Ο Πούτιν αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση της Μέρκελ!

Το βράδυ της 15^ης Νοεμβρίου, η Γερμανίδα καγκελάριος οδηγήθηκε μέσα σε μια λευκή BMW στο ξενοδοχείο Hilton Hotel της πόλης Brisbane στην Αυστραλία.

Την ώρα που οι υπόλοιποι ηγέτες της ομάδας G20 των κορυφαίων οικονομιών έβαζαν τη τελική πινελιά στο ανακοινωθέν της Συνόδου τους, η Μέρκελ πέρασε τέσσερις ολόκληρες ώρες συζητώντας με τον Ρώσο πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν, για τη κρίση στην Ουκρανία.

Οι σύμβουλοί τους επί της εξωτερικής πολιτικής Christoph Heusgen και Yuri Ushakov, δεν ήταν παρόντες, ενώ δεν υπήρχαν ούτε διερμηνείς αλλά ούτε και πρακτικογράφοι.

Η Μέρκελ γνωρίζει άπταιστα ρωσικά, ενώ και ο Πούτιν μιλάει γερμανικά.

Ο Jean-Claude Juncker συμμετείχε στη συνάντηση από τα μισά της και μετά.

Αυτή ήταν η δεύτερη μακρά συνάντηση των δυο ηγετών μέσα σε τέσσερις εβδομάδες…

Την 17^η Οκτωβρίου είχαν ξαναβρεθεί στο Μιλάνο, χωρίς όμως κάποιο απτό αποτέλεσμα, αφού ο Πούτιν ήταν ανένδοτος ως προς την ανατ. Ουκρανία.

Στο ενδιάμεσο όμως συνέβησαν τρία διαφορετικά γεγονότα που θα επηρεάσουν σημαντικά την ευρωπαϊκή ασφάλεια, και την στρατηγική της ΕΕ απέναντι στους ανατολικούς της γείτονες.

Το πρώτο είναι ότι στις 12/11, το ΝΑΤΟ ανέφερε πως η Ρωσία είχε στείλει στρατιωτικές αυτοκινητοπομπές στους ρωσόφιλους αντάρτες της ανατ. Ουκρανίας, κάτι που η Μόσχα αρνείται.

Υπάρχει τώρα η γενική συναίνεση ότι η εύθραυστη εκεχειρία που συμφωνήθηκε μεταξύ Ρωσίας, Ουκρανίας, ανταρτών, και του  Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη στο Μινσκ τον περασμένο Σεπτέμβριο, καταρρέει.

Η Ρωσία ξεκίνησε και πάλι την επίθεση στην ανατ. Ουκρανία.

Δεύτερον, έχει πλέον ξεκαθαριστεί ότι η Ευρώπη θα έχει για πολύ καιρό στο μέλλον τη πρόκληση να αντιμετωπίσει τον Πούτιν.

Δείτε μόνο τις πάμπολλες παραβιάσεις του εναερίου χώρου των χωρών της Βαλτικής από πλευράς της Ρωσίας το τελευταίο διάστημα. Είναι σαν η Μόσχα να τεστάρει την αποφασιστικότητα του ΝΑΤΟ να υπερασπιστεί τα μέλη του.

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε αρχίζει μια μεγάλη μάχη προθέσεων μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας.

Όπως και να έχει, η εισβολή των Ρώσων στην ανατ. Ουκρανία έχει υπονομεύσει την όλη αρχιτεκτονική ασφάλειας της μεταψυχροπολεμικής Ευρώπης.

Μια αρχιτεκτονική βασισμένη στη συνεργασία με τη Μόσχα.

Αυτό πλέον δεν ισχύει, και θα πρέπει αργά ή γρήγορα οι Ευρωπαίοι ηγέτες να αντιμετωπίσουν τη πραγματικότητα.

Το τρίτο σημαντικό γεγονός είναι πως στη Σύνοδο των G20 στο  Brisbane, η Ρωσία «κέρδισε» την οργή της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας, κάτι που αποδεικνύει ότι οι κριτικές απέναντι στο Κρεμλίνο δεν είναι αποκλειστικά ευρωπαϊκή ή βορειοαμερικανική υπόθεση.

Οι δυο αυτές χώρες είναι αηδιασμένες με την αντιμετώπιση της Μόσχας αναφορικά με τη σχεδόν πλέον ξεχασμένη απώλεια της πτήσης 17 της Malaysia Airlines. Μαζί με τις ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Αυστραλία συνυπέγραψαν μια ανακοίνωση καταδίκης της ρωσικής θέσης, στο περιθώριο της συνάντησης.

Οι τρεις ηγέτες δεσμεύτηκαν να ασχοληθούν με ζητήματα όπως «η αντίθεση στην φημολογούμενη προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, και τις δράσεις της Μόσχας που αποσκοπούν στην αποσταθεροποίηση της ανατ. Ουκρανίας, φέρνοντας  παράλληλα ενώπιον της δικαιοσύνης τους υπεύθυνους για τη τραγωδία της πτήσης MH17».

Πράγματι, η κριτική που άσκησαν οι ηγέτες της G20 στον Πούτιν ήταν τόσο σκληρή, που ο Ρώσος πρόεδρος αναχώρησε από τη Σύνοδο πρόωρα. Όπως δικαιολογήθηκε, ήθελε να κοιμηθεί λόγω φόρτου εργασίας την Δευτέρα.

Τώρα πολλά εξαρτώνται από την Μέρκελ.

Η Γερμανίδα δεν δείχνει πρόθυμη να επιτρέψει στον Πούτιν να κρατήσει τα προσχήματα, κάτι που θέλουν αρκετοί Ευρωπαίοι διπλωμάτες, προκειμένου να μειωθούν οι φάκελοι για την Ουκρανία που γεμίζουν τα γραφεία τους.

Η Μέρκελ πολύ απλά δεν εμπιστεύεται τον Ρώσο πρόεδρο. Και οι 38 τηλεφωνικές συνομιλίες μαζί του απλά μεγέθυναν αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης.

Η Μέρκελ δεν ανησυχεί μόνο για την Ουκρανία, ούτε για τις ρωσικές παρεμβάσεις στην Αρμενία, στη Γεωργία, και στη Μολδαβία. Το ίδιο άκαρπες ήταν οι προσπάθειές της να πείσει τον Πούτιν να επηρεάσει τον Άσαντ της Συρίας.

Έως και σήμερα, η Μόσχα συνεχίζει να προμηθεύει με όπλα τη Συρία, και να υποστηρίζει τον ηγέτη της άνευ όρων. Για αυτό και το Βερολίνο, όπως και η Ευρώπη, έπαψαν να πιστεύουν πως η Ρωσία μπορεί να βοηθήσει στην αποκλιμάκωση ή επίλυση και των άλλων κρίσεων.

Επειδή όμως η Μέρκελ είναι ο αναμφισβήτητος  διαμεσολαβητής της Δύσης με τον Πούτιν, έχει φορτωθεί με μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής από την εποχή που ανέλαβε τα ηνία της χώρας της πριν από 9 χρόνια.

Δεν είναι καθόλου έτοιμη να δεχτεί τη προσάρτηση της Κριμαίας, ούτε τις συνεχείς παρεμβάσεις του Πούτιν στην ανατ. Ουκρανία.

Παρόλα αυτά, η Δύση έχει αποκλείσει την οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση προκειμένου να φύγει η Ρωσία από την Ουκρανία.

Η Μέρκελ θέλει να πιέσει για περισσότερες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, αν και στη τελευταία Σύνοδο ο Πούτιν προειδοποίησε πως δεν θα ανεχτεί περαιτέρω μέτρα (αντίποινα).

Ήδη οι κυρώσεις που έχουν επιβληθεί πλήττουν πολλές χώρες, όπως είναι η Πολωνία. Η Μέρκελ όμως πιστεύει πως τόσο η γερμανική όσο και η ευρωπαϊκή βιομηχανία θα πρέπει να είναι έτοιμες να πληρώσουν το τίμημα για τις εδαφικές παραβιάσεις του Πούτιν στην Ουκρανία (και στη Γεωργία). Και παρά τις διαμαρτυρίες της Φιλανδίας, της Ιταλίας, της Σλοβακίας, της Τσεχίας, και της Ουγγαρίας, για τις κυρώσεις, η Ευρώπη παραμένει σταθερή σε αυτές.

Στη Σύνοδο της Αυστραλίας η Μέρκελ είπε πως θα πρέπει οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ να προσθέσουν τους Ρώσους αυτονομιστές της Ουκρανίας στο κατάλογο αυτών που θα υπόκεινται σε απαγόρευση μετακίνησης, και πάγωμα των περιουσιακών τους στοιχείων. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ανησυχεί τον Πούτιν.

Τα μέτρα και οι κυρώσεις της Δύσης εναντίον της Ρωσίας απέδειξαν την αδυναμία της διπλωματικής οδού.

Για αυτό και θα πρέπει οι Ευρωπαίοι ηγέτες να αποδεχτούν τις νέες γεωστρατηγικές πραγματικότητες.

Η κόντρα τους με τη Ρωσία θα είναι πολύχρονη, κάτι που σημαίνει ότι η ευρωπαϊκή ασφάλεια, και η δέσμευση της ΕΕ απέναντι στην ανατολική Ευρώπη θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν.

Judy Dempsey

Carnegie Europe

Απόδοση: S.A.