Το άθλημα είναι αντρικό...

Σε αυτή τη χώρα, μόλις συμβεί κάτι, όλοι γίνονται ειδικοί.

Τράκαρε νταλίκα; Ολοι μηχανολόγοι και νταλικέρηδες.

Πέφτει αεροπλάνο; Ολοι πιλότοι.

Εγκλημα; Ολοι δικηγόροι, δικαστές και ολίγον ντετέκτιβ.

Ατύχημα με όλμο; Ολοι ολμιστές.

Πριν καν συγκροτηθεί η επιτροπή που θα βγάλει το πόρισμα, πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα των πεζοναυτών, που χύθηκε στην εκπαίδευση, ένας απίθανος θίασος άσχετων, ενίοτε αστράτευτων, από πυροβολημένες γκόμενες, γραφείς, σιτιστές ωδικών πτηνών, καντηλανάφτες στον Λυκαβηττό και ντουβάρια «δημοσιογράφους», έως πάλιουρες, που υπηρέτησαν με μάνλιχερ, όταν ο Παπάγος ήταν εύελπις, άρχισαν τον χορό της γελοιότητας και της υστερίας.

Ελάχιστοι είπαν το αυτονόητο: ότι πρέπει σε ένδειξη ελάχιστου σεβασμού να το βουλώσουν άπαντες και να περιμένουν το πόρισμα.

Υπηρέτησα για λίγους μήνες και στο 505 ΤΠΝ και ήμουν ολμιστής πριν από 24 χρόνια.

Θα μπορούσα λοιπόν να κάνω κι εγώ το κομμάτι μου, χωρίς σεβασμό και αυτοσεβασμό. Το καθήκον μου όμως είναι να σεβαστώ τη μνήμη των συναδέλφων, τις οικογένειές τους, να σεβαστώ τους αξιωματικούς που κάνουν την έρευνα. 

Αστοχία υλικού, ανθρώπινο λάθος;

Θα το δείξει το πόρισμα και να είστε βέβαιοι ότι δεν θα κρυφτεί, δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα.

Οχι μόνο γιατί είναι από πάνω ο πρόεδρος του Αναθεωρητικού με το κύρος του. Κυρίως γιατί τα στελέχη του Στρατού μας, από τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και τον αρχηγό ΓΕΣ ως τον τελευταίο δεκανέα, επείγονται να μάθουν την αλήθεια.

Διότι ό,τι έφταιξε πρέπει να διορθωθεί, είτε αφορά υλικό είτε ανθρώπινο χειρισμό. Το υλικό, αν φταίει, να αποσυρθεί ή να διορθωθεί.

Αν έφταιξε άνθρωπος, να υποδειχτούν στα στελέχη το τι και το πώς και να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης, ώστε να μην ξαναγίνει.

Διότι οι απέξω ξεχνούν ή αγνοούν αυτό που γνωρίζουμε όσοι περάσαμε ή είμαστε «μέσα»: ότι όλες οι μάχιμες μονάδες του Στρατού μας, του εγγυητή της ελευθερίας μας, έχουν διμοιρίες όλμων στους λόχους υποστήριξης· ότι σε λίγο οι όλμοι αυτοί θα πρέπει να βάλουν πάλι και θα βάλλουν κάθε χρόνο στις προβλεπόμενες ασκήσεις, στη διάρκεια των οποίων τα στελέχη είναι πάντα μαζί με τους άνδρες τους, μοιράζονται τους ίδιους κινδύνους.

Και κανείς διοικητής δεν θέλει να ζήσει το δυσάρεστο, το αβάστακτο καθήκον να φέρει σε έναν γονιό το χειρότερο μαντάτο, όπως ο διοικητής του 505 ΤΠΝ.

Το έχω ζήσει στη 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών και ξέρω. Μη σου λάχει.

Για να μην το ξαναζήσουμε λοιπόν, πρέπει να μάθουμε την αιτία και να τη διορθώσουμε. 

Το τραγικό γεγονός ας γίνει όμως η αφορμή να χωνέψουμε όλοι δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αυτό που κάνουν οι Ενοπλες Δυνάμεις μας δεν είναι «επάγγελμα», τα στελέχη δεν είναι υπάλληλοι με στολή, που το πολύ πολύ να κινδυνεύουν από paper cut ή να σκοντάψουν.

