Η Τουρκία έχασε τη μπάλα…

Έχουμε και λέμε: Η Τουρκία που προτιμά να αφήσει την ISIS να κερδίζει, παρά να στηρίξει του Κούρδους, των οποίων φοβάται μια μελλοντική νομιμοποίηση και στήριξη από πλευράς Δύσης, αναγκάστηκε μετά από τις πιέσεις των ΗΠΑ (και της ΕΕ) να ανακρούσει πρύμνα και να στηρίξει (έστω και διστακτικά) τον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών.

Αμέσως όμως, ως κλασικοί «παίκτες» που δεν κάνουν τίποτα χωρίς αντάλλαγμα, οι Τούρκοι μπήκαν στη κυπριακή ΑΟΖ, θέτοντας έτσι εμμέσως τα πάγια εκβιαστικά αιτήματά τους, που αφορούν σε συνεκμετάλλευση κλπ όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της μεγαλονήσου...

Μόλις λοιπόν  η εταιρία ΕΝΙ ξεκίνησε τις εργασίες της, η Τουρκία έσπευσε να κάνει τη κλασική της πρόκληση, με σκοπό να εντάξει το ζήτημα των υδρογονανθράκων στο πακέτο των διαπραγματεύσεων στα πλαίσια των εν εξελίξει συνομιλιών.

Ο Αναστασιάδης, σοφά ποιών, αμέσως ανέστειλε τη συμμετοχή του στις συνομιλίες, αφού κατάλαβε ότι οι Τούρκοι θα εκβιάζουν στο διηνεκές με πρόσχημα το φυσικό αέριο, και άρα όλες οι διαπραγματεύσεις κλπ θα πάνε στο βρόντο.

Ο φόβος για ένα νέο μορατόριουμ (όπως παλιά επί Παπανδρέου) είναι επίκαιρος.

Στην απόφασή του αυτή, ο Αναστασιάδης έχει δυο άσσους: πρώτον την αναζωογονημένη πλέον σχέση του με τον Αντώνη Σαμαρά, και δεύτερον τη σχέση που έχει δημιουργήσει με τη  νέα Αίγυπτο του Αλ Σίσι.

Παράλληλα, πέρα από την τριμερή αυτή συνεργασία, να μη ξεχνάμε ότι στο παιχνίδι θέλει να μπει και το Ισραήλ, το οποίο αποξενωμένο από τη Τουρκία του Ερντογάν, επιδιώκει μια περιφερειακή συμμαχία, που θα συμβάλλει στην ενεργειακή και όχι μόνο ασφάλειά του.

Η Αίγυπτος σήμερα βολεύει αφάνταστα το Ισραήλ, αφού θέλει να μεταφέρει το φυσικό του αέριο στα δυο αδρανή τερματικά υγροποίησης της Αιγύπτου, και ένας αγωγός στη Κύπρο θα ήταν ότι πρέπει.

Από κει και πέρα, οι Τούρκοι, που έχουν χάσει τη μπάλα σε όλα τα επίπεδα, και με έναν Ερντογάν ο οποίος απέτυχε παταγωδώς στο να γίνει ο νέος ηγέτης των Μουσουλμάνων της περιοχής, αποτελεί τώρα τον αστάθμητο παράγοντα.

Είναι σαν το ποντίκι που έχει εγκλωβιστεί στη γωνία, και γι αυτό όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.

Αν τυχόν η Άγκυρα κλιμακώσει τις προκλήσεις της, η Κύπρος δεν μπορεί να αντιδράσει πολεμικά, αφού δεν διαθέτει στόλο και αεροπορία.

Εδώ μπαίνει ο παράγοντας Ισραήλ, που θέλει να πουλήσει στη Λευκωσία δυο σκάφη έρευνας και διάσωσης, και επιτήρησης της ΑΟΖ, δεσμευόμενο να συνδράμει αυτό σε περίπτωση που χρειαστεί, μέχρι να ολοκληρωθεί η αγορά.

Οι συγκυρίες είναι κρίσιμες.

Η κατάσταση είναι εύφλεκτη.

Η μετάβαση του Σαμαρά στη Λευκωσία και στο Κάιρο, με την ψύχραιμη τοποθέτησή του τρόμαξε περαιτέρω τους απομονωμένους από παντού Τούρκους, με αποτέλεσμα να είναι πλέον ακόμη πιο επικίνδυνοι.

Η Ελλάδα όμως δεν θα πρέπει να ανησυχεί.

Έχει με το μέρος της το διεθνές δίκαιο, την ΕΕ, και γιατί όχι και την Αμερική… που σε αυτή τη χρονική συγκυρία έχει πολλά προβλήματα, και το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν μια ανάφλεξη στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Χώρια τα συμφέροντα των εταιριών της που εμπλέκονται στα της κυπριακής ΑΟΖ.

Στην ακραία όμως περίπτωση που συμβεί κάποιο θερμό επεισόδιο, το πολεμικό μας ναυτικό είναι ικανό να μας ξελασπώσει. 

Παράλληλα, αν η κατάσταση (ό μη γένοιτο) κλιμακωθεί, ίσως αυτό να αποτελέσει και μια σπάνια ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους.

Η συμμαχία Ελλάδος-Ισραήλ- Αιγύπτου είναι ικανή να αλλάξει τα πάντα στη περιοχή, και να φέρει τη πολυπόθητη σταθερότητα που χρειαζόμαστε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Και αν χρειαστεί, μια συνδυασμένη ναυτική επιχείρηση της Ελλάδας με μια αεροπορική επέμβαση του Ισραήλ θα εξαφάνιζε τη τουρκική προκλητικότητα σε 2-3 μέρες.

Αυτό όμως είναι ένα σενάριο το οποίο όλοι απευχόμαστε, και ευτυχώς που στο πηδάλιο της χώρας βρίσκεται ο σημερινός πρωθυπουργός, διότι αν ήταν κανένας Αλέξης (που έχει πει ότι θα μειώσει τις αμυντικές δαπάνες, και θα ρισκάρει με τους Τούρκους στο Αιγαίο) τότε δεν μας έβλεπα καθόλου καλά.

Strange Attractor