Μαχήτρια του φωτός… μαθήτρια του Κούντερα!

Σήμερα, αναλαμβάνω ταπεινά τον ρόλο του αγγελιαφόρου.

Επειδή θεωρώ πολύ πιθανό να μην έχετε πρόσβαση στον «θαυμαστό νέο κόσμο» των social media, θεωρώ υποχρέωσή μου να σας μεταφέρω ―ακριβώς όπως το ανήρτησε, τηρώντας με ευλάβεια στίξη και ορθογραφία του πρωτοτύπου― το μήνυμα της κ. Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου, χήρας του αειμνήστου Προέδρου, εις το Facebook, επί τη εθνική επετείω της 28ης Οκτωβρίου. (Παρακαλώ θυμηθείτε ότι, αν ο Τσοχατζόπουλος για πέντε ψήφους δεν κυβέρνησε την Ελλάδα, η κ. Λιάνη-Παπανδρέου την κυβέρνησε, με τον τρόπο της).

Ακολουθεί το μήνυμα της χήρας του Ανδρέα Παπανδρέου:

«Ο νους μου ταξιδεύει σ’ εκείνους τους χρόνους... σ’ εκείνες τις ώρες... Στοιχειώνει (σ.σ.: ο νους στοιχειώνει) στη φράση: ...Εχθρέ, γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;... (σ.σ.: άψογος δεκαπεντασύλλαβος)...

Και κλαίω!

Κλαίω μέσα μου τη γενειά (sic) που τον πόλεμο δεν γνώρισε, που κάηκε εύκολα πιστεύοντας στα δώρα αυτών που γύρισαν από τα ξένα, πτυχιούχοι, πολυταξιδεμένοι...

Σπούδαζαν λένε κι αντί για δόξα τιμής (σ.σ.: αντίστοιχο του λόγου τιμής σε δόξα) κόμισαν στη μάνα πατρίδα καθρεφτάκια και χάντρες, κόλπα και κρυμμένες φωτιές σε συμφωνίες.

Μ’ αυτές τις φωτιές πυρπόλησαν τις ψυχές μας, τα όνειρα, το μέλλον.

Στη χώρα του περήφανου ΟΧΙ εγκατέστησαν τη μιζέρια, την έκαναν (σ.σ.: τη χώρα όχι τη μιζέρια) άντρο υποδούλωσης της ελευθερίας ξεχνώντας ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία.

Ποιες Θερμοπύλες ορίσατε να φυλάττεται (sic) ω παλικάρια; (Σ.σ.: αισθητή η επιρροή του δάσκαλου Χρ. Πασαλάρη).

Οι μαχητές της Πίνδου ήταν και θα είναι οι οδηγοί της ελπίδας για μια πατρίδα που θα φωτίζει στους αιώνες την οικουμένη.

Με χαρά και υπερηφάνεια θα γιορτάζουμε ξανά και ξανά την επέτειο του ηρωικού ΟΧΙ και με ευλάβεια θα υποκλινόμαστε στο θάρρος και την ομοψυχία, την αλύγιστη θέληση του λαού μας για ελευθερία.

Η εθνική ανεξαρτησία είναι αδιαπραγμάτευτη έννοια για τον κάθε έναν από μας κι αυτή θα μας οδηγήσει πάλι στο λαμπρό πεπρωμένο μας.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!

Ζήτω οι αθάνατοι ήρωες μας!

Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου (σ.σ.: χωρίς θαυμαστικό τούτο εδώ, διότι δεν είναι σύνθημα, είναι η υπογραφή της)».

Κατ’ αρχάς, οδηγία χρήσης: το παραπάνω κείμενο γίνεται καλύτερα αντιληπτό, αν, καθώς το διαβάζετε, φαντάζεστε ότι το ακούτε μέσα στο κεφάλι σας από τη μελωμένη φωνή του Λάκη Λαζόπουλου.

Τώρα, ως προς το πολιτικό περιεχόμενο, βλέπω την κ. Λιάνη-Παπανδρέου να τρέφει υψηλές φιλοδοξίες, ανάλογες του ύφους του επετειακού διαγγέλματός της. Δεν βλέπω, εντούτοις, να τις εκπληρώνει.

Διότι, πώς να το πω; Δεν πείθει και πολύ...

Να, για παράδειγμα, διαβάζεις το εθνεγερτήριο διάγγελμα της κ. Λιάνη-Παπανδρέου στη σελίδα της και από πάνω ακριβώς τη βλέπεις σε μια φωτογραφία να εικονίζεται ως εξής: στηρίζεται με την πλάτη στον παραστάτη μιας πόρτας, γέρνει το κεφάλι ελαφρώς στο πλάι, επιμελώς αχτένιστη (μια ξανθιά φράντζα πετάει αριστερά) και μας κοιτάζει με ένα βλέμμα, στο οποίο εγώ τουλάχιστον διαβάζω το ερώτημα: «πώς σε λένε, αγόρι μου;».

Συνεπώς, τη βλέπω ―στην καλύτερη περίπτωση― επικρατείας με τον Καρατζαφέρη και με εκπομπή στο κανάλι...

Εκπληρώνοντας το καθήκον μου αυτό, τρέχα γύρευε γιατί, αλλά ο νους μου πηγαίνει σε μια άλλη μεγάλη γυναικεία μορφή του πασοκικού πανθέου: Τη Βίκυ Σταμάτη-Τσοχατζοπούλου, την «μαχητής του φωτός», όπως αυτοπροσδιορίστηκε στην περίφημη απολογία της.

Και συγκινούμαι ― αλλά δεν κλαίω, όπως η κ. Λιάνη-Παπανδρέου.

Σκέπτομαι μόνον πόσα συνδέουν μια μαχήτρια του φωτός με μια μαθήτρια του Κούντερα. (Εν αγνοία του Κούντερα μαθήτριά του, εννοείται...).

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή