Από ένα τέτοιο αμπέλι, τέτοιο και το κρασί.

 Μπορεί σ' αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια να ανατράπηκαν σχεδόν τα πάντα, όμως υπάρχουν κάποιες “αξίες” που παραμένουν ανεξίτηλες και διαχρονικές είτε διάγουμε περιόδους παχιών αγελάδων, είτε ισχνών.

Υπάρχουν κάποιες νοοτροπίες και άγραφοι κανόνες που έχουν περάσει στο DNA  ορισμένων και δεν μπορεί κανένα μνημόνιο και  καμιά χρεοκοπία να  τους αλλάξει…

(Προ)χθές τα Δημόσια Σχολεία της χώρας, κατέβασαν ρολά.

Ο λόγος; Οι δάσκαλοι έπρεπε να ψηφίσουν τους εκπροσώπους τους στα συνδικαλιστικά τους όργανα!
Μάλιστα εν έτει 2014, οι μαθητές έπρεπε να χάσουν άλλη μια διδακτική μέρα, προκειμένου οι δάσκαλοι τους, να ασκήσουν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα.

Λες και δεν υπάρχει χρόνος  να το πράξουν κάποιο Σαββατοκύριακο ή το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ ή ακόμα σε 2 και 3 ημέρες  ψηφοφορίας.

Όχι, έπρεπε να κλείσουν τα σχολεία αυτοί που θεωρητικά ασκούν ένα από τα ύψιστα λειτουργήματα , αυτό της μετάδοσης της γνώσης και της αγωγής στα παιδιά μας.

Μια αντίληψη των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.

Όπως φυσικά δεν καταλαβαίνω τις κατά καιρούς απεργίες των εκπαιδευτικών που γίνονται  τελείως...συμπτωματικά σε περιόδους εξετάσεων έτσι ώστε οι μαθητές να μετατρέπονται σε μοχλό πίεσης για την ικανοποίηση των αιτημάτων  των εκπαιδευτικών.
Την περασμένη εβδομάδα ,νέκρωσε για σχεδόν μια μέρα το Μετρό της Αθήνας προκειμένου οι εργαζόμενοι  σ' αυτό, να πάρουν μέρος στη γενική συνέλευση του κλάδου τους, κάτι που συμβαίνει παγίως και με τους εργαζόμενους στις υπόλοιπες συγκοινωνίες αλλά και σε άλλες επιχειρήσεις του ευρύτερου Δημόσιου τομέα.
 Πριν 10 περίπου ημέρες, οι εφοριακοί έκλεισαν τις εφορίες από τις 10 το πρωί , προκειμένου επίσης οι εφοριακοί να ψηφίσουν τους αντιπροσώπους τους.

Για  την ταλαιπωρία  των φορολογούμενων ποιος νοιάζεται, ας  ξαναπεράσουν άλλη μέρα!
Φυσικά δεν τους περνάει από το μυαλό να κλέψουν λίγο  από τον ελεύθερο χρόνο τους ο οποίος είναι προφανώς ιερότερος από το να τον σπαταλούν σε συνδικαλιστικές υποχρεώσεις.
Και μπορεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή να βγούμε από τα μνημόνια και τους ασφυκτικούς ελέγχους.

Δεν αποκλείεται ούτε το ενδεχόμενο σε κάποια χρόνια να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία και να αναφερόμαστε όπως οι παλιότεροι ημών στην κατοχή και στα δεινά που πέρασαν.

Αυτοί όμως, όσο κι αν περιπαιχτικά  τους κολλούσαμε το “κατοχικό σύνδρομο”, τους είδαμε  στη συνέχεια να προκόβουν, να αποταμιεύουν και να προχωρούν χωρίς υπερβολές και νοικοκυρεμένα τη ζωή τους, φροντίζοντας να μη βρεθούν ποτέ ξανά στην ίδια θέση.
Εμείς απ' όλο αυτό το κακό που μας βρήκε, και  μάλιστα εντελώς απροετοίμαστους και ανυποψίαστους, μάλλον δεν  πήραμε το μάθημα μας και είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη και τις ίδιες πρακτικές που μας έφεραν ως εδώ.
Με μια στρεβλή άποψη για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας και στην ουσία αλώβητο το Δημόσιο που φέρει και το μεγαλύτερο βάρος στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας αλλά και της συνδικαλιστικής εξουσίας του δημοσίου  που  στην ουσία συνδιοικεί τη χώρα μαζί με τους πολιτικούς που όχι απλά δεν θέλουν να συγκρουστούν μαζί τους, αλλά τουναντίον ακόμα και τώρα, προσπαθούν να μην τους ψαλιδίσουν τα προνόμια όπως απαιτεί η τρόικα.

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα