτικής θεωρείται η ανάπτυξη γενικώς.

Οι «σπουδαρχίδες» υπόσχονται την βίαιη (εν θερμώ) αποκατάσταση των δημόσιων μισθοδοτούμενων πολιτών, καθώς και των κρατικοβοιούντων επιχειρηματιών και ευγενών υπαλλήλων τους, με την - εν γνώσει τους - πεποίθηση, ότι ή δυναμική αυτής της αλλαγής θα τσιμεντάρει και την «λάσπη» της λαϊκής μάζας στον βυθό της «προοδευτικής» εξαθλίωσης.

Εν ανάγκη μπορεί να ελεγχθεί αυτή η τσιμεντοποίηση με προγράμματα «καθολικής ευτυχίας» (δες Μαδούρο) και σε απόλυτη ανάγκη με κάποια «επαναστατική» εκτροπή.

Εργαλείο αυτής της πολιτικής θεωρείται η «πετυχημένη» ανάπτυξη τού κράτους επιχειρηματία και γενικώς των ιδιωτών πού θα συμφωνούν με το ήθος τέτοιων κρατικών κερδών (σε κουτιά, πιθανώς, από πάμπερς).

Πού οδηγεί την χώρα αυτή η αντιπαλότητα;

Χωρίς αμφιβολία στην επόμενη, με απόλυτη αλλαγή των τρεχουσών πολιτικών όρων. Και αυτό γιατί οι «κραταρχίδες» έχουν επιλέξει ως συνέχεια της πολιτικής τού μνημονίου την πολιτική τού PCCL (το μνημόνιο τελειώνει στο τέλος τού 2014) και οι «σπουδαρχίδες» την άρνησή του.

Έτσι οδηγούμαστε μαθηματικά στην αναγκαστική επιλογή τού ECCL στο άμεσο μέλλον.

Τώρα, αν η μελλοντική αντιπαράθεση θα αναφέρεται σε «προληπτικούς» εναντίον «ενισχυμένων», θα σάς γελάσω.

Υπάρχουν πολλά παράγωγα λέξεων και η «σωστή» επιλογή θα έχει την δυσκολία της.

Όσον αφορά τούς όρους «προληπτικοί» και «ενισχυμένοι», τούς δανείζομαι από τα κάτωθι, πού αποτελούν την κεντρική πολιτική πού έχει συμφωνηθεί από τις χώρες της ευρωζώνης για «ατίθασες» και «πονηρές» κρατικές δομές αειφόρου «οινοποσίας» των ιθαγενών κρατούντων.

Υπάρχει λοιπόν:

Τα εργαλεία “Προληπτικής Γραμμής Χρηματοδότησης” είναι το Precautionary conditioned credit line (PCCL) και το Enhanced conditions credit line (ECCL).

Για να εξασφαλίσει ανοιχτή πίστωση η χώρα μέσω του Precautionary Conditioned Credit Line (PCCL), θα πρέπει να πληροί μια σειρά προϋποθέσεων μεταξύ των οποίων:

α) Να σέβεται τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (δεν αποκλείονται κράτη σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος υπό την προϋπόθεση ότι σέβονται απολύτως και εφαρμόζουν τις συστάσεις του Συμβουλίου).

β) Να έχει βιώσιμο δημόσιο χρέος.

γ) Να έχει μια σειρά «επιτυχημένων» εξόδων στις αγορές με «λογικούς» όρους.

δ) Να έχει διατηρήσιμη εξωτερική θέση.

ε) Να μην υπάρχουν κεφαλαιακά προβλήματα στις τράπεζες, που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν κινδύνους για τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.

Όσες χώρες δεν πληρούν κάποιες από τις παραπάνω προϋποθέσεις λήψης του PCCL, μπορούν να ενταχθούν στο ECCL (Enhanced Conditions Credit Line), στο οποίο εντάσσονται χώρες αποκλειστικά "με την εγγύηση της Κομισιόν και της ΕΚΤ". Σε αυτή την περίπτωση η χώρα καλείται "να υιοθετήσει μέτρα εξορθολογισμού που έχουν ως στόχο να αντιμετωπίσουν τις αδυναμίες και να αποφευχθούν στο μέλλον προβλήματα αναφορικά με την πρόσβαση της χώρας στις αγορές.

Με άλλα λόγια ένταξη της χώρας σε κάποιο Μνημόνιο, όπως έγινε με Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο.

     Ιαπετός

Facebook

ΥΓ: (Το δανείζομαι από κάποιον άλλο σχολιαστή, από κάπου πού το έγραψε)

Το αστείο της ιστορίας είναι ότι μερικοί (ή πολλοί) περιμένουν να σκιστεί το μνημόνιο για να πάρουν αύξηση στη σύνταξη , στο μισθό, στο εφάπαξ και άλλα ευτράπελα.
Είναι σαν να θέλεις να καταργήσεις όλα τα φανάρια της Αθήνας , για να μην έχει ...κίνηση.