Ελλαδάρα… ολέ!

Πριν μερικές βδομάδες είχα πέσει σε μια παρόμοια περίπτωση στο πάρκο του Αλέξανδρου, πίσω από το άγαλμα του Καραμανλή.

Ηλικιωμένο ζευγάρι έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο, έχει τροχοδρομήσει στο γκαζόν και παρκάρει με όλη του την άνεση στον περιβάλλοντα χώρο του άλλου αγάλματος πίσω από τον Καραμανλή.

Χειρόφρενο και ο κύριος αποβιβάζεται μετά της κυρίας του και ετοιμάζονται για βόλτα.

Εμβρόντητη τους κοιτώ. "Απαγορεύεται το παρκάρισμα και η είσοδος στη Νέα Παραλία με το αυτοκίνητο", τους λέω.

Εμβρόντητος κι αυτος και φανερά ενοχλημένος.

Μα γεράσαμε μου λέει πού να περπατάμε…

Η κυρά μου πονάει το πόδι της.

Μα μπορείτε να παρκάρετε 50 μέτρα πιο πάνω στο δρόμο, συνεχίζω μην θέλοντας να γίνω και αγενής αλλά ήδη έχω αρχίσει να μπαρουτιάζω.

Με κοιτάει. Είναι φανερό ότι του έχω χαλάσει τη μέρα.

Στέκεται. Καλά θα φύγουμε, μου λέει και περιμένει.

Περιμένω κι εγώ.

Ξέρω ότι αν φύγω, το αυτοκίνητο θα μείνει εκεί.

Λυπάμαι που σας χαλάω το πρόγραμμα του λέω αλλά θα καλέσω την τροχαία αν δεν φύγετε τώρα.

Με μίσησε, γύρισε, μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρος.

Απίστευτο και όμως συνέβη.

Όπως συνέβη και η μεγαλοπρεπής είσοδος σε ένα από τα θεματικά πάρκα του αυτοκινήτου της φωτογραφίας.

Έχει δει πολλά και θα δει ακόμα περισσότερα η Νέα Παραλία μας, όπως βλέπει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χώρου της πόλης αν δεν βάλουμε μυαλό σαν ευσυνείδητοι πολίτες, που δεν είμαστε.

Ευτυχώς όχι όλοι και θέλω να πιστεύω ότι οι σκεπτόμενοι είμαστε πολύ περισσότεροι και θα τους "φέρουμε στον ίσιο δρόμο" κάποια στιγμή. 

Παράλλαξη