Αυτοί λοιπόν που τους απαξιώνουν, αυτοί που τους θεωρούσαν... υπεραμειβόμενους κι έλεγαν αναμεταξύ τους «έλα μωρέ, τι κάνουν;», να ράψουν το στόμα τους και να σταθούν προσοχή.

Να τι κάνουν, υπουργέ μου, σύμβουλε και βουλευτή μου.

Σκοτώνονται.

Οσο εσύ κινδυνεύεις το πολύ πολύ να πλευριτωθείς από τον δυνατό κλιματισμό του γραφείου ή του χλιδάτου υβριδικού σου, αυτοί κινδυνεύουν να ανατιναχτούν, να κοπεί η ερπύστρια και να τους λιώσει το άρμα, να συντριβούν με το αεροπλάνο στην αναχαίτιση, γιατί κάτι δεν δούλεψε σωστά, γιατί κάποιος συνάδελφος έκανε ένα τραγικό ανθρώπινο λάθος.

Κι αυτά συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν πάντα και στον δικό μας και στους πλέον σύγχρονους στρατούς.

Εκτός από ιδρώτα, στην εκπαίδευση χύνεται καμιά φορά και αίμα. 

Κι εδώ έρχεται η δεύτερη παραδοχή που πρέπει να κάνουμε όλοι.

Το άθλημα είναι αντρικό.

Στη θητεία μας οι στρατεύσιμοι και στην υπηρεσία τους οι μόνιμοι χειριζόμαστε όπλα, εκρηκτικά, ρίχνουμε με αληθινά πυρομαχικά, κάποιοι πηδάμε με αλεξίπτωτα νύχτα, άλλοι πηδάνε από ελικόπτερα στη θάλασσα και καταδύονται, άλλοι βάλλουν με πυροβόλα, πυραύλους, μέσα από άρματα, πλοία ή με βαρέα όπλα του Πυροβολικού μας.

Εμείς είμαστε ο Στρατός, ο λαός, τα παιδιά του.

Ολοι οι υγιείς άρρενες κατατασσόμαστε βάσει των Μητρώων Αρρένων και έχουμε ηγήτορες πάλι από τα σπλάχνα του λαού, που διάλεξαν αυτή τη σκληρή ζωή.

Κι όλοι μαζί χειριζόμαστε μηχανές και μέσα που είναι φτιαγμένα να σκοτώνουν. Φονικά μέσα. Να θυμάστε, οι Ε.Δ., ο Στρατός, έχουν έναν σκοπό: να εκπαιδεύουν για πόλεμο, να διεξάγουν, αν χρειαστεί, πόλεμο.

Εσείς, κομματικοί μου νεολαίοι, που φρικιάτε στην ιδέα αύξησης της θητείας, να το χωνέψετε αυτό. 

Δεν θα πάνε άλλοι, μόνο «επαγγελματίες», να σκοτωθούν για εσάς. Κι όσο πιο σκληρή, μακρά η εκπαίδευση τόσο λιγότερο αίμα στην ειρήνη κι ο μη γένοιτο στον πόλεμο.

Κι αν υπομειδιάτε, «σιγά μη γίνει», δείτε τον χάρτη, ακούστε τις ειδήσεις.

Πάντα όμως μπορεί κάτι να μη δουλέψει σωστά, ένα κύκλωμα, ένα ελατήριο, μια ασφάλεια να σπάσει, να καθυστερήσει, ο διπλανός μας να κάνει ένα μοιραίο λάθος. Τα μηχανήματα χαλάνε, οι άνθρωποι σφάλλουν.

Εχει τίμημα η ελευθερία και δεν την υπερασπίζεσαι μέσω αντιπροσώπου ούτε άκοπα κι αναίμακτα.

Το άθλημα λοιπόν, ναι, είναι ζόρικο, αντρικό, ενίοτε θα χύνεται αίμα και γι' αυτό πάντα η πρώτη τιμή ανήκει στους προκινδυνεύοντες, όπως αυτή τη φορά στους τρεις πεζοναύτες... 

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δημοκρατία