Περί της καύσης των νεκρών…

Κατανοώ ότι η θρησκεία δεν είναι μενού εστιατορίου να επιλέγεις τι προτιμάς και τι όχι να γευτείς, ανάλογα με τη διάθεσή σου.

Οι θρησκείες έχουν συγκεκριμένη φιλοσοφία και κανόνες για τους πιστούς τους.

Ας πάρουμε όμως δύο σημαντικά μυστήρια που αφορούν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη.

Η βάφτιση, για παράδειγμα, αρχικά απευθύνονταν σε ενήλικες και μόνο ανθρώπους, οι οποίοι επέλεγαν να αφοσιωθούν στον χριστιανισμό, με πλήρη αίσθηση και συνείδηση.

Στην πορεία των χρόνων και λόγω της μεγάλης θνησιμότητας των βρεφών, το ιερατείο επινόησε τον θεσμό του νονού, ήτοι πνευματικού γονιού, ο οποίος θα μεταλαμπάδευε τη φιλοσοφία και την πίστη στο ανήλικο παιδί, όταν…

Είναι όμως πασιφανές, ότι από τον ενήλικα που επέλεγε με πλήρη γνώση μέχρι το βρέφος που υποχρεώνεται να ενστερνιστεί μια θρησκεία, η διαφορά είναι όσο η μέρα με τη νύχτα.

Και αυτή την απόσταση την κάλυψε το ιερατείο, με απόφαση που συνέφερε την εξάπλωση της θρησκείας.

Ο γάμος, επίσης, κατά τη χριστιανική θρησκεία ήταν ένα ιερό μυστήριο που ένωνε ένα ζευγάρι, υποχρεωτικά παρθένο ερωτικά και μάλιστα επιμένοντας στη μονογαμία.

Αυτά βεβαίως, ήταν απολύτως ριζοσπαστικά για την εποχή τους και εξίσωναν μεγαλειωδώς τον ρόλο της γυναίκας.

Μπορείτε να τα φανταστείτε στις μέρες μας;

Το ορθόδοξο ιερατείο λοιπόν και πάλι, επέτρεψε την τέλεση τριών γάμων, προς τιμήν του, εν αντιθέσει προς τον «σκοταδισμό» του καθολικισμού. Και όσο για την «παρθενία»...

Ένας πολύ αγαπημένος μου παπάς είπε χαρακτηριστικά «Χρόνια έχω να παντρέψω δύο, όλο τρεις».

Σκιαγραφώντας με χιούμορ τη σύγχρονη τακτική των ζευγαριών, που εισέρχονται στην εκκλησία για να τελέσουν γάμο κρατώντας στα χέρια τους τον καρπό της κοιλίας, εν είδει πασχαλινής λαμπάδας.

Τι θέλω να πω μ' αυτά; Οι αλλαγές γίνονται, είτε γιατί η ορθόδοξη εκκλησία έχει ανοιχτά τα μάτια στα «ήθη» κάθε εποχής (με ένα άξιο αναφοράς αεράκι ελευθερίας και δημοκρατικότητας), είτε γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (κι αυτό αποδεκτό είναι).  

Η απόφαση λοιπόν της Ιεράς Συνόδου, η αντίδραση και όλη η ταραχή των παπάδων σε ό,τι αφορά την καύση των νεκρών, είναι τουλάχιστον επιπόλαιη και ύποπτη, όταν για να τη δικαιολογήσουν θυμούνται θρησκευτικούς κανόνες.

Άραγε ποιους θρησκευτικούς κανόνες ακολουθούν τα μυστήρια, όπως έχουν καταντήσει, με τα μπουφεδάκια στον περίβολο του ναού και τους στολισμούς και τα βεγγαλικά;

Και το λευκό νυφικό της παρθενίας, με το βυζί τούρλα;

Και οι ερωτήσεις αν θα ανάψουν όλοι οι πολυέλαιοι ή όχι;

Και το μάκρος του χαλιού που θα απλωθεί;

Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Γιατί η εκκλησία δίνει το περιθώριο στον πιστό να εξευτελίζει μυστήρια εν ζωή, προσθέτοντας ο καθείς τη δική του αισθητική νότα και «φιλοσοφία» και σηκώνει ανάχωμα για το τελευταίο μυστήριο που μας αναλογεί;

Αν θα παραδώσουμε το σώμα μας στα σκουλήκια ή στις φλόγες; 

Γιατί εκείνοι δικαιούνται να μεταλλάσσουν την αρχική νόρμα αλλά ξαφνικά αντιτίθενται σε μια σύγχρονη επιταγή των πιστών γιατί, όπως λένε, βγάζει από την νόρμα;

Ο Χριστιανισμός έχει μια συγκλονιστική φιλοσοφική διάσταση. Και μάλιστα απόλυτα ριζοσπαστική, αν την τοποθετήσουμε στη χρονολογία της «γέννησής» του και συγκρίνουμε με τον υπόλοιπο κόσμο του τότε.

Και μόνο το μεγαλείο του «Δίδαξόν με τα δικαιώματά ΣΟΥ» να σκεφτείς... Εκείνο το «Σου» και όχι «Μου». Αρκεί να δώσει άλλη διάσταση στη μελέτη αυτής της θρησκείας και στη ζωή των ανθρώπων όπως την υπαγορεύει.

Υποχρεούμαστε να βαφτιστούμε χριστιανοί ορθόδοξοι.

Υποχρεούμαστε να διδασκόμαστε όλη μας τη μαθητική ζωή «Θρησκευτικά».

Και στο δια ταύτα, είμαστε οι πλέον αμόρφωτοι στον «Χριστιανισμό» άνθρωποι. Πώς το κατάφεραν;

Και είναι τύχη αν συναπαντηθούμε, με έστω και έναν, αληθινά πνευματικό καθοδηγητή.

Ακούμε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα, συμμετέχουμε σε μυστήρια με ελαφράδα καφενείου, μελετάμε ένα επιφανειακό μάθημα, επιμένοντας σε «θαύματα», τα οποία μπορεί στην εποχή τους να έπειθαν τον κόσμο αλλά για τα σύγχρονα παιδιά απλώς μεγαλώνουν το χάσμα και εμποδίζουν την εμβάθυνση στη φιλοσοφία.
Νομίζω θα είχε περισσότερο ουσία, αν η εκκλησία, αντί να ψάχνει τρόπους για να εμποδίσει για παράδειγμα τη θέληση ανθρώπων να επιλέξουν την καύση, ασχολιόταν με την πεμπτουσία της Ορθοδοξίας, τη μελέτη και μετάδοση της χριστιανικής φιλοσοφίας.

Ίσως είναι καιρός να κάνει με εντιμότητα και τόλμη την αυτοκριτική της και να αντιληφθεί ότι έχει καταλήξει μια μεγάλη δημόσια υπηρεσία, που εργάζεται με σκανδαλωδώς ελαστικό ωράριο και μετά εκδίδει ανακοινώσεις για την καύση των νεκρών.

Ρέα Βιτάλη

Protagon