Ζώντας στο εδώ και τώρα…

Μια από τις αγαπημένες μου ανθρωποσκοπικές συνήθειες, είναι να παρεισφρέω σε παρέες αγνώστων παριστάνοντας τον αντιμνημονιακό ώστε να τεστάρω αντιδράσεις.

Αυτό έκανα και σήμερα, στην ουρά για την παραλαβή ενός πιστοποιητικού στη γραμματεία της Φιλοσοφικής.

Άρχισα το περφόρμανς μου φυσώντας και ξεφυσώντας, ''δεν είναι κατάσταση αυτή να μας έχουν τόση ώρα να περιμένουμε, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα''…

Αμέσως τσίμπησαν μια εικοσαετής τυπική ''μέση'' φοιτήτρια (ούτε φρικιό αλλά ούτε και κυριλέ, το νορμάλ κάζουαλ φοιτητικό στυλάκι), και μια μεγάλη κυρία που εξυπηρετούσε την απούσα κόρη της.

Συνέχισα να ρίχνω λάδι στη φωτιά σηκώνοντας το θέμα των δωρεάν πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, ο αριθμός των οποίων μειώθηκε τρομερά μετά το μνημόνιο.

Συμφώνησαν αμφότερες, με την κυρία να υπερθεματίζει ''όλα αυτά τα κάνουν ώστε στο τέλος να καταργήσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο'', πρόταση την οποία επευφήμησα, προσθέτοντας ύβρεις για τους γερμανούς και τους ευρωπαίους που θέλουν να μας κάνουν ρομποτάκια.

Το ζουμί της υπόθεσης ήταν η στάση της ''μέσης απολιτίκ'' φοιτήτριας -μια συμπαθητική φατσούλα- η οποία συνοψίζει κατά τη γνώμη μου τις γενικές διαθέσεις της μάζας απέναντι στα τελευταία έκτροπα με Φορτσάκη και ευρύτερα το ζήτημα των παρατάξεων, το ''ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;''.

Όταν ανέφερα το όνομα του πρύτανη, ξέσπασε σε γέλια λέγοντας ''καλέ αυτός είναι φασίστας, τον έχω δει κι από κοντά, είναι άγριος, φωνάζει κιόλας''.

Την σιγόνταρε και η κυριούλα, κι αυτή όμως χωρίς ιδιαίτερο φανατισμό αριστερίστικου τύπου: ο Φορτσάκης χουντίζει, σαν να είπε ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή.

Στην πορεία η φοιτήτρια αποδείχθηκε πιο διαλλακτική και μπερδεμένη.

Είπε ότι έχει παραγίνει το πράγμα και με τις παρατάξεις και πρέπει να βρεθεί μια μέση λύση.

Δεν επιδοκιμάζει την εισβολή στη σύγκλητο και επισημαίνει τις πολλές ακρότητες των διαμαρτυρόμενων φοιτητών.

 Όταν όμως πέταξα προβοκατόρικα ''ήθελε να φέρει και τους μπάτσους ο Φορτσάκης'', εκεί σκοτείνιασε: ''σε καμία περίπτωση αστυνομία, αυτό είναι αδιανόητο, μέσα στο πανεπιστήμιο αστυνομία''.

Μετά επανήλθε στο προηγούμενο μεσοβέζικο αγνωστικιστικό ύφος, αναφέροντας την τραγική κατάσταση με τα σκουπίδια στη Φιλοσοφική: ''δεν με ενδιαφέρει ποιός φταίει, ας κάτσουν να βρουν επιτέλους μια λύση. Είμαστε κοπέλες [καλώς την και την έμφυλη στερεοτυπία λέω μέσα μου!], δεν γίνεται να μπαίνουμε στη τουαλέτα και να έχει βρώμικα χαρτιά ως το γόνατο πεταμένα''.

Εγώ εντωμεταξύ το βιολί μου, προσπάθησα να ξανανεβάσω τους τόνους, για την ''άχρηστη κυβέρνηση'' ή ''τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές'', αλλά δεν τσίμπησαν. Μάλλον τους φάνηκαν πολύ φιλολογικά όλα αυτά.

Τα παιδιά δεν στοχάζονται, ζουν μόνο στο εδώ και τώρα, στο γραμμικό άνυσμα ''πρόβλημα-λύση''.
Πήρα το χαρτί που ήθελα από το γκισέ, χαιρέτησα και έφυγα…

Ioannis G. Mavros (aka John Black)

Facebook