Ο Φάκτορας που γνώρισα εγώ…

Σήμερα είναι μια μαύρη μέρα για την ελληνική μπλογκόσφαιρα.

Μια μαύρη μέρα για τη δημοσιογραφία.

Χθες βράδυ πέθανε ο Φάκτορας… ο φίλος μου ο Μπίλης.

Τον Βασίλη Ζήση τον είχα ακουστά από την εποχή που έφηβος ακόμη διάβαζα φανατικά το περιοδικό ΑΝΤΙ.

Στη συνέχεια τον παρακολουθούσα τότε που ήταν από τους λίγους δημοσιογράφους που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο Κοσκωτά, όταν ακόμη όλη σχεδόν η Ελλάδα προσκυνούσε τον απατεώνα…

Αργότερα με ενδιέφεραν οι αποκαλύψεις του για τη 17Ν, τη Στάζι, κλπ.

Στα τέλη του 2008 ανακάλυψα το Antinews. Μια πραγματική όαση εγκυρότητας μέσα στο χαοτικό σύμπαν των μπλογκς της εποχής.

Με ρεπορτάζ και αναλύσεις που είχαν την υπογραφή του Φάκτορα.

Του θρυλικού Βασίλη (Μπίλη) Ζήση.

Και κόλλησα.

Άρχισα λοιπόν να γράφω και ‘γω σχόλια (με ψευδώνυμο, όπως σχεδόν όλοι) τα οποία ανέβαιναν σε πραγματικό χρόνο (κι αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία του Antinews), συμμετέχοντας σε συζητήσεις, διαξιφισμούς, κλπ με εκατοντάδες άλλους παρόμοια εθισμένους στο συγκεκριμένο σάιτ.

Κι επειδή ο Βασίλης, που ήταν και μεγάλος δάσκαλος, γούσταρε τον τρόπο που γράφω, μου έκανε πρόταση να συμμετέχω στο τιμ του ως αρθρογράφος πλέον.

Και αυτό έκανα, γράφοντας ότι μου κατέβαινε, κάνοντας μεταφράσεις του διεθνούς τύπου, και συμμετέχοντας παράλληλα ως σχολιαστής σε αυτή τη μοναδική ηλεκτρονική εκκλησία του Δήμου, όπως την λέγαμε μεταξύ μας εμείς οι κολλημένοι Αντινιουζίστας.

Και μέρα με τη μέρα το Antinews δυνάμωνε ακόμη περισσότερο, σε σημείο ένα μέσο άρθρο του να έχει από 100 έως και 1.000 σχόλια!!!!!

Θυμάμαι όταν κάποτε τον ρώτησα πόσοι περίπου με διαβάζουν, αφού εγώ στο κομπιούτερ μου στη Θεσσαλονίκη δεν είχα καμία εικόνα, μου απάντησε «200.000»!!!!! Και κόντεψα να λιποθυμήσω…

Κάτι που αν ήταν αλήθεια (και δεν αμφιβάλω καθόλου) δείχνει τη δύναμη του συγκεκριμένου μέσου τότε.

Που ήταν δημιούργημα και μεγάλη αγάπη του τεράστιου αυτού  αναλυτή ρεπόρτερ.

Του εργασιομανή Βασίλη, που ζούσε και ανέπνεε τη… δημοσιογραφία.

Τι λοιπόν να πρωτοθυμηθώ από τα σχεδόν 4 χρόνια της καθημερινής μου συναναστροφής με τον Μπίλη;

Τα αστεία του; Τα μπινελίκια του; Τις παρατηρήσεις του; Τις συμβουλές του; Τις αναλύσεις του; Τι;

Θυμάμαι για παράδειγμα τα πρώτα 2-3 άρθρα που του έστειλα, και που ήταν  «κουμπωμένα»,  που με πήρε το βράδυ τηλέφωνο και μου είπε «να χαλαρώσω, και να γράφω όπως θα μιλούσα στον φίλο μου…».

Ή τα δεκάδες μυστικά που μου έμαθε για να γράφω καλύτερα, από τη στίξη μέχρι το που μπαίνει το κόμμα.

Ή τα κατά καιρούς μπινελίκια για αυτά τα «κομμάτια» που του έστελνα (από κβαντοφυσική, μέχρι για φαντάσματα), που όμως τα ανέβαζε χωρίς να διστάσει.

Και αν και δημοσίευσε εκατοντάδες κυριολεκτικά άρθρα και μεταφράσεις μου, ουδέποτε μου επέβαλλε κάποια γραμμή, ή άσκησε οποιαδήποτε λογοκρισία.

Αυτός ήταν ο Βασίλης που γνώρισα εγώ.

Ο θρυλικός Φάκτορας.

Ένας λαρτζ άνθρωπος με πάθη, αδυναμίες, κουσούρια, αρετές, αλλά πάνω απ όλα με μεγάλη καρδιά, με παρορμητική συμπεριφορά, και με σπάνια και τρομερή δημοσιογραφική αναλυτική ικανότητα, συνδυασμένη με μια σπουδαία πένα.

Ένας άνθρωπος που όταν βρίσκονταν σε μια παρέα, γίνονταν το επίκεντρο, επισκιάζοντας τους υπόλοιπους με τη πληθωρικότητά του, και τον έξω καρδιά χαρακτήρα του.

Αυτός ήταν ο ΦάκτοραςΧ που γνώρισα εγώ. Φίλος και δάσκαλος μαζί.

Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει, και κουράγιο στους δικούς του…

Strange Attractor

ΥΓ- Είμαι σίγουρος πως από χθες το βράδυ θα τα λέει εκεί πάνω με τον άλλο φίλο που χάσαμε πέρσι, τον Δαναό (άλλη μορφή αυτός).

Και θα γελάνε μαζί.

Αραιώνουμε αδέλφια…