Μεγάλη στρατηγική νίκη Σαμαρά!

Η υπόθεση της τριμερούς συμφωνίας για χάραξη ΑΟΖ στα χωρικά τους ύδατα δεν είναι κάτι απλό.

Και σίγουρα δεν έγινε απλά για τις εντυπώσεις.

Η συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου δεν είναι ευκαιριακή αλλά μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στην περιοχή και να φέρει τα πάνω – κάτω στα γεωστρατηγικά δεδομένα της Μεσογείου.

Αρκεί να σκεφθεί κανείς την προτίμηση που δείχνουν οι Αμερικανοί στον Σϊσυ ενώ στον Ερντογάν την οργή τους επειδή δεν βοήθησε τους Κούρδους και τον ρόλο της Αιγύπτου στον αραβικό κόσμο.

Ασφαλώς και δεν πρόκειται για τρεις πανίσχυρες χώρες.

Κάθε μια έχει τα προβλήματά της, κάθε μια προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ μιας αναπτυξιακής διάστασης και μιας εσωτερικής κακής κατάστασης.

Όμως, είναι ίσως μια χρυσή ευκαιρία για τις τρεις αυτές «αδύναμες» χώρες να δηλώσουν την παρουσία τους με μια ισχυρή συμμαχία που βασικό στόχο έχει την εκμετάλλευση του πλούτου των θαλασσών της.

Όμως, έχει και μια άλλη εξαιρετικά σημαντική διάσταση. Η συμφωνία για τη χάραξη ΑΟΖ ουσιαστικά είναι το δάχτυλο που δείχνει την Άγκυρα.

Μπαίνει στο ρουθούνι του Σουλτάνου Ερντογάν και του μεγαλοϊδεατισμού του, όλο αυτό το σκηνικό που στήνουν Σαμαράς, Σίσι και Αναστασιάδης. Και να είμαστε σίγουροι ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις από την πλευρά των Τούρκων.

Δεν τους συμφέρει η χάραξη ΑΟΖ, τους περιορίζει τα σύνορα και τις κινήσεις που κάνουν στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Δεν αποκλείεται να υπάρξουν «θερμά» επεισόδια ή και άλλους είδους διπλωματικά τερτίπια της Άγκυρας, όμως, πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.

Αυτό που έγινε στο Κάιρο είναι μονόδρομος.

Δεν ξέρουμε για τους άλλους δύο ηγέτες, όμως, για τον Σαμαρά αυτή η κίνηση είναι δρόμος χωρίς γυρισμό.

Η Ελλάδα από εδώ και στο εξής δεν μπορεί να αλλάξει εξωτερική πολιτική. Θα κινείται με γνώμονα την εκμετάλλευση του πλούτου που μπορεί να κρύβεται στα θαλάσσια χωρικά ύδατά της.

Και δεν μπορεί να είναι μια ευκαιριακή συμμαχία που κάποια στιγμή θα ξεχαστεί, διότι πρόκειται για το αντίβαρο απέναντι στην επεκτατική και άκρως προκλητική πολιτική των Τούρκων.

Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί οι… Τσίπρες και οι Ήσυχοι του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν από εδώ και στο εξής, αν τύχει και αναλάβουν τα ηνία της χώρας.

Δεν είναι παίξε γέλασε η εξωτερική πολιτική.

Εδώ διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα, ίσως πολύ σπουδαιότερα από ένα σκισμένο μνημόνιο ή μια νέα συμφωνία για το χρέος.

Οι Τούρκοι δεν ορρωδούν προ ουδενός, επομένως, όποιος κυβερνά από εδώ και στο εξής τη χώρα αυτή οφείλει να ξέρει τι κάνει και πώς.

Όμως τα δείγματα γραφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξωτερική πολιτική δεν είναι καθόλου καλά.

Αν σκεφτεί κανείς ότι το κόμμα δεν αντέδρασε καθόλου σ’ αυτήν την ιστορική συμφωνία του Καϊρου αλλά αντίθετα έβγαλε ανακοινώσεις για την επίσκεψη του Τσίπρα σε μονάδα απεξάρτησης ή για τις 100 δόσεις και τις απαιτήσεις της τρόικας, τότε καταλαβαίνουμε καλά που το πάει η Κουμουνδούρου.

Κι αν σκεφτεί κανείς τις δηλώσεις του διαβόητου πλέον Ήσυχου για πιθανό θερμό επεισόδιο που θα ενισχύσει τον Σαμαρά, αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι και επικίνδυνοι για την πατρίδα.

Όμως, τι να κάνουν οι καημένοι;

Μέχρι πρόσφατα την εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ την χάρασσε η… Ρένα Δούρου. Τέτοια κατάντια.

Ο λαός θα αποφασίσει και γι’ αυτά, όμως, στην παρούσα στιγμή η συμφωνία του Καϊρου είναι γεγονός και πάνω σ’ αυτό θα πορευτεί η χώρα τα επόμενα χρόνια. Γυρισμός δεν υπάρχει, πισωγυρίσματα δεν γίνονται σε κρίσιμα θέματα που αναδεικνύουν εν πάση περιπτώσει και τον πατριωτισμό του καθενός.

Τουλάχιστον ο Σαμαράς το έχει αποδείξει ότι είναι πατριώτης και κινείται σε μια γραμμή που εκπορεύεται από την αγάπη του για την Ελλάδα.

Οι άλλοι πώς κινούνται;

Και αυτή η συμφωνία μας θύμισε τους γνωστούς στίχους του μεγάλου Νίκου Γκάτσου, τους οποίους θα πρέπει να θυμάται η κυβέρνηση:

"Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή

μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι

έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί

γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ". 

Antinews